't Onland en de Wrange in Gaanderen

De welverdiende cappuccino met appeltaart bij Tiemessen in Etten

‘Wijzen uit het Oosten gaan terug in de tijd’

Op maandag 1 december jl. startte de meteorologische winter, dus bij uitstek een mooie gelegenheid om weer eens een wandeletappe te plannen. De knie van Geert blijkt nog steeds tegen te sputteren, terwijl de kuit van Frank een pittige belasting ook nog niet toeliet. Alleen Theo was dus in feite topfit en dat wilde de oude vos dan ook maar al te graag horen. Misselijkmakend natuurlijk een dergelijke houding, terwijl je kompanen uit de put proberen te krabbelen. Afijn, om de sfeer toch een beetje prettig te houden, was er gekozen voor een kortere route dan normaal, maar ook dat leverde voldoende gespreksstof op….

Als vertrekpunt was er gekozen voor herberg `t Onland en toen Geert zijn bolide de parkeerplaats opdraaide, bekroop ons gelijktijdig het gevoel van een valse start. De motor draaide nog, toen de drieturvenhoge tuinman aan kwam lopen. De chauffeur van dienst besloot gelijk maar een praatje te gaan maken en kwam gedesillusioneerd terugsloffen. We gingen gelijk al terug in de tijd, want er was geen plaats in de herberg voor de drie wijzen uit het Oosten! Pfff…een stuksken traditie gelijk naar de galemiezen, want het goede gebruik, namelijk na afloop van de Spaziergang dampende cappuccino en appeltaart met twee toefjes slagroom, kon gelijk in de prullenbak. Gelukkig wisten we ons snel te herpakken en gingen op pad.

Zoals altijd was de formatie al direct duidelijk, namelijk met de punt naar achteren. Theo en Geert in de voorste linie, terwijl Frank er op zijn gemakkie achteraan drentelde. Al na een kleine 2 kilometer, betraden we een stukje historisch grondgebied, namelijk bosgebied de Wrange. Vroeger leefden hier dassen en een plek waar ze samenscholen noemen ze een wrang. Weer wat geleerd, maar ook Theo ging aan het verhalen. In zijn jongere jaren had hij in deze omgeving veel voetbalgevechten geleverd tegen de local hero`s van de club S.V.D.W. Het bleek de plek te zijn waar voetbal nog ouderwets oorlog was en waar winnen als uitspelende vereniging volstrekt onmogelijk was. Als het tot trammelant kwam en dat was een wekelijks ritueel, volgde gelijk de waarschuwing dat als het niet gauw anders ging de vuilnis in de komende weken niet werd opgehaald. 

Nou, dan is er natuurlijk weinig keus. Het waren in feite de eerste omkopingsschandalen in de voetbalwereld, aldus nestor Stronks. Maar waar je als scheidsrechter ook af en toe met hele leuke snuisterijen naar huis kon gaan. Het hart zat best op de goede plek, zo bleek na afloop in het clubhuis, waar de potjes bier in veelvoud van hand tot hand gingen. Theo keek met enige weemoed naar de stappende kompanen, die smulden van zijn gedetailleerde vertelling. Kijk, van dergelijke historische grootspraak ga je beter wandelen en de stemming was volledig omgeslagen. Theo had weer zijn waarde bewezen en daarom ligt hij ook zo goed in de groep.

We draaiden natuurpark Koekendaal in en ook dat is een stukje geschiedenis in Doetinchem. Wie heeft er nooit gebanjerd in de speeltuin met louter afgekeurde toestellen of rondgehuppeld in de dierenweide? Oude herinneringen komen bovendrijven en in gedachten zijn we weer even jong…. We passeerden de Bielheimerbeek, waar naast voorntjes en snoeken, tegenwoordig ook weer karpers in rondzwemmen. De beek meandert prachtig door het landschap en we hadden het geluk dat we een poosje langs het kabbelende water blijven smoksen. Kilometer 5 werd ruimschoots gepasseerd en dat betekende dat de route al over de helft was afgelegd, zo liet Frank weten. De teller zou uitkomen op 10, dus er was niets aan gelogen.

De seinen gingen op groen om een lekkere pauze in te lassen, op het moment dat er een bankje in zicht zou komen. Maar de tweede teleurstelling van de dag leek een feit te gaan worden, want alles kwamen we tegen, maar geen bankje. Het einde van de tocht kwam in zicht en de kilometerteller gaf feitelijk wat anders aan. In alle hectiek hadden we gewoon weer een paar paaltjes gemist en de lus die we onbewust oversloegen, bleek dik 1,7 kilometer te zijn. We besloten na enig overleg het er gewoon bij te laten en de proviand ook maar bij terugkomst op de parkeerplaats te nuttigen. Hiervoor moest overigens nog bijna een half uur uitgetrokken worden, want de rugzak van Geert en Theo bleek boordevol te zitten. Tuurlijk, je moet de verloren calorieën zo snel mogelijk compenseren, maar gruwelijk bufferen is ook weer niet nodig….

Tradities moet je koesteren, dus gingen we op deze waterfrisse maandag op zoek naar een plekje, waar we als wijzen uit het Oosten wel welkom waren. Dit vonden we uiteindelijk in Etten. Nostalgie ten top natuurlijk, want wie heeft er geen patat gegeten bij Tiemessen? De ontvangst was vriendelijk van een Vietnamese schoonmaakster, die ons de weg wees naar het toilet, waar we eerst nodig moesten afwateren. Daarna het zelfbedieningscafé in, waar de appeltaart uit een grote tombolamachine moest worden getoverd. Terug in de tijd, dus. Vroeger kwam alleen het kauwgom uit de muur, later mars en kroketten en nu zelfs het appelgebak. De smaak was er overigens niet minder om. Toen om exact 12.00 uur het luchtalarm ook nog eens af ging, was het de hoogste tijd geworden om weer huiswaarts te gaan en de succesvolle 13e wandeletappe af te sluiten! (FR)