Column: Erwin’s zin en onzin - deel 185

'Ik sta te trappelen van ongeduld om met u of voor u aan de slag te gaan' (bron)

Ik ben slechtziend, niet achterlijk

Een betere werknemer kan een bedrijf zich niet wensen. Ik ben loyaal, goud eerlijk, realistisch, optimistisch, heb een vlijmscherp gevoel voor humor, mijn formuleringen zijn puntgaaf, mijn taalgevoel is indrukwekkend en ik ben enorm bescheiden. Maar ja… Ik ben slechtziend! Al mijn kwaliteiten worden nietsontziend van tafel geveegd door twee slechte ogen.

Gehandicapten staan met 3-0 achter op de arbeidsmarkt. Hier kunnen wij een ethische discussie over voeren tot in de eeuwigheid, maar het is een voldongen feit. Daar kan ik overigens prima mee leven. Ik ben niet op mijn achterhoofd gevallen en ik begrijp dat bedrijven niet kiezen voor ‘moeilijke gevallen’. Met een halfblinde haal je de narigheid in huis. Kan die het koffieautomaat wel vinden? Ziet die het verschil wel tussen een komma en een punt? Houdt die de directeur en de schoonmaker wel uit elkaar?

Een docent zei ooit: “Je bent al slechtziend, zorg dan in ieder geval dat jij je planning op orde hebt. Je zult nu eenmaal een stap meer moeten zetten om je handicap te compenseren.” Pardon? Verstond ik dat nu goed? Na mijn, niet geheel tactvolle reactie, heeft die docent zich voor onbepaalde tijd ziek gemeld. Na het schijnt zit ze nu nog met een burn-out thuis. Hoewel ik die leerkracht tot op de enkels heb afgebrand, zit er natuurlijk wel een kern van waarheid in haar opmerking. Als beperkte zul je altijd een stukje harder moeten lopen dan een ander, om die afschuwelijke sta-in-de-weg enigszins weg te poetsen. Ik heb besloten om tijdens sollicitatiegesprekken mijn gezichtsbeperking onbenoemd te laten. Echter, mijn excentrieke voorkomen verraadt een hoop, dus uiteindelijk komt die handicap altijd ter sprake. En dan komt de sollicitatiecommissie weer met de ‘wij bedoelen het goed’ vraagjes: “Die handicap zal wel lastig zijn of niet?” of “Ik kan mij zo voorstellen dat het jou heel veel energie kost om de hele dag naar een beeldscherm te kijken.” Dat kun jij je helemaal niet voorstellen trut en mag ik goddomme zelf bepalen of ik iets lastig vind of niet? Bedrijven hebben immer hun mond vol over maatschappelijke verantwoordelijkheid bla bla bla, waar in de praktijk natuurlijk geen ene flikker van terecht komt. Er moet geld in het laatje komen.

Laat het heel duidelijk zijn. Ik ben absoluut niet zielig en ik leid een grandioos leven. Die handicap en ik zijn een fantastische twee-eenheid, waar iedereen met zijn tengels van af moet blijven. Het heeft mij gevormd tot wie ik ben en waar ik voor sta. Vandaag of morgen stuur ik weer wat brieven de deur uit en wellicht komt er een keer een ‘gek’ die deze kansarme schlemiel omarmt.