Het onschuldig lijkende heideveld blijkt een verschrikkelijk nat zompig moeras, waarbij je je string echt niet droog kunt houden |
Slangenburgtrail: Strijd
tegen de elementen?
Een gewone zaterdagmiddag in
februari… 13.30 uur… Met een mooi clubje Avajanen rijden we richting de
Slangenburg, een mooi stukje Achterhoek, waar een trail bestaande uit 20
kilometer onverhard parcours is uitgezet. De Slangenburg is voor mij speciaal.
Ik heb er 2 jaar mogen wonen in onze dinky tijd. Toen ook menig paadje belopen
en gerend. JAAAA; de Slangenburg is speciaal en mooi. Maar vandaag is het anders.
In de auto richting Varsseveld komt er een giga schoer op ons af. Oooh.. dat
belooft niet veel goeds. ‘Ze praten van slecht weer’ hoor ik de mannen in mijn
auto zeggen. Met 3 graden op de teller en een klein windje is het waterkoud.
Altijd moeilijk om te bepalen wat je aan doet. Je kunt aardig afkoelen op zo’n
lange loop. We starten in groepen van 10
en ja hoor, ik mag meteen in groep 1 weg. Alle Avajanen zijn zo’n beetje verdeeld over de verschillende startgroepen. Jammer,
maar ten slotte ga je toch je eigen strijd aan. De strijd tegen de elementen.
Na de eerste 200 meter worden we meteen al naar een enkelbrekende slootrand
gestuurd. ‘O ja’ denk ik bij mezelf.. dit is traillopen.
Het regent inmiddels al en
net daarna dient element nummer één zich aan. Een dame haalt me na 4 km al in?!
Ai, dat voelt niet fijn. Daarnaast haalt het ene na het andere mannelijke
element me in. Nadeel van de eerste groep. Ondertussen zijn we wel op het
mooiste deel van de Slangenburg aan het lopen. Prachtige oude beuken om je heen,
heerlijke doorkijkjes. Ik geniet! Net als ik me dat bedenk doemt element twee
op. Een giga hagelbui! We worden bedolven onder koude korrels, die voelen als
sneeuwballen. Ik hoor het gezomp van mijn voeten in de blubber op de drekpaden.
Iedereen is aan het glibberen en balanceren tussen de modder door. Toch denk
ik: wat voel ik me heerlijk… Dit is de strijd tegen de aarde en de natuur in de
puurste vorm! Maar wat is dat net voor me? Het lijkt wel een kudde. ‘Nee helaas
geen reeën’. Een kudde beppende dames van lopersvereniging Groenlo die het
gehele pad opeisen.. . De 12 kilometerlopers hebben zich bij de 20
kilometergangers gevoegd. Één voordeel voor mij: In plaats van ingehaald worden,
valt er voor mij nu wat in te halen ;-).
Echter, in de verte blijft hét
trailicoon van Ava: Henry D. op een
onmogelijk bereikbaar afstandje voor mij. Tjonge jonge; wat blijft die als een diesel gestaag
doorsjouwen zég. Ik kom bij een kruispuntje van paden waar je ‘achterlopers’
tegenkomt. Ha! ik zie Wim B. Fijn om even een vertrouwd gezicht te zien. Ik kan
daar even op verder teren, want de paadjes worden wel wat zwaarder. Net op het
moment dat ik dat denk, komen we aan bij
het verschrikkelijke bouwland (ook zo’n verschrikkelijk element!). Als je je
enkelbanden nog niet genoeg opgerekt had, krijgen ze nu de ultieme test.
Volgend door een maisstoppel-hindernisbaan. Wat ben ik (nu) toch dankbaar voor
de trainingen van Theo, bedenk ik me.
Die maisstoppels lijken op de horden die ik op de dinsdagavonden wel kan
vervloeken. Het bouwland is verschrikkelijk en toch lukt het me mijn trail-icoon
in te halen. Hij geeft me nog een aanmoediging (Dank!).
Het bordje van 15 km dient
zich aan. Maar daarna raak ik lichtelijk in paniek. Waar er eerst telkens nog
lopers voor me liepen zijn ze nu uit mijn zicht verdwenen...’route kwijt’ ook
zo’n angstig element…Gelukkig volgt een nieuw paadje (met gele lintjes) door
een nogal dicht begroeid bosje. Opeens loopt het pad net zo laag als de sloot
ernaast…mijn voeten verdwijnen met iedere stap volledig onder de modder. ‘Als
mijn schoen zich maar niet vastzuigt’, bedenk ik me angstig. Loeizwaar en met
verzurende benen kom ik naar de overkant. Dit was écht het zwaarste element. Nu
alleen nog maar met één pad richting de finish volgens mij. Wat krijg ik toch
opeens zin in die warme beloningsdouche (licht dromend en onder invloed van het
stofje lijkt dat haast een fata morgana in de verte). Maar wat is dat? Er dient
zich plotseling een ‘nieuw’ element aan (dit ken ik niet van vorig jaar!?). Het
onschuldig lijkende heideveld blijkt een verschrikkelijk nat zompig moeras,
waarbij je je string echt niet droog kunt houden. Tot bijna je middel bagger ik
me er door en met bevroren blokjes als voeten loop ik de laatste kilometer naar
de finish. Ik heb het gered!!!!.... en velen met mij… Echt gaaf en ik bewonder
een ieder met het behalen van deze STRIJD TEGEN DE ELEMENTEN en vooral tegen
JEZELF!
uitslagen
site organisatie
Enkele Aaltense deelnemers |
7 opmerkingen:
Prachtig beschreven Gerdy en echt een strijd tegen de elementen!
Ik ken dat vreselijke licht oplopende stoppelveld van verleden jaar.. kwam dat niet net na een gevaarlijke wateroversteek? klasse gelopen allemaal!
Ik herken de sloot na 200 mtr, verschrikkelijk, maar mooi geschreven
Klase Gerdy!Het was een geweldig lekkere modderrun. Als varkentjes door de blubber ;-)
Mijn vader heeft ook mee gedaan gisteren aan de slangenburg trail
Beste Gerdy,
Ook wij hebben geploeterd in de modder. We hadden een ander doel en dat was uitlopen met elkaar en we hebben niemand met opzet in de weg gelopen. Daar waren we alert op. We hebben met elkaar gestreden tegen de elementen en uitgelopen en ja ook gelachen onderweg.
Een van de bebbende dames van de lvg
Beste dames lvg,
Jullie hebben totaal niet voor mij in de weg gelopen, integendeel! Een beetje aandikken in een column mag toch;-) tot de volgende ontmoeting!
Een reactie posten