Henrie Drenthel |
Zo kwam Henrie me om 9:00 uur ophalen en reden we richting
Ibbenbüren. We hadden een iets verkorte route van de Klippenlauf als GPX file
gedownload en op een GPS-handheld bij ons voor het geval de route nog niet
aangegeven was. De loop was immers pas ‘s middags, maar we gingen hem alvast
een keer in een touristisch tempo lopen. Na een middagpauze met Kaffee und
Kuchen zouden we dan de wedstrijd in tegengestelde richting lopen. Het leek ons
leuk om zo de wedstrijd op een paar plekken te kunnen volgen en onze
AVA-maatjes aan te moedigen.
Na een uurtje parkeerden we de auto bij een visvijvertje
vlak bij de route en maakten we ons klaar voor een lange trainingsdag. Het weer
was mooier dan verwacht, de zon scheen zelfs en de temperatuur was al hoger dan
ze voorspeld hadden. Voor de zekerheid ging er wel een windjackje in de rugzak,
maar het leek niet echt nodig te zijn. Meteen na de start mochten we kennis
maken met de heuvelrug, een stevige en hele lange klim leidde ons tot boven op
de heuvelrug. De hartslag steeg meteen naar waardes ver in het rood. Eenmaal
bovenop de heuvel kwamen we op de Hermannsweg, een lange afstandswandelroute
die door het Teutoburgerwald loopt en een groot deel van de route van de
Klippenlauf vormt.
En het was een geweldige route door een prachtig bosgebied.
Op veel plekken breed genoeg om lekker naast elkaar te lopen kletsen, en niet
al te modderig. Af en toe kwamen we wandelaars of mountainbikers tegen, maar het
was zeker niet druk in het bos. Afgezien van de zwarte bordjes met de witte H
van de Hermannsweg was er geen bordje van de wedstrijd te bekennen, maar onze
GPS gaf keurig de goede weg aan. Hoewel we wel een aantal stevige klimmen
hadden viel het eigenlijk nog wel een beetje mee, vooral veel lange stukken
vals plat voerden ons door het gebied. Het leek hierdoor makkelijk, maar na
verloop van tijd zouden de hoogtemeters vanzelf door beginnen te drukken.
Pas toen we aan het eind van onze ronde kwamen zagen we een
paar fietsers met pijtjes en borden die druk bezig waren met het uitzetten van
de route. We kwamen even met hen in gesprek en ze vonden ons plan om twee keer
te lopen erg stoer. Dat vonden wij eigenlijk ook wel, vandaar dat we na onze eerste
ronde maar even een lunchpauze gingen inlassen. Een grote Kaffee mit Kuchen
ging er wel in.
We zaten erg lekker en het weer dreigde steeds minder te
worden. Hoogste tijd om weer in de benen te komen voor we het mentaal niet meer
zouden kunnen… Het rugzakje weer bijgevuld en omgehangen en daar gingen we
weer. De eerste kilometer piepte en kraakte het onderstel nog een beetje en
moest de motor weer op gang komen, maar daarna ging het eigenlijk wel weer. Na
een paar kilometer kwamen we bij een verzorgingspost van de Klippenlauf.
Iedereen was er klaar voor, maar de eerste loper zou nog wel een tijd op zich
laten wachten. Wij mochten echter best een bekertje warme thee en een stukje
Kuchen van de enthousiaste vrijwilligers. Wat de verzorging betreft loop ik het
liefst wedstrijden in Duitsland…
Even voorbij het verste punt (en weer een verzorgingspost
verder) van de route kwam ons de eerste
loper tegemoet. Wat een tempo had deze loper, de voorfietser moest flink aan de
bak om hem voor te blijven. De kop was al flink uit elkaar geslagen, maar daarna
kwamen er vlot meer lopers en moesten we regelmatig aan de kant gaan om de
lopers aan te moedigen. Gerrit zag er nog fris en monter uit en even later kwam
ook Dennis lachend voorbij. Het duurde lang voordat iedereen voorbij was, veel
meer mensen op toch een flinke afstand dan ik verwacht had. Trailrunning is ook
hot in Duitsland.
Bij ons begonnen de hoogte meters wel door te drukken, maar
we waren behoorlijk tevreden over het verloop van onze training. Beter in vorm
dan tijdens de Sallandtrail, in ieder geval voor het gevoel. Tegen het eind van
onze ronde besloten we een extra lus in de route over te slaan. Hier was het
parcours smal en bestond het uit een paar flinke klimmen en afdalingen. Het
leek ons niet verstandig of sportief om hier te lopen en zo de weg voor de
wedstrijdlopers te blokkeren. In plaats daarvan wachtten we bij de volgende
verzorgingspost even op de toplopers, onder het genot van een hausgemacht
Nusseckchen van één van de medewerksters van de post. Een zoete koek met chocolade,
die je wel even moest wegspoelen voor je weer wat kon zeggen. De koploper had
minuten voorsprong op de nummer twee en zag er uit alsof hij een wegwedstrijdje
aan het lopen was.
We liepen daarna het laatste stukje samen op met de lopers
van de korte afstand, maar sloegen iets eerder af naar onze auto die op de
parkeerplaats stond. Gauw iets droog en warms aan en weer terug om te kijken of
we Gerrit en Dennis nog een keer konden aanmoedigen. En dat lukte al snel, de
mannen zetten een prima prestatie neer. Wij waren ook wel tevreden met onze
prestatie. Alles bij alkaar 39 km met bijna 1000 hoogtemeters en een geweldige
dag uit in het bos. Veel meer kun je toch niet wensen.
Sportoeve groet,
Andre Bleumink
Sportoeve groet,
Andre Bleumink
Andre Bleumink |
1 opmerking:
Je hebt er weer een mooi verhaal van gemaakt Andre, wedstrijd was ook super om te doen, hier en daar werd het wat glad, maar goed te doen.
Jullie staan ook nog ergens op de foto! Vind de Klippenlauf mooier dan de Teutolauf. Minder asfalt en mooier begin en eindstuk.
Een reactie posten