Column: Erwin’s zin en onzin - deel 188

Bij pa en ma werkte ik na een avondje stappen zonder moeite een gehele Old Amsterdammer weg

Kaas behandel ik met veel respect

Het is genoeg geweest. Mijn ouders hebben mij het huis uitgetrapt. Het wordt tijd om mijn vleugels uit te slaan en de grote boze wereld alleen te bevechten. Nu heb ik, in mijn studietijd, al een jaar of vier op kamers gezeten, dus geheel onervaren ben ik niet. Echter, aan sommige dingen wen ik nooit. Ik neem jullie mee in mijn stroeve en keiharde leerweg, die behoorlijk wat hobbels kent.

Ik stik van de vrienden. Dat betekent dat er iedere avond wel iemand is die bij mij de koelkast leeg zuipt. Als gastheer wil je beslagen ten ijs komen, dus vul ik dagelijks de ijskast met verse pilsjes. De lege kratten kan ik, als rijbewijsloze, niet stiekem wegmoffelen in mijn kofferbak. Dag-in-dag-uit fiets ik met een krat, met 24 rinkelende flesjes over de kasseien door het dorp. Deze hachelijke exercitie brengt zoveel lawaai met zich mee, dat alle ogen van het winkelende publiek op mij zijn gericht. Vijf minuten na dit gênante tafereel passeer ik dezelfde mensen opnieuw, dit keer met een goed gevuld krat. Nu heb ik als gezelligheidsdrinker een naam hoog te houden, dus dat verzacht enigszins de pijn. 

Een andere stupiditeit die ik herhaaldelijk bega, is winkelen met een lege maag zonder boodschappenlijstje….. Naast de onmisbare dingen die ik in mijn karretje gooi, neem ik ook een kijkje bij de chocola, de chips, het gebak, de boerenmetworst, de snoep en het vriesvak met de mini snacks. Bij de kassa grijp ik nog snel even een twix mee uit dat vreselijk schap waar alleen losers zonder ruggengraat hun handen niet uit thuis kunnen houden. Als alle boodschappen de scanner zijn gepasseerd, verschijnt er een bedrag op het display waar een paard de hik van krijgt. Tot overmaat van ramp vergeet ik altijd mijn boodschappentas, dus word ik gedwongen om iedere keer zo’n peperdure stoffen tas aan te schaffen (voor fietstassen ben ik te jong).

Mijn laatste valkuil is het gele goud: kaas! Bij pa en ma werkte ik na een avondje stappen zonder moeite een gehele Old Amsterdammer weg. Nu ik zelf de winkels afstruin en die schrikbarende prijskaartjes op de pakken kaas zie staan, bied ik met terugwerkende kracht mijn excuses aan paps en mams aan. Zo nu en dan haal ik toch een brok kaas in huis, maar deze behandel ik met veel respect. In plaats van een groot broodmes gebruik ik tegenwoordig een nagelvijl om een stukje af te snijden.

De mensen die denken: laat ik eens een keer bij Erwin op de koffie gaan, wil ik het volgende zeggen; doe dat vooral niet. Daar zit ik to-taal niet op te wachten. Oppervlakkige gesprekken voer ik wel met de kapper. Mocht jij je nieuwsgierigheid toch niet kunnen bedwingen, neem dan ff een stukkie kaas mee.