Met de Vikings in Schotland

Eric Hoogerbrug

Als donderdagochtend om 3:15 de wekker afgaat vraag je je wel af waar je in hemelsnaam mee bezig bent. Maar het vooruitzicht van een trip met een groep van Viking Outdoor naar Schotland met een stel mensen met dezelfde interesse (of afwijking, is maar hoe je het wilt zien) helpt je met het wakker worden. Dus om 4:00 uur in de auto en om 5:35 op Schiphol afgezet door de allerbeste. Binnen even rustig kijken of er al meer mensen van het Viking gezelschap waren, en die waren snel gevonden aangezien ik een aantal ook al had ontmoet tijdens de social trail van een paar weken geleden.

In het restaurant en later bij de gate konden we gelijk kennismaken met oude en nieuwe gezichten. Na een prima vlucht op naar de huurauto’s en gelijk door naar de eerste trail. De speeltuin die die dag door Peter Taai was uitgezocht was de Pentland Hills. Een prachtig parcours met heul veul klimmetjes, vergezichten en het was duidelijk dat het een zeer hoogtemeterrijk weekend zou worden. Het laatste deel voerde ons langs een stuwmeertje en de afgaande rivier hiervan. Hier konden de kuiten en hamstrings de laatste paar kilometers van de 20 even rustig herstellen.

Uiteraard hebben we na afloop gelijk nog even een “evaluatie” gehouden in een lokale eet/ drinkgelegenheid. We moesten tenslotte even wachten op de groep wandelaars die dezelfde route hadden afgelegd. De uitslag van deze evaluatie was unaniem dat dit een zeer geslaagde start van het weekend was, en dat dit wel verwachtingen schepte. Dit werd door Peter met een knik en blik duidelijk gemaakt dat dat wel goed kwam. De overnachting in de Youth hostel in Edinburgh was heel bijzonder. Een oud kasteel met heel veel authentieke details waar wij de gemiddelde leeftijd van de gasten bijna verdubbelden…..

Vrijdag was het de beurt om de Lomond Hills maar eens te gaan bekijken. Na wat proviand ingeslagen te hebben bij een lokale bakkerij (waar we nog even duidelijk gemaakt kregen dat we niet naar de bergen gingen maar “those are only hills”) gingen we iets verderop op pad. De hardloop- begeleiders Maaike en Rutger en Maaike hadden geen enkele moeite om de groep(en) bij elkaar te houden. Vooral Rutger schepte er een waar genoegen in om telkens van achter naar voor te rennen om iedereen maar zo stoer mogelijk op de foto/film te zetten en af en toe de groep we samen te krijgen. Om de vergelijking nu te gaan maken met een herdershond zou ik niet durven te zeggen, maar…..

Ook hier was het weer puur genieten van al het mooie wat Schotland te bieden had. Hier werd wel even opgesplitst in een lange en nog langere afstand. Opvallend was wel dat beide groepen konden kiezen tussen vlak lopend om de berg heen of ploeteren over de top, deze beiden kozen voor het laatste. Mijn overtuiging dat er in iedere trailrunner een klein masochistje schuilt werd hierdoor weer bevestigd. Na 17km genieten en een prettige nabespreking in een lokale gelegenheid werd er vertrokken voor de overnachting in een volgend Youth hostel in Glencoe.

Het diner hebben we genoten in de Clachaig Inn. Hier werd ik door een niet nader te noemen persoon met de initialen P.T. gedwongen tot het proeven van een whisky. Die was zo vervelend dat er voor de zekerheid toch nog maar een andere achteraan moest om te kijken of die nog beter was.

De zaterdagochtend stonden we bij Glencoe in de Scottish Highlands op een parkeerplaats rond te kijken naar een paar pukkels, die naam berg toch zeker waard waren. Recht vooruit kijkend zag ik twee bulten waarvan de toppen groen waren met daarachter een bult waar sneeuw bovenop lag. “We gaan vast naar één van de twee voorste bulten” dacht ik. Klopt, daar gingen we heen, en langs, en door naar boven richting de besneeuwde toppen.

Peter had al gezegd dat er waarschijnlijk weinig kon worden hardgelopen. Daar bleek geen woord van gelogen. Soms op handen en voeten klauteren en voor 80% met de stokken naar boven sjouwen was voor mij ook een geheel nieuwe ervaring. Gelukkig was dit de laatste tijd regelmatig geoefend met André op de Lochemse berg en in het Montferland.

Was het uitzicht onderweg naar boven al prachtig, bovenop was het werkelijk adembenemend. Denk dat er door de medelopers voor zeker 50 GB aan foto’s en filmpjes is gemaakt. Na een groepsfoto in de sneeuw zijn we iets vlotter verder gegaan aangezien er over de bergen naast ons steeds meer bewolking kwam en je wilt niet afdalen met 1 meter zicht, wat in Schotland niet denkbeeldig is.

Het eerste stukje van de afdaling ging via een soort glijbaan. Dus één voor één naar beneden zodat je als je weggleed niet je voorganger een dwarslaesie zou bezorgen. Voor iemand zoals ik, die héél slecht in afdalen is, was dit stuk het minst leuk. Daarna ging het nog steeds steil naar beneden, maar was het goed te doen. Op de helling zagen we op een gegeven moment nog een aantal herten kort bij ons staan grazen die totaal niet onder de indruk waren van ons. Snapten we ook wel want zij zijn wandelend sneller weg dan wij naar hen zouden kunnen komen.

Na wat alternatieve laatste paadjes die wel/niet op Garmin/Suunto stonden (dit discussie puntje kwam regelmatig voorbij dit weekend) kwamen we na 9,99km, 8uur en 1250 hoogtemeters terug in het dal en na een welverdiende douche was iedereen weer helemaal opgeknapt….. Behalve wat lichte last van de kuiten, zo stram als de pest dus, viel voor mij de schade mee.

’s Avonds ons weer culinair laten verwennen in de Clachaig Inn met live muziek van de wereldberoemde zanger Gary Alexander die ons zelfs nog de gelegenheid gaf om onze zangtalenten tentoon te spreiden met een Nederlandstalig nummer. Hier werd spontaan door de 22 aanwezige Nederlanders een puik stukje Guus Meeuwis ten gehore gebracht waar de lokale bevolking nog steeds van onder de indruk is.

De zondag ochtend hebben we nog een klein herstelloopje gedaan. 7km “bijna vlak” volgens de heer R.B. Was even moeizaam op gang komen, waarschijnlijk door het genuttigde water van de avond daarvoor. Misschien de volgende keer water nemen wat niet eerst door een distilleerderij is gegaan. Daar kregen we nog een prachtig cadeautje van moeder natuur met een geweldig uitzicht over een meertje naar een door de zon verlichte bergtop. Terug in de hostel snel douchen, inpakken en “naar de voertuigen”. Via de “Hidden valley” bekend van de film Skyfall en een bezoek aan een mooie waterval waarvan de naam zo ingewikkeld was dat ik hem volledig kwijt ben, terug naar Glasgow.

De terugvlucht ging met wat vertraging door mist in Amsterdam uiteindelijk toch voorspoedig en na het afscheid waar iedereen het roerend eens was dat dit een zeer memorabele reis was geweest met een “goeie groep, echt een goeie groep” kon ik weer met de liefste die al een hele tijd op Schiphol stond te wachten weer terug richting de Achterhoek. Iedereen die deze reis op wat voor manier heeft mogelijk gemaakt héél erg bedankt! En nu maar toeleven naar het Wicklow Mountains weekend in april. (bron)

Eric Hoogerbrug