 |
| Vakantie in Noorwegen |
Op ons tweede adres (Geilo) heb ik voor de eerste keer de
schoenen aangetrokken en ben ik bergop gaan hardlopen. Ik was het dorp snel uit
en de weg slingerde met steile haarspelden omhoog. Nadat ik de laatste huizen
achter me had gelaten werd de asfaltweg een gravelweg en bleef maar omhoog gaan
door een geweldig hoogland gebied. Zo ver ik kon kijken alleen maar bergen,
rotsen, sneeuw, een paar vakantiehuizen van de Noren en een heleboel schapen,
maar verder helemaal niemand... heerlijk. Maar ik kwam maar niet bij de top van
de berg, achter elke bocht, elke bult, slingerde de weg nog verder omhoog. Na
een km of 8 bergop toch maar omgedraaid en dezelfde fantastische weg weer
bergaf terug gelopen.
En daar zit ‘m de kneep. Dat lijkt mij namelijk zo'n
fantastisch gevoel, dat je de berg op rent helemaal tot aan het hoogste punt
van die berg. Maar meestal kan dat niet. Vanuit het vakantiehuis is de top
altijd te ver weg en ik vertik het om eerst met de auto te gaan rijden en dan
te gaan lopen. Elk jaar neem ik mij voor dat ik volgend jaar een keer naar Alpe
d'Huez, de Mont Ventoux of naar de Stelvio moet gaan. Dat lijkt mij een
geweldige ervaring, maar het komt er (helaas) gewoon niet van.
Bij onze volgende stop in de reis (Kaupanger) heb ik ook
nog een keer tijd gehad om effen te lopen, maar opnieuw hetzelfde resultaat,
ca. 8km bergop over haarspelden, gravelpaden, rotspaden, langs meertjes maar
nog steeds niet de top in zicht. Maar ook hier wel lekker gelopen in een
geweldige omgeving met prachtige uitzichten.
Op ons laatste adres (Voss) moest het gaan gebeuren. Wij
zaten in een wintersport plaatsje op 250m hoogte en volgens Google Maps zou de
top op ongeveer 1100m zijn en het leek alsof er een wandelpad naar de top
slingerde.
We waren redelijk op tijd in het huis, dus ik had wel effen
tijd. De weg ging met haarspelden heel steil omhoog en ging over in een
gravelweg en uiteindelijk in een rotspad, gemiddelde stijging was ca. 15-20%.
Na een paar km een geweldig uitzicht over de skipistes, de berg en het meer in
het dal. Ik kwam onderweg een paar wandelaars hoofdschuddend tegen, die zich
denk ik afvroegen wat mij bezielde om over dat pad hardlopend naar boven te
gaan.
Het pad ging maar door, ik was de laatste skiliften al lang
gepasseerd, nog een paar koeien en schapen tegengekomen, maar verder niets
meer. Uiteindelijk kreeg ik het gevoel alsof ik de top zou gaan bereiken, er
stond in de verte een hut en dat leek mij het hoogste punt in de verre
omgeving. Alleen op die laatste km, binnen een paar minuten trok het helemaal
dicht, ik zat helemaal in de wolken en het begon ook nog te regenen. Dus
volgens mij had ik het gehaald, maar kon ik het niet zien... Maar gauw effen een
selfie gemaakt in de sneeuw en in de
regen en mist snel de 7-8 km weer bergaf terug over de rotspaden ... jammer!
Op de laatste dag voordat we naar de boot zouden gaan waren
we ‘s middags vroeg terug van een excursie naar een Vikingdorp. Ik dacht, ik probeer
het nog een keer (nu we er toch zijn). Ik dacht slim te zijn door het eerste
stuk iets in te korten, door niet de haarspelden omhoog te lopen maar de (wat
later bleek een zwarte) piste omhoog te lopen. Ging nog steiler omhoog, dus dit
was niet heel erg goed voor de snelheid...
Na een km of 5-6 heb ik dan eindelijk de top bereikt (in ieder geval dat
denk ik)! Met een fantastisch gevoel en uitzicht!
Wij hebben een fantastische vakantie gehad in Noorwegen,
veel gezien, veel gedaan en ik heb ook nog een paar hele mooie stukken kunnen
hardlopen. En ik weet het zeker, ooit sta ik glimlachend op de top van
de Stelvio te genieten!
Groeten Patrick Weijers
2 opmerkingen:
Mooie foto's en mooi verhaal Patrick!
Prachtige omgeving Patrick, laten de Alpe d'Huez, Stelvio en Mount Ventoux, samen met de Galibier, nu net op mijn afgevinkte lijstje staan. Misschien kunnen we met AVA'70 weer een keer een bergreisje maken. Eens iets anders dan het ook mooie Londen. :)
Een reactie posten