Column: Erwin’s zin en onzin - deel 77

De start van de Marathon 

Dorpelingen in de grote stad

Fruittella? Check!  Krentenbolletjes? Check! Poncho? Check! Ik neem om half 7 (zondagochtend he!) nog snel een kijkje in mijn rugzak en constateer dat ik zorgeloos op reis kan. Aalten is volledig in ruste als ik mij, nog een beetje ochtendmisselijk, richting het station begeef. Mijn negenkoppige reisgezelschap staat al op het perron te wachten. De Rotterdam Marathon is de eindbestemming. Niet om deel te nemen, laat dat duidelijk zijn, maar om onze longen uit het lijf te schreeuwen voor een ambitieus Ava-kwartet. De treinreis verloopt soepeltjes. Er wordt, zoals gewoonlijk, overdreven hard gelachen om matige grappen, flink geroddeld over de ‘bijzondere gevallen’ binnen de vereniging en druk gespeculeerd over de mogelijke eindtijden van ‘onze’ mannen. Dit alles onder het genot van een Engels Dropje en een kaasstengel, het is immers al tien voor half acht. Op Utrecht Centraal komt de eerste kink in de kabel. Een defecte trein vertraagt onze reis. Koffiejunk Sam ter Haar, inderdaad de zoon van, bestempeld het oponthoud als ‘een zegen’. Moeiteloos giet hij drie slootjes zwarte brandstof achterover. Een erg onsmakelijk gezicht. 

“Walk on, walk on, With hope, in your heart. And you'll never walk alone! You'll never walk alone!” Als we de zonovergoten havenstad bereiken, horen we het levende Lijk, Lee Towers, ‘zijn’ bekende cover alweer ten gehore brengen. We zijn een paar minuutjes te laat, maar daar had iedereen op voorhand al rekening mee gehouden. Tim te Brake, reisleider – zo gedraagt hij zicht tenminste, loodst ons naar de Erasmusbrug. Bart Wesselink, tekenaar bij Ten Brinke Bouw, heeft een piekfijne app op zijn smartphone geïnstalleerd. Hij kan precies volgen waar de lopers zich bevinden en hij geeft aan dat het niet lang meer kan duren voordat de matadoren komen. En inderdaad, daar komen de eersten al aan. Dat Afrikaanse geweld kennen we nu wel een keer en laat ons volledig koud, maar daar is Ava-gastlid Gert-Jan Wassink. Hij loopt er nog kwiek bij. Een fractie na Gert-Jan komt Björn Demkes de brug over. Wat een kippenvelmoment. Deze topper heeft zich geweldig voorbereid op dit avontuur en iedereen gunt hem een toptijd. Björn is niet één van die vele plezierlopers die van de marathon een kermisnummer maken. Tegenwoordig denkt iedere dorpsidioot, die 35 minuten achter elkaar kan dribbelen, dat die zich moet wagen aan deze ‘magische afstand’. Onzin natuurlijk. Probeer eerst maar eens een fatsoenlijke tien kilometer te lopen. Zo, dat lucht op. Björn heeft zich, in samenwerking met oud-olympiër, Greg van Hest, volledig op deze dag gericht. Onder luid applaus dendert hij zichtbaar ontspannen over de brug.

Na de passage van Björn Demkes racen we naar een ander plekje, nabij de finish. Aan de ene kant rennen de toppers en aan de andere kant loopt de grote meute. Dan zien we onze clubheld, Björn Weier. Hij zwaait vriendelijk. Een goed teken, hij zit namelijk al bijna op het dertig kilometerpunt. Als we ons omdraaien zien we, nog net op tijd, Gert-Jan Wassink aan ons voorbij flitsen. Hij zit in de slotkilometer en klokt een fantastische tijd van 2.17 uur. Aan de overkant van de weg staat Katja Demkes met de meiden. Normaal beledigd ze mij aan de lopende band, maar nu is ze rustig. Een teken dat ze heel nerveus is. Het duurt niet lang meer en dan komt haar mannetje richting de finish. Bart en Mark te Brake, die over twee jaar een marathon loopt, zijn druk aan het rekenen. Kan Björn nog onder de gedroomde 2.48 uur? Met alles wat we in ons lijf hebben, moedigen wij ‘superman’ aan. Hij flikt het gewoon! 2.47.35 uur! Grandioos.

Ondernemer Weier steekt een duimpje omhoog als hij ons voor de tweede keer passeert. Hij mag trots zijn op zijn 3.20 uur! Als aan de ene kant van de weg onze Ava-vrienden al lang zijn gepasseerd, ‘wandelt’ er nog een grote stoet atleten dat het dertig kilometerpunt nog moet bereiken. Als we razend enthousiast naar het station sjoksen, duikt Vincent Scholten voor ons op. De vrolijke kale crossfittende atleet, is in Rotterdam de ‘personal trainer’ van onze vierde topper, Gijs Oosterholt. Gijs zit volledig uitgeleefd op de stoep. Hij kon na maagklachten een streep zetten door zijn ambities. Op karakter bereikt hij toch de Coolsingel. Om de dag mooi af te ronden, besluiten we om in Utrecht nog een kroegje te pakken. Het is in  Utrecht natuurlijk veel rustiger dan in Rotterdam. Toch? Niets is minder waar. Het lijkt wel Koningsdag. Alle terrassen in de Domstad zitten stampvol. Er is nog één tafeltje vrij, in de schaduw en de tocht, maar dit mag de pret niet drukken. Het is een geweldige dag. 

Iedereen is al lang vergeten dat de wekker om 06:00 uur afging. Volgend jaar staan we er weer met zijn tienen, of met meer? Uit vrij betrouwbare bron heb ik vernomen dat er dan een ander lid uit het gezin Demkes aan de start staat. Ik zeg niet wie, maar Björn, Kris en Loes zijn het in ieder geval niet…..