Verslag van de Wupperberger Trail Marathon in Solingen(D)

Andre Bleumink(links) en Henrie Drenthel

Warme Wupperberge Trail Marathon

Op zondagmorgen is het slechts een kleine uur en drie kwartier rijden vanuit de Achterhoek naar Solingen, aan de rand van het Bergische Land. Daar zouden Henrie en ik een paar uurtjes ‘über de Wupper gehen’. Hoewel dat spreekwoord in Duitsland niets goeds betekent, zagen we er reikhalzend naar uit. De Wupperberge Trail Marathon is immers een goed verborgen pareltje op de trailkalender. Privater Einladungslauf staat er op de site. Die zie je wel meer in Duitsland, je zou het kunnen zien als een soort ‘social trail’. Je meldt je aan en betaalt een paar euro inschrijfgeld om de kosten te dekken. Geen t-shirt, geen medaille, geen tijdwaarneming, geen verkeersregelaars, helemaal niets bijzonders. Wat krijg je dan wel voor dat geld? Toen we aankwamen zondagmorgen bleek zelfs de kantine van de atletiekvereniging, waar start en finish was, dicht te zitten. Niemand van de lopers die zich daar iets van aantrok, alleen jammer dat er geen koffie was. Lekker in het ochtendzonnetje werd er volop gekletst door ongeveer tweehonderd lopers. Bijna iedereen leek elkaar te kennen en de shirtjes van de meest extreme ultra-, trail- en bergloop wedstrijd waren normaal. Getaande oude knarren, frisse hardloopmeisjes met rokjes, van alles liep er rond. En niemand leek zich druk te maken over de marathon die voor ons lag. 1500 hoogtemeters is niet niks, maar gezien de gespierde benen van iedereen waren wij de enige ‘Flachländer’.

Oli, de organisator, kwam ongeveer iedereen persoonlijk hartelijk begroeten. Alsof hij niet bijna in zijn eentje net klaar was met het uitzetten van het parcours. Zijn teams voor de bevoorradingsposten waren druk bezig met inladen en na een korte speech gingen we met zijn allen wandelend naar de start. Op een landweggetje net buiten de bebouwde kom werd er vervolgens afgeteld en weg waren we. We hadden een goed plan deze keer. Rustig beginnen en dat proberen vol te houden tot het eind. Het zou wel ruim 26 graden kunnen worden, dus rustig blijven was extra belangrijk. Vorig jaar hadden we ons laten verleiden om veel te hard te starten doordat de eerste kilometers heuvel af liepen. Dat hadden we toen flink moeten bekopen. Dit jaar hielp de organisatie ons met het drukken van het tempo, ze hadden namelijk een flinke klim bij in het parcours gevoegd kort na de start. Eentje van de categorie handen op de knieën en werken om boven te komen. Bovenaan stond een breed lachende Oli ons de goede kant op te wijzen en mochten we steil naar beneden. De toon was meteen gezet en zo volgde heuvel na heuvel. Gelukkig was niet iedere klim zo steil en waren vele afdalingen een kwestie van lekker laten rollen. Maar regelmatig mocht de handen weer op de knieën voor een klim van heb ik jouw daar. De natuur was nog lang niet klaar voor de herfst en we konden genieten van de schaduw van het blad dat nog niet eens iets verkleurd was. Bloemen bloeiden nog volop en ook de brandnetels deden het nog goed. Alleen aan de bruin geworden varens kon je merken dat de zomer op zijn eind liep. Het zweet dat van ons af droop was het daar niet mee eens.

De verzorgingsposten tijdens deze loop waren, naast de prachtige heuvels en bossen, bijna de belangrijkste reden om mee te doen aan deze loop. Op 42 km acht posten leek iets overdreven en dan liep het ook nog op van alleen water bij de eerste post, naar water en Apfelschorle en bananen, tot een waar buffet aan lekkernijen bij de laatste post. Watermeloen en ander fruit, chocolade, nootjes en rozijnen, cola en ten slotte zelfs diverse soorten echte Sekt. En die laatste kwam je zelfs twee keer langs… De enthousiaste medewerkers leken tot taak gekregen hebben om ons zwaarder aan de finish te laten komen en die taak namen ze blijkbaar serieus. Voor we bij die laatste verzorgingspost waren hadden we al heel wat heuvels achter de kiezen en al heel wat zweetdruppels waren op de stoffige trails gevallen. We liepen vlot waar het kon, maar niet te vlot. Waar hardlopen niet kon, en dat was op vele klimmen het geval, gingen we powerhikend in vlot tempo omhoog. Dat ging ons goed af, zeker voor platlanders. We haalden heel wat lopers in die of minder goed waren in het omhoog klauteren langs steile hellingen of helemaal stuk gingen door de warmte en de zwaarte van het parcours.

Eigenlijk ging het ons prima af, zoals gepland eigenlijk. Niet dat het makkelijk was, zeker niet. Maar we dieselden door in een gestaag tempo, ondanks de warmte en de hoogtemeters die maar bleven optellen. Links en rechts maakten we een praatje met medelopers en medewerkers van verzorgingsposten en we bleven eten en vooral drinken. De prachtige uitzichten over dalen met pittoreske vakwerk huisjes die je vaak had na weer een flinke klim waren een extra beloning die het moraal hoog hield. De laatste kilometers waren we er uiteindelijk wel klaar mee, de benen begonnen toch stevig te protesteren na alle heuvels op en af. Maar dat is ook niet gek na ruim 1500 hoogtemeters in die warmte. Bij de finish zaten ongeveer alle lopers nog lekker in het zonnetje te genieten en na te praten over de loop. Oli stond er om iedereen te feliciteren die over de streep kwam, ook ons schudde hij hartelijk de hand nadat we samen met een grote grijns op het gezicht over de streep kwamen. Na een lekkere douche voelden we ons al weer een stukje beter. Uiteindelijk hadden we het helemaal niet slecht gedaan, we zaten zelfs bij de beste helft. Als je na gaat dat er een heleboel ultralopers en inboorlingen uit de buurt bij waren, die dagelijks dat soort heuvels lopen, helemaal niet slecht. Ruim 5 1/2 uur over de marathon klinkt niet erg goed, maar we waren er tevreden over. De afstand was iets langer dan vorig jaar, en een paar flinke heuvels meer. En dan toch ongeveer dezelfde tijd, dan mag je best tevreden zijn.

Andre Bleumink