Column: Erwin’s zin en onzin - deel 194

Ik ben een ongeleid projectiel zonder helm

Een tijdstraf van dertig seconden

Nadat ik een 73-jarige vrouw op een e-bike een kopstoot gaf, heb ik mezelf een tijdstraf van dertig seconden opgelegd. Gelukkig is Parijs nog ver. Het is juli: Tour de France-maand. Met afstand de mooiste sportmaand van het jaar. Mijn fascinatie voor dit krankzinnige schouwspel is ziekelijk te noemen. Vooral in het verkeer komt dit tot uiting, ik ben een ongeleid projectiel zonder helm. 

Kromgebogen over mijn stuur jakker ik doldriest door het dorp. Bij iedere straat die in een licht dalende lijn gaat, druk ik mijn edele delen op de stang en kruip in elkaar. Rotondes neem ik van beide kanten en als ik moet pissen doe ik dat linea recta vanaf het zadel. Diep in mij schuilt een fenomenaal wielrenner waar ik mij – gedurende drie weken per jaar – keer op keer mee identificeer. Ik heb de explosiviteit van Dylan Groenewegen, de punch van Julian Alaphilippe en het koersinzicht van Han Tieltjes. Als er een Skoda nadert, steek ik pardoes mijn hand in de lucht, smekend om een bidon of een gelletje en als ik geen jurywagens zie, blijf ik even aan de auto hangen. Wanneer er een motorrijder passeert vraag ik vluchtig naar het tijdsverschil met de achtervolgende groep. 

Eergisteren bereikte mijn obsessie voor de wielersport een tragisch dieptepunt. Ik naderde de stoplichten in Bocholt, mijn denkbeeldige finishlijn. Ik lag op kop van een uitgedund peloton en niks of niemand leek mijn overwinning in de weg te staan. Terwijl ik mijn shirtje rechttrok en mij klaarmaakte voor het zegegebaar, word ik van rechts gepasseerd. Ik had buiten een 73-jarige vrouw op een e-bike gerekend. Zij drukte haar voorwiel vlak voor de finish voorbij het mijne. In het voorbijgaan gaf ik haar een kopstoot, gelukkig zonder ernstige gevolgen. Ik heb mezelf een tijdstraf van dertig seconden opgelegd.

Godzijdank ben ik niet zo geobsedeerd door kickboksen.