2019 – Het jaar van het consolideren of is de aftakeling nu daadwerkelijk begonnen? (33)

Gerdy, Rinke en Sam

Het is een goede gewoonte om de laatste dag van het jaar samen met zoonlief Sam naar Bocholt te vertoeven om daar deel te nemen aan de Bocholter Sylvesterlauf. Nog één keertje knallen, nog één keer het snot voor de ogen lopen om nadien fijn na te genieten van de aangemaakte endorfine, van de geleverde prestaties en oma’s oliebollen. Loopmaatje Gerdy was dit jaar ook van de partij. Vorig jaar begon ze met een nare bacteriële infectie aan het nieuwe jaar. Gelukkig is ze weer gezond van lijf en leden, al moet ze hardlopend de meerderen erkennen in vader en zoon ter Haar.

In 2013 deden Sam en ik voor het eerst mee. In oktober 2013 ben ik lid geworden van AVA ’70, nadat ik tot het inzicht was gekomen dat een profcarrière als voetballer er echt niet meer in zat. Omdat ik als 43-jarige inmiddels al een mespuntje midlife-crisis ervoer, had ik me in 2012 opgegeven voor de clinic. Deze werd toen met grote bezieling verzorgd door Henk Mengers en Johan Assink. Toen ik de smaak van het rennen een beetje te pakken had, moest ik natuurlijk meedoen aan de diverse wedstrijden. De eerste wedstrijd, na de clinic, was een Boekeldercrosswedstrijd, op de Haart. Deze race viel me tegen, 25,11 min was de tijd. Vóór de clinic had ik ‘em al in 24,25 min gelopen. Neef Geert, 10 jaar ouder, liep in die tijd elke 5 km wedstrijd met speels gemak onder de 20 minuten. Dat leek me een mooi doel, die 20 minuten (en Geert…). Ik heb er dan ook al menig stuksken over geschreven! 

Aan de hand van de uitslagen van de Bocholter Sylvesterlauf wordt het tijd om de balans op te maken. Zit er nog progressie in, is het aftakelen nu echt begonnen? Als ik naar mijn strava-profiel kijk, loop ik ongeveer 1.500 - 1.700 km per jaar. Dit doe ik al vanaf 2014. Als je zo de grafiek bekijkt, was mijn beste tijd 19,49 min; mijn slechtste tijd 21,38 min. Hier zit 109 seconden tussen. In 4 jaar trainen is het me gelukt om me 109 seconden te verbeteren. 4 x 1.600 km = 6.400 km. Per 1 seconde verbetering heb ik ruim 58 km moeten lopen…

Poeh…motiverend dit!

Als vader, soms wanhopig zoekend naar een goede balans tussen liefde, gezin, werk, familie, muziek, lukte het om 2x in de week te trainen. Het ging elk jaar een stukje beter, maar in 2016 was de rek er een beetje uit. De 5 km wedstrijden liep ik allemaal in 20,20 – 20,40 minuten. De magische 20 minutengrens leek niet haalbaar. Terwijl Sam in die tijd al fluitend richting de 19,20 ging. Om moedeloos van te worden als vader. Je wordt ouder papa, geef het maar toe…

Om een volgende stap te maken moest ik naast de training op de baan en mijn zondagmorgen-duurloop met Gerdy ruimte vinden voor een extra training. Dit werd de vrijdagochtend om 07.00 uur. Dan maar wat later naar het werk op de vrijdag. Het moet en het zal!  In januari 2017 ben ik hiermee begonnen. Juist in die week was het ’s ochtends tegen de -10 graden. Een goede test voor de motivatie dus. Ondanks diverse bevriezingsverschijnselen ben ik er stug mee doorgegaan. Een ter Haar geeft niet op, kijk maar naar neef Geert. Via zijn moeders kant stroomt het ter Haar-bloed door zijn aderen, dit verklaart zijn onverzettelijke deurgoan. Dat Geert niet altijd even fanatiek met de oefeningen op de baan meedoet, is meer de Wevers-kant vermoed ik…

Het doorbreken van de magische grens mocht ik meemaken tijdens de Koningsloop van 2017. Het lukte me, mede dankzij het machtige haaswerk van Björn Demkes, om een tijd van 18,57 te klokken. De kritische volgers gaven uiteraard aan dat deze loop slechts 4,6 km lang was. Een mooie tijd hoor, maar als PR op de 5 km geldt deze uiteraard niet. Herstellend hardloopvriend Roy Mengerink had me overigens een biertje per seconde onder de 20 minuten beloofd, als extra stimulans. We zijn nu anderhalf jaar verder en heb er al 2 gehad. Ik krijg er nog 61…Toch, Roy? Tijdens de Kramprun 2017 kwam ik binnen in 19,36 min. Deze tijd zie ik als mijn PR. Op 31 december 2017 tijdens de Bocholter Sylvesterlauf kwam ik binnen in 19,49 min.

In 2018 waren de 5 km wedstrijden enigszins teleurstellend. De Kramprun in 20,11 min, de AVA baanwedstrijd in 20,18 min. Het ging weer de verkeerde kant op! Gelukkig lukte het om de Hooilandrun in 19.45 min te lopen. De enige 19-er dit jaar dus. Wat nu? Moet ik het aftakelen accepteren? Anders trainen? Meer trainen? Of juist minder? Gisteren heb ik de Snertloop gelopen, de 10 km. Tijd 43,50 min. Ook niet echt stimulerend. De 10 km heb ik ook al eens harder gelopen…Ik haal in ieder geval altijd nog hoop uit het feit dat Wim Rensink – den Sloffert – zijn PR op 52-jarige leeftijd heeft gehaald, als ik het me goed herinner. De komende periode laat ik de 5 km even voor wat ie is, en ga me richten op de 10. Meer trainen zal me niet lukken. Allicht valt er nog wat in de lifestyle te optimaliseren: minder drank en vrouwen. Lieve hardloopvrienden, help me om de verleiding te weerstaan!

De Snertloop werd gisteren bij de dames trouwens gewonnen door loopmaatje Gerdy. Ze heeft er een mooi stukje over geschreven, gepubliceerd via dit sympathieke podium. Dirk had hier een mooie reactie op: als je gezond bent, lijkt het allemaal zo vanzelfsprekend, al dat geren. Als je gezondheid een bron van zorg is, is hardlopen niet eens een optie. Laat staan een obsessie voor steeds maar harder en harder. Als je het geluk hebt om te herstellen, is het dubbel en dwars genieten van de dingen die zo vanzelfsprekend leken. Zoals een stukje rennen. Met deze wijsheid in het achterhoofd stel ik me als doel om dit jaar wat meer te genieten, te consolideren, en als het meezit een 19-er op de 5 km lopen en een 41-er op de 10. En als het niet lukt, dan niet!

Hartelijk groet,

Rinke (nog lange neet sleets)

Als je zo de grafiek bekijkt, was mijn beste tijd 19,49 minuten en mijn slechtste tijd 21,38 minuten