Verslag van de Slangenburg Trail in IJzevoorde

Kasteel Slangenburg

Glibberen door de Slangenburg

Zaterdag stond de Slangenburgtrail weer op de kalender. Gezien de overvloedige regenval afgelopen weken kwamen al wat herinneringen naar boven van vorige kleddernatte edities. Meteen een glimlach op mijn gezicht bij de herinnering aan heerlijk 20 km glibberen en glijden door de vette modder. Angelique en ik hadden ons pas laat ingeschreven en dat betekende dat we wat later zouden starten dan onze loopmaatjes van AVA, LVG etc. We konden dus een keer rustig uitslapen, dat is meestal anders.

Het weer was nogal wisselvallig en Buienradar wist het ook allemaal niet zeker. Ik had mijn tas dus volgepropt met jasje, windstoppertje, van alles wat eventueel handig kon zijn. Maar toen we naar IJzevoorde reden leek het weer heel redelijk, beetje wind, maar droog en niet koud. Zelfs een waterig zonnetje liet zich zien. Het (regen)jasje kon dus in mijn rugzak voor het geval dat. Lekker in korte broek, want wat je niet aan hebt wordt ook niet nat. En het leek er op dat de meeste nattigheid van beneden zou komen. De plassen stonden tenminste overal op het land.

Het was niet druk in de Plokkershutte, maar we zagen wel meteen al een aantal loopmaatjes. Maar we hadden niet veel tijd van kletsen want zij moesten al vrij snel starten. Nog even geduld en toen mochten we ook los…. Angelique was een tijdje geblesseerd geweest en we zouden het niet al te gek maken qua snelheid. Maar stiekem zat het tempo er toch nog best redelijk in op de eerste helft. Het was een echte herfsttrail, met volop rode, bruine en gele bladeren aan de bomen en op de grond, paddenstoelen links en rechts, het hele plaatje was compleet. We hadden de voeten al binnen 300 meter nat dus maakte het daarna allemaal niet meer uit. Rechtdoor de modderplassen is meestal de beste optie en het kind in mij genoot volop want plassen waren er volop.

De Slangenburg en omliggende landerijen vormden een geweldig decor om doorheen te lopen. Mooie bossen met veel oude en dikke bomen, prachtige doorkijkjes over de landerijen en boerderijen. Een schoolvoorbeeld ook van het Achterhoekse coulisselandschap. En dat geheel leek onder een heerlijk herfstzonnetje wel een reclamespotje. De route was super goed uitgezet met lintjes en je zou moeite moeten doen om verkeerd te lopen (hoewel dat toch sommige mensen gelukt is). Op de meest afgelegen plekken in het bos stonden nog vrijwilligers om ons de goede kant op te wijzen. Top organisatie dus, complimenten!

Halverwege kwamen we bij kasteel Slangenburg. Met dit weer echt een plaatje, waar ook traditioneel de verzorgingspost was. Plakje ontbijtkoek met een stuk banaan, wegspoelen met water en weer door. Het mooiste stuk moest namelijk nog komen. Het eerste stuk was qua bospaden nog best goed beloopbaar maar in de tweede helft werden de paadjes smaller en de hoeveelheid modder evenredig groter. Boomwortels hielden zich schuil onder herfstbladeren en de modderplassen bleken soms een stuk dieper dan gedacht. Maar wonder boven wonder bleven Angelique en ik allebei overeind.

Wij waren in het bijna laatste groepje gestart en mijn verwachting was dan ook dat we in het begin wel regelmatig ingehaald zouden worden door de lopers van de 12 km die na ons zouden starten. Maar tot mijn verbazing gebeurde dat niet. Wij haalden af en toe wat lopers in, maar ook niet heel vaak. Door de gespreide start was het hele veld over een behoorlijke afstand verspreid geraakt. Heerlijk rustig dus. Af en toe passeerden we ook wat wandelaars, al dan niet met hond. Die keken vol verbazing hoe wij dwars door de plassen en de modder voorbij draafden.

Pas in het laatste kwart gingen we zelf veel mensen inhalen o.a. van de korte afstand, maar ook een aantal loopmaatjes die een stuk eerder gestart waren. Altijd leuk om dan even iemand wat bemoedigende woorden toe te voegen. Zeker bij de lopers van de korte afstand waren er veel die een modder fobie hadden en weinig ervaring met trailrunning. Ik denk dat ze aan het eind van hun ronde op beide vlakken punten hebben gescoord. Vooral in het allerlaatste stuk was er een mooie lange rechte zandweg die helemaal kapotgereden was door bosbouwmachines. Modder tot boven de enkels en glibberen van links naar rechts. Niet iedereen wist blijkbaar dat rechtdoor de beste oplossing is, maar wij gaven het goede voorbeeld.

Met de benen van boven tot onder dik onder de modder en een grote glimlach op het gezicht kwamen we na ruim twee uur en twintig km bij de finish. Daar hadden ze heel slim een aantal bakken water neergezet om de grootste drek er even af te spoelen. Dat scheelt nogal met het schoonmaken van de sportzaal. Blijkbaar waren er ook al best veel lopers weg, want er was ruim plek in de kleedkamer en er was nog ruim warm water onder de douche. Tot slot nog even een lekkere bak erwtensoep (zat gewoon bij het inschrijfgeld inbegrepen) in de kantine en gezellig nakletsen. Uiteindelijk werden we bijna door de vrijwilligers uit de kantine gezet…

Geweldig genoten dus. Angelique had al een tijdje niet meer zo’n afstand gelopen, dus die had het wat moeilijker aan het eind maar bleef toch goed doorlopen. Onze loopmaatjes hadden ook allemaal veel plezier gehad onderweg en waren heel tevreden over het verloop. De organisatie had er duidelijk veel moeite en tijd ingestoken, eigenlijk verdienen ze dan ook veel meer deelname. Volgens jaar allemaal inschrijven dus. (bron)

Andre Bleumink