Gert-Jan Wassink en zijn hardloopavonturen in Flagstaff Arizona (Amerika) - deel 1

Gert-Jan Wassink

Met een grote tas stap ik de bus in die me van Phoenix airport naar Flagstaff zal brengen. Inmiddels ben ik al 16 uur onderweg en verlang ik naar mijn bed in het hotel waar ik de komende 3 1/2 week zal verblijven. Aangekomen in het hotel begint het gevecht tegen de jetlag. Ik slaap heel weinig en weet dat dit nog een aantal dagen zo zal zijn. Veerle stelt me via de telefoon gerust dat het snel zal overgaan. Na een lange reis en het grote tijdsverschil verkeer je in één of andere labiele staat waardoor ik me nooit echt veel vrolijker voel.

De volgende ochtend sta ik vroeg op en begin aan mijn eerste ochtendduurloop, de natuur is hier prachtig. Ook hier is het winter en de bladeren vallen van de bomen. Het blad op de grond maakt het gravelpad (trailpad) extra zacht. Na 45 minuten te hebben hardgelopen voel ik me beter dan dat ik mij het afgelopen etmaal gevoeld heb. Heerlijk hoe hardlopen je weer laat aarden en een voldaan gevoel geeft. Tijdens het stretchen denk ik aan mijn doel op korte termijn. Het EK cross behalen! Dat is wat ik wil! De gedachten dat ik naar Flagstaff gekomen ben om sterker, sneller en beter te worden om vervolgens een topprestatie neer te zetten geeft me extra power. Ik heb er zin in!

De eerste week vliegt voorbij en alle trainingen gaan zoals ik had gehoopt. De tempotraining op zaterdagochtend in Buffalopark verloopt goed. In de middag besluit ik nog even 45 minuten los te lopen. Rustig jog ik het hotel uit en loop via een prachtig trailpad de stad uit. Ik groet nog een jongen die in de natuur aan het wandelen is en een rots op klimt. Eenmaal 300 meter verder, net voordat ik een open vlakte op wil rennen, hoor ik geritsel in het hoge riet. 100 meter voor me springt een groot beest het pad op. Ik schrik me rot en sta oog in oog met een wolf.....ja een wolf! Eeeh wat ga ik doen denk ik. Ik blijf verstijft stil staan en kijk de wolf recht in zijn ogen aan. Mijn hartslag ligt ver boven mijn omslagpunt terwijl ik stil sta, gratis training zeg maar. Langzaam draai ik me om en begin te rennen. Al rennend kijk ik een aantal keren om en zie dat mijn vriend...laten we het positief blijven benaderen...mij blijft volgen. Ik begin nog harder te lopen en zie in de verte de jongen die ik eerder tegenkwam. Ik begin te roepen he, he, he a WOLF! De jongen komt naar me toe gerend en samen wachten we af wat er gaat gebeuren. Gelukkig is de wolf afgehaakt en verdwenen in de bosjes. Een bizarre ervaring!

De volgende ochtend maken we ons klaar voor een lange duurloop. Het is lastig hier rondes te lopen dus je bent vaak genoodzaakt heen en weer te lopen. Geen probleem aangezien de lange duurloop 90 minuten is. Ik begin met lopen en voel me goed. Het weer is heerlijk. Outfit = korte broek en singlet! De eerste 30 minuten loopt de route heel rustig omhoog, vervolgens is het 20 minuten dalen. Ik besluit van de 90 minuten 100 minuten te maken. Na 50 minuten draai ik me om en begin aan mijn terugweg. De klim voelt zwaarder dan gehoopt en boven op de heuvel aangekomen zit ik 10 slagen boven mijn geplande hartslag. Naar beneden zakt mijn hartslag maar de vermoeidheid blijft in mijn lichaam, de laatste 20 min op het vlakke pad voelen als de heuvel die ik allereerst heb beklommen. Vermoeid kom ik aan bij de auto. Gelukkig heb ik een muffin van het ontbijt meegenomen, de is in twee happen weg. Na een goede lunch en een powernap ben ik weer als herboren. Volgende keer toch maar iets rustiger beginnen!

Dat het weer zomaar kan omslaan in Arizona wist ik maar dit was wel een bizarre ervaring. Woensdag ochtend wordt ik wakker door een hels kabaal. Ik doe de gordijnen open en zie een sneeuwschuiver een pak sneeuw weg schuiven. Wow! Na het ontbijt loop ik even naar buiten, de temperatuur is gekelderd van 10 naar -1 graad. Gelukkig was ik hier op voorbereid en heb ik alle winterkleding in mijn grote Saucony tas gegooid. Om 10 uur loop ik de deur uit voor een lange duurloop. Eerst sneeuwt het zachtjes maar gedurende de duurloop begint het steeds harder te sneeuwen. Mijn muts gaat van op mijn hoofd, naar over mijn ogen. Ik zie zowat niets maar ik loop nog verrassend lekker. Ik besluit gestaag door te lopen en kijk lekker om mij heen en geniet. De witte sneeuw maakt van het bosrijke gebied een sprookjesachtige omgeving. Na 23 km kom ik voldaan terug in het hotel.

Op de donderdag staat er een pittige baantraining op het programma. Gelukkig begint de sneeuw langzaam te smelten en kunnen we prima trainen op de baan van de universiteit. Programma; 5km inlopen - 20x400 meter met 90sec doorjog en weer 3km uitlopen. De training gaat erg goed en ik geniet van de snelheden die ik loop. Ik heb lang niet een training als deze gedaan en ben dus extra tevreden over mijn resultaat. Met gemak loop ik van rondjes 72 naar 64. Samen met Thomas Roth, één van de Noorse jongens waarmee ik hier in Flagstaff ben, ronden we een hele mooie training af.

Met sportieve groeten, Gert-Jan Wassink

In de bovenstaande video zie je een sfeerimpressie van de eerste twee weken op hoogte in Flagstaff