Column: Erwin’s zin en onzin - deel 101

Staand: Jelle Hubers, Frank Roos en Wim Jentink. Zittend: Roy Ebbers, Geert Wevers, Andre Balke, Erwin Wamelink en Inez Balke

Drie op een rij? Wie zal het zeggen.

Het wisselvak stroomt langzaam vol. Het recreantengehalte is hoog. Lachende mensen die hun prestaties als bijzaak zien. Een gezellig dagje uit, daar gaat het vandaag om. Voor mij is gezelligheid ook een hoofdzaak, echter als ik in mijn startnummertje heb vastgespeld, telt er maar één ding: vlammen! Ongeduldig kijk ik naar de ingang van het bos. Het is slechts een kwestie van tijd voordat Wim Jentink  daar vandaan komt. Daar is die al. In zijn vloeiende stijl dendert hij met zijn korte pootjes het wisselvak in. De adrenaline spuit uit mijn oren. Wim houdt het lintje omhoog zodat ik het eenvoudig uit zijn hand kan pakken. Nog vijfentwintig meter en dan passeer ik de registratiematten, dan open ik de jacht op de teams voor ons.

Voor het tweede jaar achtereen heb ik het voorrecht om als uitzendkracht deel uit te maken van het Estinea Running Team. Met acht bloedfanatieke lopers doen we, net als in 2014, een gooi naar de nationale titel voor zorginstellingen. Vorig jaar werd ik op de valreep als vervanger van de geblesseerde Gerrit Ormel opgeroepen. Dit jaar mag ik onder mijn eigen naam meedoen. Omdat ik vorig jaar grote indruk heb gemaakt, loop ik ditmaal zelfs twee keer. Hetzelfde geldt voor Wim Jentink. Het is de bedoeling om met een team van team lopers (minimaal zes verschillende personen) een marathon te lopen. Ik word als derde en zevende loper opgesteld. Iedere atleet loopt 4.2 kilometer (Twee ronden van 2,1 kilometer).

Als ik over de chipmatten loop, gooi ik de snelheid flink omhoog. Al snel haal ik tientallen lopers in, dit geeft een enorme kick. Het eerste deel van het parcours is loodzwaar en al na een kilometer stroomt het melkzuur mijn kuiten in. Ik ben als een bezetene van start gegaan en ik vrees dat ik dit dubbel en dwars moet terugbetalen. Roggelend en proestend passeer ik de finish na mijn eerste 4,2 kilometer. 15.40 minuten staat er op mijn klokje. Godsamme, als ik straks de finish maar haal, denk ik bij mezelf.

Als ik de estinea-tent, herstel, de estinea-tenten binnenstrompel is de stemming uitstekend. Van spanning is nog geen sprake. Snel graai ik een sinaasappel uit mijn tas en schrok hem naar binnen. De tank snel even bijvullen voor mijn tweede omloop. Over drie kwartier ben ik namelijk nog een keer de lul. Naarmate de marathon vordert, wordt iedereen iets onrustiger. Zit er nog een podiumplek in? Kunnen we misschien zelfs nog winnen? Omdat er bijna 200 teams op het parcours lopen, is het bijna niet te zien welke teams er in kansrijke positie lopen. Ik ben ondanks mijn optreden van enkele minuten terug vrij snel hersteld. Met frisse tegenzin sjoks ik weer naar het wisselvak. Net als tijdens mijn eerste ‘run’ krijg ik het lintje van Wim Jentink.

In tegenstelling tot een uurtje terug, begin ik nu een stuk verstandiger. De eerste kilometer gaat bijna een halve minuut langzamer als eerder die middag. Na drie kilometer merk ik dat er nog een beetje energie in de kleine teen van mijn linkervoet zit. Dit pers ik er met pijn en moeite uit. Als ik mijn lintje afgeef aan André Balke, sprint ik door naar de finish. 15.50 minuten. Slechts tien seconden langzamer dan straks. Dit valt me niet tegen. Nu is het aan André, zijn vrouw Inez en slotloper Frank om de klus te klaren. 

Als Frank Roos de finish passeert is de marathon voltooid. Nu breken er onzekere uurtjes aan. De organisatie begint met rekenen en het duurt nog een poos voordat de uitslagen bekend worden gemaakt. Met een verhoogde hartslag loop ik achter mijn teamgenoten aan richting de prijsuitreiking. Met veel grappen en grollen probeer ik de opgelopen spanning te maskeren. Al snel mogen we voor het eerst juichen. De titel ‘snelste Gelderse zorginstelling van 2015’ is binnen! Een kookworkshop op sportpark Papendal is de beloning. Dit is leuk, maar het gaat natuurlijk om de overall-zege. Het tromgeroffel maant de menigte tot stilte. Met een paar, al thuis verzonnen, oneliners voert de speaker de spanning nog extra op. “En de winnaar van de 8^e Zorgmarathon is……. Het 1^e team van Estinea uit Aalten!” Enthousiast en met veel bombarie bestijgen we het podium. Wim Jentink neemt de trofee in ontvangst. Met de handen heen en weer zwaaiend door de lucht zingen we luidkeels mee met Lee Towers zijn ‘You’ll Never Walk Alone’.  We genieten met volle teugen en fantaseren al stiekem over volgend jaar. Drie op een rij? Wie zal het zeggen.