Macquenoise (B) 3e Jogging des Douaniers - 15 km 1:30:57 min - 17e plaats M2

De Biocure Vitamines die iedere deelnemer aan de finish krijgt

Het dorp Maquenoise, een plaatsje in het zuiden van België staat bekend om de film Rien a Declarer en hier wordt op allerlei manieren de nodige publiciteit aan gegeven. In de komische film is de sfeer tussen de Belgische en Franse douaniers gespannen. Hoewel de karikatuur een beetje overdreven is tussen de Belgische douanier en de Franse automobilist, geeft de film goed aan dat sommige douaniers echte muggenzifters waren. De plaats en de naam van de wedstrijd waar ik vandaag aan mee doe heeft hier ook wel wat mee te maken.

Als ik op zaterdagmiddag 27 juli het dorp binnen rijd, zie ik naast de kerk op een kleine kermis met een grote feesttent enkele hardlopers. Ik loop naar binnen en ik heb het geluk dat er achter de inschrijvingstafel iemand zit die goed Nederlands praat. Hij legt me uit dat er een 6,7 en 15 kilometer op het programma staat en dat de start ongeveer 300 meter zuidelijker op de grens van België en Frankrijk is. We lopen eerst 100 meter Frankrijk in, om na een draai van 180 graden weer terug te keren naar België, waar de resterende 14,8 kilometer worden gelopen. Het is een parcours door het bos met enkele hoogteverschillen en onderweg staan op de langste afstand vijf waterposten. Ik besluit me in te schrijven voor de 15 kilometer en loop daarna in de richting van de start.

Een vrij drukke weg, die dwars door het dorp loopt, moet ik oversteken en ik vraag me af of zoiets in Nederland zonder verkeersregelaars had gekund. Zonder gevaar is het dan ook zeker niet en er wordt ook nergens gewaarschuwd voor overstekende sportmensen. Om 16.00 uur staan er ruim 100 deelnemers aan de start en we worden in het begin begeleidt door een oude Renault 4 GTL van de voormalige Franse douaniers. Als we het stukje door Frankrijk hebben gehad gaan we al vrij snel het "Bois de la Mazure" in en op enkele stukjes asfalt na, zie ik ook niets anders dan bomen vanmiddag. 

Een prachtige route maar mijn fototoestel had ik beter in de auto kunnen laten liggen want veel fotogenieke momenten kom ik niet tegen. Na drie kilometer is de eerste waterpost al en net als bij de volgende waterposten maak ik er dankbaar gebruik van. Ik neem iedere keer twee bekertjes water, één om op te drinken en het ander bekertje giet ik over mijn hoofd heen. Want het is weer erg warm en een temperatuur van 29 graden ga je echt wel merken, al voelt het onder de bomen wel wat koeler aan. Net als vorige week denk ik dat de organisatie het weer niet goed heeft met de afstand want de Garmin geeft aan dat ik nog ruim 600 meter moet als ik weer bij het vertrekpunt ben aangekomen. Het blijkt echter dat de streep een eind verder is getrokken en dat heeft hij me toch echt niet verteld. Wat volgt is een beklimming van 9% over de drukste verkeersweg van het dorp. 

Na ruim anderhalf uur ben ik er en aan de finish krijgt iedere deelnemer een doosje met Biocure Vitamines. Op de brochure lees ik onder andere dat deze worden aangeboden voor: het verkorten van de recuperatietijd na zware fysieke inspanningen, het vergroten van het uithoudingsvermogen en dat het meer energie geeft. Ook staat er dat het geen stimulerend- of opwekkend product is en dat het geen enkel bestandsdeel bevat dat voorkomt op de lijst van verboden producten van het Internationaal Olympisch Comitee. Hoewel het zonder problemen door sportlui mag worden gebruikt en het me net na de finish goed van pas zou komen, waag ik me er toch maar niet aan. Ik zal dus ook nooit weten of het me geholpen zou hebben!

Klik op de link voor de foto's

fotoalbum

Door deze auto van de voormalige Franse douaniers worden we de eerste honderden meters begeleidt