Vier Aaltenaren doen Rondje Eilanden

Walter Vaags bij de Vinkeveense plassen

Zaterdag 3 augustus vertrok ’s middags in alle vroegte een zware delegatie sporters van Natare naar de zonovergoten, maar niet minder natte Vinkeveense Plassen. In deze plassen zijn ooit 12 eilanden in een heksenkring achtergebleven als stille getuigen aan het trieste turftijdperk. Hier werd nu voor de 2e maal Het Rondje Eilanden georganiseerd. Dit rondje van 6,5 km moet zo snel mogelijk worden afgelegd, met alleen spierkracht en ledematen als toegestaan hulpmiddel. Dit spiergebruik zal bij 1500 meter voornamelijk boven de navel plaatsvinden en de overige 5000 meter uitgevoerd worden door vleesbundels onder dit curieuze knopje. Om o.a. nieuwsgierige Obama’s te omzeilen is het dus niet verwonderlijk dat dit evenement ook wel onder de codenaam‪#‎H2RE bekend staat.

Aangekomen na een helse rit (zonder airco en centrale deurvergrendeling...) bleek de hele organisatie gelardeerd te zijn met een militaire inslag. Gearriveerd op Eiland 1 werden de deelnemers onmiddellijk voorzien van een onuitwisbaar nummer op de bovenarm, dat blijkbaar vanaf de startplek zonder hulpmiddelen over het hele parcours leesbaar moest zijn. Ook kreeg iedereen een chip, zodat bij eventueel gebrek aan visibiliteit alsnog Obama’s technologie kon worden aangesproken om de whereabouts van de ongelukkigen te traceren. 

De Aaltense afvaardiging bestond uit Cindy Brussé, Evelien Hillen, Walter Vaags en werd aangevoerd door deelnemer, Trainer en Toeverlaat Gerben Duenk, die midden in al deze intimidatie de sporters nog even meegaf er vooral goed aan te denken, niet te veel te denken aan de diepe, uitgestrekte wateren en alle onzekere onzekerheden die hierin verborgen zouden kunnen zijn….. Na deze opbeurende peptalk volgde een afgeraffelde warm-up en was iedereen klaar voor het onvermijdelijke.

Op klokslag 16-zero begon dan ook de start van het starten. De zenuwachtige deelnemers werden met matige doch militaire dwang opgesteld in rijen van 2, waarbij hun opzichtige armtatoeage geen discussie over de juistheid van de plek toeliet. Zonder morren liet deze lange rij zich als schapen voortschuifelen, waarbij aan het eind van de rij elke 10 seconden een onheilspellend schot klonk. Met de adrenaline op het hoogste niveau bleek dit schot echter het vertrek te betekenen van 2 atleten die met ware doodsverachting het zwarte water in stormden. Pas 400 meter verder was er de eerste mogelijkheid om deze, dit jaar door de zware wind extra opgejaagde, kolkende massa te verlaten. Geen verassing dus dat iedereen van deze mogelijkheid gretig gebruik maakte. Nu begon echter een expeditie door de manshoge vegetatie van deze verlaten eilandengroep, die vooral het zomerkamp bleek te zijn van het bierbuikzwijn en de vleeskooleter. Een enkele eilandbezetter nam de moeite tot een, al dan niet gemeende aanmoediging, die echter door hun verdoofde toestand meestal pas werd ingezet als de atleet al weer uit het zicht was.

Na 700 meter hield de kwelling van Eiland 2 op en was het opnieuw aan de sporters om zich vooral níet druk te gaan maken om "ongrijpbare watergrijpers" en dus snel de vaste grond in te ruilen voor een onzichtbare bodem. Deze omschakeling van kwellingen zou nu voor lange tijd elke paar minuten plaats vinden, totdat 1 van de vele aanwezige vrijwilligers plotseling de kreet “laatste eiland” liet ontvallen. Dit was voor menigeen het codewoord voor een flinke eindversnelling en een daaropvolgend, en onvermijdelijke, kokhalzende finish.

Blijkbaar waren de vredesbesprekingen inmiddels tot aan het hoogste niveau effectief afgerond, want van militante overmacht was plotseling geen sprake meer. Lieftallige vrijwilligers stonden de uithijgende en leeg gekotste deelnemers geduldig af te wachten tot ze door hadden dat ze een hagelwitte handdoek aangeboden kregen. Meereizende familie en fans konden zich ongestoord bewegen tussen, de inmiddels weer enthousiaste en door endorfine praatgraag geraakte, sporters. Tafels vol met sportdrank en fruit, of zo nodig zouthoudend gesmikkel. Even verderop was de rats, kuch en bonen van de veldkeukens bij de eerder genoemde varkens gestort en waren de glanzende bakken nu voorzien van overheerlijke en koolhydraat-rijke gerechten. Natuurlijk stond in elke hoek een gekoeld tappunt waar de glazen verrassend vaak geel-wit kleurden. Dit alles in een niet-Nederlandse setting van een avondrood bij +25 graden en een gemoedelijke sfeer waar De Zwarte Cross een Rwandees vluchtelingenkamp bij is.

Ik ga volgend jaar weer!!

Walter Vaags

Uitslagen van de Aaltense Atleten:

Cindy Brussé werd welverdiend 2e in zowel de tijdrace (00:47:04) als in de finale (00:16:53).
Daarnaast was Cindy met overmacht nummer 1 op de eerste en langste zwemafstand, waar een speciale premie op stond.

Evelien Hillen finishte 77e met een tijd van 1:03:12
Gerben Duenk verbeterde zijn tijd van 2012 en werd 113e met een tijd van 00:54:47
Walter Vaags was heel blij met plaats 210 en de tijd van 1:00:12

Met dank aan onze supporters: Jessie, Andre, Martine, Hans, Dirk en Chris!

van links naar rechts Gerben Duenk, Cindy Brusse, Walter Vaags en Evelien Hillen

Het rondje eilanden