 |
| Andre Bleumink |
Het weekend van 18 en 19 Oktober leverde voor hardlopers een zware keuze op, zo kon je naar de Amsterdam Marathon, de Lochem Trail en voor de laatste keer naar de herfstloop in Wehl op zondag. Op de zaterdag was er de Teutolauf in Lengerich. Deze Naturlauf werd al weer voor de 19de keer georganiseerd, dus al ruim voordat iemand de term trailrunning verzonnen had. Stonden er destijds een man of 80 aan de start van de 29 km lange route, vanaf dit jaar is er een limiet van 1000 inschrijvingen voor deze afstand om de drukte aan te kunnen. Het is dan ook een geweldig mooi evenement. Mooie route door de heuvels van het Teutoburger Wald en een perfecte organisatie. Wat wil je als loper nog meer? De verhalen uit voorgaande jaren over de traditionele Kaffee en Kuchen voor de start en de befaamde Krombacher Alkoholfrei na afloop waren echter al voldoende aanleiding om dit jaar de grootste groep avajanen ooit over de grens te trekken. Dat het ook mooi in de voorbereiding paste voor de marathon in Athene was waarschijnlijk gewoon bijzaak.
Maar liefst 3 auto’s vol vertrokken zaterdagmorgen naar Duitsland, waarbij aangetekend moet worden dat Henrie en Claudia Drenthel zelfs al een dag eerder vertrokken waren. Zij maakten er meteen maar een romantisch herfstweekendje van. Na een gezellig ritje van iets meer dan anderhalf uur bereikten we het plaatsje Lengerich en zochten we een plekje om de auto neer te zetten. Hoewel we gewoon vroeg waren, bleek het dorp toch al overspoeld met hardloopfanaten. We vonden echter nog een mooi plekje op korte afstand van start en finish. Terwijl sommigen meteen op zoek gingen naar de kleedkamers om te kijken of ze een plekje konden bezetten gingen Wim Brinkman en ik op zoek naar het eerste doel van onze missie van vandaag: Kaffee met Kuchen. De dames van de atletiek vereniging hadden weer hun uiterste best gedaan om hun Hausgemachte Kuchen op tijd klaar te krijgen. En zo zaten we al snel te genieten van het lekkerste gebak in tijden. Ook de anderen lieten het zich goed smaken, hoewel Henk liever eerst nog een broodje Wurst nam.
Deel twee van onze missie kwam langzamerhand in beeld: de Teutolauf zelf. Tijd om eens om te kleden dus. In de kleedkamers van de atletiekvereniging was het gemoedelijk maar erg duk. Gauw omkleden en naar de start dus. Lekker in het zonnetje stonden we gezamenlijk aan de start en na een kletspraatje van de speaker dat nauwelijks te volgen was volgde de start. Gerrit Dijkslag was al gauw in geen velden of wegen meer te bekennen maar de eerste kilometers hield ik de andere geelhemden nog wel in de gaten. Tonnie, Sandra en Ronnie liepen voor het eerst hier en waren zo verstandig om wat rustiger van start te gaan. Want vlot ging het wel die eerste kilometers, geen wonder aangezien het een beetje vals plat naar beneden was. Een beetje hoog in de adem door de snelheid kwam dan de eerste serieuze helling in zicht. Niet heel steil, maar wel heel lang. In voorgaande jaren kwam ik hier wel eens adem tekort op het laatste stukje van de klim, maar nu kon ik aardig omhoog komen. Ondertussen deed ik ook nog eens mijn best om te genieten van het uitzicht over de hellingen en het bos.
Bij de eerste verzorgingspost nam ik even de tijd om een bekertje water en cola te nuttigen en een stukje banaan. Door het aantal verzorgingsposten en de uitgebreide keuze daar had ik besloten geen flesjes of zo mee te nemen, maar ik begon er bijna spijt van te krijgen. De temperatuur liep in ieder geval al lekker op, maar in het bos liep je lekker in de schaduw. Het zou wel goed komen als ik op alle posten dan ook maar genoeg donk. De drukte werd gaandeweg wat minder, maar voor mijn gevoel was het toch een stuk drukker dan in voorgaande jaren. Ook een heleboel Nederlanders weten de weg te vinden naar dit prachtige gebied en dat is soms duidelijk te horen. Heuvelop, heuvelaf, het ging maar door. Soms licht heuvelig en soms een klim die je bijna de adem benam. Machtig mooie bospaden en af en toe een stukje asfalt waar je weer kon bijkomen of juist wat snelheid maken. Hoogtepunt is een stuk waar je over de graat van een heuvelrug loopt. Tussen de bomen door zie je een geweldig landschap aan beide kanten. Niet te lang kijken echter, voor je het weet struikel je over de vele boomwortels die her en der boven de grond uitsteken.
Het liep eigenlijk vrij goed, hoewel ik wel kon voelen dat de Hoge Veluwe Trail marathon van twee weken daarvoor nog niet helemaal verteerd was. Na zo’n 20 kilometer kwam de laatste klim en daarna was het lekker kilometers lang naar beneden rollen. Gelukkig herinnerde ik me dat het venijn bij de Teutolauf in de staart zit en hield ik me een beetje in. Na zo’n snelle laatste afdaling volgt er nl. nog een paar kilometer van het meest valse plat dat je maar kunt vinden. Als je iets te hard gedaald hebt op het laatste stuk is dat een echte killer. Ik zag er ook dit jaar weer veel mensen wandelen of stilstaan met kramp. Ik kom er deze keer echter goed door en kan nog lachen en zwaaien naar Henrie en Claudia die na hun loop lekker op een bankje in de zon zitten om iedereen aan te moedigen. Nadat ik over de finish kom pak ik dankbaar de pul alcoholvrij bier aan, het smaakt als een godendrank. De andere AVA leden staan er ook al of komen binnen vrij korte afstand van elkaar binnen. De één is nog vrij fris en de ander steenkapot, maar allemaal tevreden dat het weer gelukt is. Goed gedaan ook vooral van Tonnie, Sandra en Ronnie. Waarschijnlijk één van de zwaarste wedstrijden die ze ooit gedaan hebben, maar netjes gefinisht. Na nog wat nakletsen en een Pommes mit Mayo is het dan al weer tijd voor de terugreis. Bijna waren we bij Bocholt afgeslagen om nog even bij de kermis aan te gaan, maar we wisten ons te beheersen.
Volgend jaar weer, wie gaat er mee?
Sportieve groet,
André Bleumink
 |
| Gerrit Dijkslag |
 |
| Wim Rensink |
 |
| Henk Lammers |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten