 |
| Gerben Wamelink |
Opspelende hormonen of kleine kortsluiting
“Ken je het gevoel dat je op vakantie je portemonnee kwijt bent geraakt? Dat gevoel had ik gisteren de hele dag.” Gerben Wamelink, broer van ondergetekende, loopt in september samen met mij de marathon van Berlijn. Uiteraard heb ik alles al tot in de puntjes geregeld. Reis, verblijf en, niet onbelangrijk, voor ons beide een startnummer. In een vlaag van totale verstandsverbijstering vergeet Gerben dat hij al een startnummer heeft. Via de website van de organisatie wil hij er snel twee bestellen. Tot zijn grote schrik ziet hij dat de wedstrijd al uitverkocht is. Het hek is van de dam. Of het de opspelende hormonen zijn van een kersverse vader of een kleine kortsluiting in zijn geringe hersenpan, is mij totaal onduidelijk. Ik heb er in ieder geval kei-hard om gelachen.
Het is zaterdagmorgen 05:28 uur in de ochtend. Gerben haalt slaapdronken zijn tweeling uit de bench om ze de fles te geven. Puur uit gewoonte zet hij de televisie aan. Zappend langs de blote-tieten-reclames belandt hij midden in een documentaire over Ethiopische hardlopers. Een koude rilling loopt over zijn rug, het zweet breekt hem uit en hij krijgt spontaan 41 graden koorts. “Kut, de startnummers voor Berlijn!” Hij flikkert zijn kinderen in de hoek van de bank en rent naar zijn laptop. Als hij ziet dat de marathon tot op het laatste startnummer is uitverkocht, draait zijn maag spontaan 180 graden om. Om 05:41 uur neemt hij contact op met de organisatie van de marathon. Om onverklaarbare redenen neemt niemand de telefoon op. Ook mij stuurt hij een berichtje. Helaas lag ik ook al te ronken. Bloedchagrijnig loopt hij de kamer uit. In alle haast stoot hij ook nog zijn kleine teen tegen het bijzettafeltje (Iedereen kent dat gevoel).
Als hij ’s middags in vloeiend Nederduits zijn hart stort bij de organisatie, komt hij opnieuw van een koude kermis thuis. Uit pure wanhoop doet hij een oproep op verschillende fora. “Hallo, ik ben Gerben Wamelink, een spontane jongen van 28 jaar. Ik zoek voor mij en mijn broertje twee startnummers voor de Berlijn Marathon. Ik ben bereid ontzettend veel geld voor deze tickets te betalen. Na overleg is ook betaling in nature mogelijk.” De hele dag loopt hij te ijsberen door zijn riante rijtjeshuis in Zwanenburg, onder de rook van Schiphol. Twaalf uur nadat hij mij een berichtje stuurde, besluit ik hem uit zijn lijden te verlossen. “Kerel, we hebben al lang startnummers joh! Haha.” Goh, wat hebben mensen op dat soort momenten weinig humor…..
“Ken je het gevoel dat je op vakantie je portemonnee kwijt bent geraakt? Dat gevoel had ik gisteren de hele dag.” Gerben Wamelink, broer van ondergetekende, loopt in september samen met mij de marathon van Berlijn. Uiteraard heb ik alles al tot in de puntjes geregeld. Reis, verblijf en, niet onbelangrijk, voor ons beide een startnummer. In een vlaag van totale verstandsverbijstering vergeet Gerben dat hij al een startnummer heeft. Via de website van de organisatie wil hij er snel twee bestellen. Tot zijn grote schrik ziet hij dat de wedstrijd al uitverkocht is. Het hek is van de dam. Of het de opspelende hormonen zijn van een kersverse vader of een kleine kortsluiting in zijn geringe hersenpan, is mij totaal onduidelijk. Ik heb er in ieder geval kei-hard om gelachen.
Het is zaterdagmorgen 05:28 uur in de ochtend. Gerben haalt slaapdronken zijn tweeling uit de bench om ze de fles te geven. Puur uit gewoonte zet hij de televisie aan. Zappend langs de blote-tieten-reclames belandt hij midden in een documentaire over Ethiopische hardlopers. Een koude rilling loopt over zijn rug, het zweet breekt hem uit en hij krijgt spontaan 41 graden koorts. “Kut, de startnummers voor Berlijn!” Hij flikkert zijn kinderen in de hoek van de bank en rent naar zijn laptop. Als hij ziet dat de marathon tot op het laatste startnummer is uitverkocht, draait zijn maag spontaan 180 graden om. Om 05:41 uur neemt hij contact op met de organisatie van de marathon. Om onverklaarbare redenen neemt niemand de telefoon op. Ook mij stuurt hij een berichtje. Helaas lag ik ook al te ronken. Bloedchagrijnig loopt hij de kamer uit. In alle haast stoot hij ook nog zijn kleine teen tegen het bijzettafeltje (Iedereen kent dat gevoel).
Als hij ’s middags in vloeiend Nederduits zijn hart stort bij de organisatie, komt hij opnieuw van een koude kermis thuis. Uit pure wanhoop doet hij een oproep op verschillende fora. “Hallo, ik ben Gerben Wamelink, een spontane jongen van 28 jaar. Ik zoek voor mij en mijn broertje twee startnummers voor de Berlijn Marathon. Ik ben bereid ontzettend veel geld voor deze tickets te betalen. Na overleg is ook betaling in nature mogelijk.” De hele dag loopt hij te ijsberen door zijn riante rijtjeshuis in Zwanenburg, onder de rook van Schiphol. Twaalf uur nadat hij mij een berichtje stuurde, besluit ik hem uit zijn lijden te verlossen. “Kerel, we hebben al lang startnummers joh! Haha.” Goh, wat hebben mensen op dat soort momenten weinig humor…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten