Henrie Drenthel loopt Trail des Fantomes in La Roche(B)

Henrie Drenthel

Summertrail, Summertrail, Sumsumsummertrail….

Deel 2 :16 augustus 2015: Trails des Fantômes

Na een geslaagde Eigertrail (zie deel 1) trokken we vanuit Zwitserland via Liechtenstein en Noord-Italie door naar Oostenrijk. Hoofdstop van onze vakantie aan de prachtige Faaker See op ca. 500 meter hoogte. Rondom volop bergen dus er kunnen lekker veel hoogte meters gemaakt worden in voorbereiding op de Trail des Fantomes (TdF) wat de afsluiting van de vakantie zou worden. Ik had daar nog een revanche in gedachten na de DNF bij 75 km vorig jaar. Tussen de beide wedstrijden in heerlijk zo’n 225 kilometer afgelegd met ruim 11.000 hoogtemeters. Als dat geen voorbereiding is. Via het onderkomen van Hitler in Berchtesgaden, het Bayrische Wald en het Schwarzwald komen we donderdags voor de TdF aan in La Roche op de camping. Op vrijdag alvast een gedeelte van de route verkend, start en finish gedeelte over ca 15 km en het parkoers ligt er (nog) goed bij.

Zaterdags vanaf 14.00 uur het startnummer ophalen en als ik die rond 15.00 uur in mijn bezit heb begint zo’n beetje ook de grote, lange regen. Bah, het is weer hetzelfde als vorig jaar toen André en ik ook de middag er voor in de regen zaten. In tegenstelling tot vorig jaar houdt de regen nu rond 22.00 uur op en wordt het (gelukkig) droog. Dit jaar is er niet de 100 km (had ik anders toch ook maar niet gedaan), die is er maar eens in de drie jaar, maar gekozen voor de 53 km met ruim 2000 hoogtemeters. Dus ook nog knap wat arbeid te verzetten.

Zondagmorgen 7.00 uur is het vertrek vanuit de tuin van hotel Floreal en ik begin behoudend aan de race. Weet wat er nog komt dus niet te veel energie aan het begin verspillen. Het gaat als een tierelier en de eerste twee uur vliegen om. Juist op dat moment bedenk ik me dat ik hier vorig jaar nog in het donker liep en dat het nu toch wel een stuk eenvoudiger is met daglicht. Heb het nog niet gedacht of ik schiet onderuit op een grote glibberige rots en val op m’n rechterzij en schiet door tot tegen een boom. Moet er kolderiek uitgezien hebben denk ik maar na wat poetswerk valt de schade gelukkig mee. Licht gekneusde ribben, zwaar gekneusd ego en wat schaafwonden. Had erger gekund.

Het verdere afdalen gaat na deze smakkerd niet veel vlotter en gaat nog houteriger en voorzichtiger, ik zal dat dus wel nooit leren.

Plotseling beginnen enkelen uit het groepje waar ik achteraan in mee loop zich op de benen te slaan en ook ik voel ineens dat ik op m’n kuit gestoken wordt en mep net zo hard mee. Bleek een zwerm horzels of aardwespen te zijn geweest die aardig agressief waren. De steek jeukt enorm en tijdig wordt de aandacht voor de zere rib en het moeilijke ademhalen verlegd naar de kuit. Gelukkig komt vlak hierna de eerste doorwading door de Ourthe, wat verfrissend is voor de beentjes en de jeukende plek.

Hierna komt het middelgedeelte van de trail. Op papier/profiel het gemakkelijkste maar in de praktijk uiterst moeizaam. Korte steile klimmetjes en afdalingen (40%!), glibberige boomwortels in combinatie met rotsen/stenen. Kortom, net als vorig jaar schiet dat niet op. Na zo’n 4 ½ uur kom ik op het punt aan waar ik vorig jaar de strijd heb moeten staken. Voelt nu een stuk beter al voel ik langzamerhand wel alle (hoogte)meters van de afgelopen weken en weet dat het nog een taai stuk wordt. Nog 25 km te gaan met daarin eerst nog een stuk langs de Ourthe en daarna nog een viertal steile beklimmingen (en dus ook afdalingen).

Het stuk is inderdaad niet zo moeilijk als de eerste helft en ik kan redelijk blijven gaan en kom redelijk fris bij de laatste verzorging in Maboge aan. Hier wacht de laatste serieuze klim van vandaag, de ‘Muur van Maboge’. Volgens vele Facebook-verhalen van deelnemers met stukken van 40%. Wat het precies was weet ik niet maar dat het steil was en pijn deed weet ik nog wel. Eindelijk boven moet ik even uithijgen en begin aan het laatste stuk over de bergkam richting finish. Dit ken ik nog van de wandeling van vrijdag en weet dat het meeste leed geleden is. Even nog een mooie afdaling in het bos bij de camping en dan de Ourthe voor de laatste keer over. 

Aan de overzijde staat mij een verassing te wachten; Claudia met hond wachten me op bij de tuin van Floreal, dus nog even een eindsprintje voor de foto. Eindtijd 8.30 uur en een plaatsje in de middenmoot. Ben best tevreden, maar mijn lievelingsparkoers zal het wel nooit worden. Na afloop even lekker een cooling-down met een biertje in de Ourthe en een BBQ als afsluiting van de vakantie. Nu eerst twee weekjes rustig aan doen en dan nog het najaarsprogramma met een viertal trail-marathons waarover later meer.

Groeten,  Henrie