Gerdy Hoornenborg wint 35e Snertloop in Dinxperlo

Een mooie 1e prijs voor Gerdy 

Om 13.00 uur haal ik mijn loopmaatje Rinke met de auto op om voor 2019 ons eerste wedstrijdje te gaan lopen. Tevens blijkt dan dat dit zijn eerste snertloop aller tijden wordt. Dat werd dus wel tied. Aangekomen bij het Dinxperse DZSV komt de gemeudelijkheid en pannekoeklucht je tegemoet. Het startlint is reeds bevestigd op de tegels met ducktape en de bel voor de start hangt al gereed. Elke keer wordt deze kneuterige maar ohzo gezellige snertloop door het gele peloton van Ava flink bemand. Geert, Jan, Maarten, Rob, Hans, Gerrit (2x) etc. etc. Allemaal hebben ze de moeite weer genomen om voor de beloning van 1 kom stevige snert een rondje van 6 of 10 te gaan lopen. Zo ook ik en dus Rinke dit jaar.

De 10 km leek Rinke en mij wel prima. Rinke vraagt nog voor welke tijd ik ga, maar ik antwoord vaag iets van gewoon lekker lopen en onder de 50 zal prima zijn. Om 14.00 uur gaan we met een stuk of 25 man (en enkele vrouwen) van start. Redelijk snel na de start gaat er een onbekende man achter mij hangen. Er staat nogal een stevige wind waardoor ik voor hem de wind mag vangen. Ach.. als je zo de strijd moet winnen, denk ik maar. T wordt verder een strijd tegen mezelf. Ik loop het grootste deel van de kerkepaden alleen tegen de wind in.. poehey dat valt niet mee.

Mijn gedachten gaan terug naar precies een jaar geleden: 5 januari 2018. Toen werd ik op die dag tegen de avond geopereerd. Op 2 januari was ik opgenomen in het ziekenhuis ivm flauwvallen en flink koorts en diarree. Notabene bij opname werd ik onderzocht door mijn loopvriendin Cindy. De dagen die volgden wisten de doctoren niet goed wat ik mankeerde. Dat heeft ze doen beslissen om die 5e januari mijn buik (die flink begon op te zwellen) open te maken. Er bleek een fikse ontsteking te zitten. De dagen erna waren spannend en zwaar. Wat voelde ik me beroerd. Zeker ook weer toen er na 14 dagen ziekenhuis opname ook nog een longontsteking kreeg. Mijn lichaam was ernstig verzwakt en mijn conditie min 10. 

Hartverwarmend waren alle lieve berichtjes en kaartjes. Vooral de betrokkenheid van de vele avajanen was heel speciaal. Nu een jaar na dato ga ik opnieuw een klein gevechtje met mezelf aan (gelukkig duurde deze maar 48 minuten). Wat overheerst als ik de finish over ren is dankbaarheid dat ik weer zo kan hardlopen. De revalidatie tot het weer op dit level  kunnen hardlopen heeft een dikke 8 maanden geduurd. Ik word zelfs eerste dame. Een supermooie overwinning (vooral voor mezelf).

Ps. De eerste prijs was een meter bier (of fles wijn). Helaas lukte het Rinke en mij niet om deze weg te krijgen op de zaterdagmiddag. Misschien heeft dit nog wat training nodig.

Gerdy Hoornenborg