Viking Waypoint Warrior

Andre Bleumink

In deze Covid tijden is het best lastig om de motivatie te houden. Geen evenementen meer om naar toe te werken en de lokale paden ken je ook wel een keer. Er zijn dan ook al heel wat virtuele wedstrijden en challenges op touw gezet om toch wat van de beleving van een wedstrijd te ervaren. De Viking Waypoint Challenge vind ik zelf wel één van de leukste. Op diverse plekken in NL kun je Waypoints scoren door op het betreffende coördinaat een foto te maken van het markante punt waar je bent, een speciale boom of gebouwtje, het kan van alles zijn. Via de Facebookgroep worden de foto’s gedeeld en worden ervaringen uitgewisseld. Een mooie manier om nieuwe gebieden te leren kennen en ook virtueel met nieuwe mensen kennis te maken.

Voor de afwisseling worden er ook af en toe kleine tussen-challenges bedacht door Opper-Viking Peter. Zo kon je jezelf aanmelden voor de Viking Waypoint Warrior. De deelnemers werden verdeeld in Viking clans van 3-4 personen en mochten onderling alleen communiceren via besloten Facebook groepen. Door het oplossen van allerlei opdrachten mbv bijvoorbeeld Google Maps moesten coördinaten worden gevonden. Heel erg leuk, maar zeker niet eenvoudig. Het leverde heel wat leuke uurtjes puzzelen op waarbij de familie af en toe gek werd van het “Pling” van de telefoon als er berichten heen en weer vlogen.

Uiteindelijk leverde al die inspanning het coördinaat op van het startpunt van een mini-(covidproof) challenge. Zaterdag 20-02 om 10 uur werden we verwacht op een markante heuvel in de buurt van Laag-Keppel. ’s Avonds van tevoren kregen we de laatste details pas te weten. Alle 10 deelnemers stonden op deze prachtige lenteachtige ochtend netjes volgens afspraak op hun eigen ‘taartpunt’. Slim bedacht door de organisatie want, hoewel je elkaar wel kon zien liep je toch alleen of met tweetallen. Na het klinken van de bel renden we omhoog en dan eerste rechts weer naar beneden. Daar hing een papier met een gedeelte van een coördinaat. Noteren, zelfde pad weer omhoog en volgende rechts weer naar beneden. Aan het eind van het rondje had je dan alle delen van een coördinaat, die je dan nog even bij elkaar moest puzzelen tot het juiste punt op de kaart. Best nog lastig om uit te vogelen waar de volgende opdracht was, door de verschillende mogelijkheden in notatie, maar uiteindelijk bleek het in Ellecom te zijn.

Hier bleek wat lokale kennis goed van pas te komen. Het duo Kim en Roland wist al heel snel dat ze naar Ellecom moesten en stuurden een bericht in de groepsapp van de Viking Waypoint Warrior dat ze lopend op weg naar het volgende startpunt waren. Van tevoren was al gemeld dat we een paar verplaatsingen zouden kunnen hebben met de auto, maar ze hadden zich niet gerealiseerd dat Ellecom zo’n 12 km van Laag-Keppel ligt… Ik stapte in de auto en maakte op die manier een mooi stuk van de verloren tijd goed. Op de parkeerplaats in Ellecom kreeg ik van Peter de volgende opdracht. Een papier met schetsjes van kruisingen en daarbij graden en afstanden. Simpel volgen wat er op staat zei Peter. Gauw een shirt met korte mouwen aan, want de temperatuur was al lekker aan het oplopen. Van -15 C naar +15 C in een week tijd, ongelofelijk!

In mijn uppie ging ik op pad, bij de eerste kruising even de graden schieten en die richting het aantal meters volgen. Dan het volgende plaatje. Kim en Roland schoten een ander paadje in, maar omdat ik niet wist of ze wel dezelfde aanwijzingen hadden gekregen hield ik vast aan mijn opdracht. Prachtige bospaden volgen is geen straf natuurlijk, maar op een gegeven ogenblik kreeg ik toch in de gaten dat ik iets niet helemaal goed deed…. De kruising die ik zou moeten hebben was er niet. Achteraf bleek er een simpele verklaring te zijn, maar op dat moment zag ik het niet. Maar even op een bankje wat eten en drinken en kijken waar ik nu eigenlijk was op mijn GPSMap64. We hadden ’s avonds nl. ook een lijstje met coördinaten gekregen die we moesten verzamelen in de derde opdracht. Het eind van de kompas opdracht moest dus ergens op de route zijn die deze punten met elkaar verbond. Tot mijn verbazing zat ik veel te ver noordelijk.

Ik stuurde Peter een bericht dat ik de weg kwijt was, maar me op weg naar de route ging begeven. Dan hoefden ze zich in ieder geval geen zorgen te maken. Ik besloot eerst nog even de iconische Highlander aan te doen, die moest ik nog voor de reguliere Waypoint Challenge. Daar aangekomen trof ik een paar mannen van de organisatie. Achteraf bleken die daar net een Amulet verstopt te hebben, één van de ‘prijzen’ die we konden winnen. Als ik er gewoon even bovenop geklommen was zoals iedereen doet had ik er gewoon eentje gehad… Maar ik maakte mijn selfie en liep gewoon verder richting de route die op mijn handheld stond.

Dit stuk van de Veluwezoom is altijd mooi en zelfs op een zonnige weekend dag in Covid-tijd zag ik amper mensen. Dat terwijl de toegang tot de Posbank (een paar kilometer verderop) iedere keer afgesloten wordt vanwege de drukte. Ik genoot met volle teugen van de rust en de ruimte en van het lekkere weer. Ondertussen keek ik af en toe op mijn telefoon omdat daar regelmatig berichten verschenen in de groepsapp van de Waypoint Warriors. Ook de anderen hadden er veel plezier in, ik zag allemaal foto’s met lachende gezichten in ieder geval. Leuk dat je op zo’n manier toch een soort van samen loopt.

Na toch wel een aardig eindje kwam ik eindelijk op de route uit die ik voor de derde opdracht had samengesteld. Aangezien ik een flink eind omgelopen had besloot ik een paar punten te skippen, maar verder de rest van de route wel te doen. Ik had er immers niet voor niets tijd in gestoken. Winnen kon ik niet, maar dat deed niets af aan het genieten. Eenmaal op de route verzamelde ik de punten relatief makkelijk. Ik kwam zelfs nog een duo Waypoint dames achterop. Die waren net als ik aardig aan het dwalen, maar hadden ook nog steeds enorm veel plezier.

Uiteindelijk bereikte ik de finish bij P Lappendeken. Daar stonden de organisatie ook al, keurig op afstand natuurlijk. De eerste lopers hadden zelfs hun allerlaatste opdracht er al op zitten, even op en neer naar de Highlander om een amulet op te halen…. Er waren door deze en gene allerlei fouten gemaakt waar we ons gezamenlijk een deuk om lachten. Maar al snel besloten we toch maar op te breken om niet als samenscholing of zo gezien te worden. Ik liep het laatste stukje terug naar mijn auto die nog in Ellecom stond, deze keer echter via de kortste weg. Alles bij elkaar toch bijna 29 km gelopen in de mooiste omstandigheden die je kunt bedenken.

Peter en team, bedankt voor deze Challenge! Denken in mogelijkheden loont, dat blijkt. Op naar de volgende uitdaging. Maar dan hoop ik dat de maatregelen voor buiten sporten weer opgeheven zijn.

Andre Bleumink