 |
| van links naar rechts Mark Klein Goldewijk, Emiel Koster en Andre Bleumink |
Vol goede moed
vertrok ik dan ook met maatje Emiel richting Hoenderloo. Veel te vroeg kwamen
we aan op het tentenkamp dat de start- en finishlokatie vormde. Zelfs de koffie
was nog niet klaar. Voordeel was wel dat de dixies nog schoon waren, meteen
maar even gebruik van gemaakt. Nadat we nog een stapel flyers voor onze eigen Slingetrail op 9
November hadden verspreid over de tafels en banken in de diverse tenten
begonnen er meer lopers binnen te komen. Hieronder ook maatje Mark en zijn
vrouw en kinderen. Mark zou de marathon doen en de kids de Moefie-mijl. Verder
was er ook genoeg te doen voor de kids om zich te vermaken, aan alles was
gedacht.
Altijd leuk om weer een aantal bekenden te
begroeten die dan sterke verhalen beginnen te vertellen over de Mont Blanc, de
Eiger, de Zugspitze en wat niet meer. Het was een mooie trailzomer geweest, dat
was duidelijk. Nu de bladeren weer van de bomen vallen en de eerste sneeuw in
de bergen begint te vallen is het weer tijd voor trail in ons eigen vaderlandje
(OK België en het Duitse grensgebied tellen we daar gewoon even bij…). Veel
trailrunners hadden blijkbaar gekozen om dat bij de Hoge Veluwe trail te gaan
doen, want het aantal lopers dat aan kwam bleef maar groeien.
Bij de start was het een drukte van belang. De organisatie had
dan ook bedacht om het eerste gedeelte over een asfalt weg te laten lopen om de
snelle starters de kans te geven voor de drukte uit de smalle bospaadjes in te
duiken. Ik startte zelf relaxed een stuk verder naar achteren. Ik had geen
plannen voor een scherpe tijd en als doelstellingen had ik uitlopen, onderweg
genieten van het parcours en de omgeving. Na de start hobbelden we in groten
getale door het bos, niet helemaal mijn idee van leuk, maar gaandeweg zou het
vast een stuk rustiger worden.
De eerste kilometer of 10 waren geweldig mooi. Lekker door het
bos over kleine paadjes, trappetjes op en af, bochtje links, bochtje rechts. Ik
had geen idee meer waar ik was, maar het geluid van de geluidsinstallatie bij
de start was steeds weer een soort van geluidsbaken waar je je op kon
oriënteren. Bij de eerste verzorgingspost werden we gastvrij ontvangen door een
super vriendelijke crew met allerlei lekkers en drinken.
Het ging top en ik liep een eind op met iemand die ook wel van
een goed gesprek hield. Hij liep net iets aan de vlotte kant maar het ging
prima. Op een gegeven moment moest ik er echter af wegens een dringend
probleem, een kort bezoekje aan een bosje bracht de nodige verlichting en ik
ging weer verder. Ondertussen had ik al verschillende mensen gezien en
gesproken die mij al meerdere keren hadden ingehaald en ik hen. Dat haasje over
zou zich nog wel vaker herhalen vandaag en is voor mij een bekend verschijnsel
tijdens trails.
Nu begon de trail echter pas, van lekkere
bosgrond ging het over naar zand. Kilometers zandpad met meer of minder mul
zand waar je bleef zoeken naar de makkelijkste route en waar het regelmatig
leek of alle energie regelrecht de grond in ging in plaats van te zorgen voor
een voorwaartse beweging. Deze zandpaden voerden echter wel door prachtige open
gebieden met graslanden en kilometers verre uitzichten. Tussen het
geploeter in het zand wist ik gelukkig vaak even een momentje te pikken om daar
toch volop van te genieten. Daar kwamen we immers voor.
Ineens kwam ik trailmaatje Rob achterop, die duidelijk niet
lekker liep. Door zijn enkel gegaan op 8 km, maar vastbesloten door te gaan zo
ver het ging. Even een kleine pauze ingelast om een rolletje tape uit mijn EHBO
kitje te pakken en snel even zijn enkel in te tapen. Na een stukje samen op gelopen
te hebben had ik er vertrouwen in dat het wel ging lukken met hem en liep in
zoetjes weer bij hem weg.
Na weer een verzorgingspost met banaan,
rozijnen/noten mix en een handvol winegums ging ik weer op weg. Ruim over de
helft, maar ik voelde wel dat het niet meer vanzelf ging. Het losse zand lag me
niet, het kostte te veel energie. Mentaal bereidde ik me voor op een zware
laatste helft, maar ik was er van overtuigd dat ik het ging halen. Blijven
kijken naar de mooie omgeving en een beetje kletsen met medelopers zijn dan van
die dingen waar je steeds weer energie uit kunt putten om een stuk verder te
lopen.
En blijven eten en drinken is dan natuurlijk ook heel
belangrijk. Dat ging echter rond de 30 km niet helemaal goed. Ik had een paar
slokken gedronken en ineens had ik het gevoel dat dat helemaal verkeerd viel.
Geen idee waarom, niet anders dan anders in mijn bidons, maar even later stond
ik voorovergebogen tussen de graspollen en waren die paar slokken aan de natuur
gedoneerd. Rustig proberen weer op gang te komen, maar dat ging niet moeizaam.
Pas een km of 5 verder had ik weer het gevoel dat mijn maag weer tot rust kwam,
maar toen begonnen mijn beenspieren steeds erger op te spelen door het
geploeter op het zand.
Na de laatste post wist ik echter dat het ergste geweest was,
bosgrond onder de voeten! Wat kan een mens gelukkig worden van vaste grond
onder de voeten. Heerlijk doos het bos. Het leek wel alsof mijn benen een
gevoel van herkenning hadden, het ging ineens weer beter. Vanzelf ging het
natuurlijk niet, zeker niet toen we ook nog een stuk grasland met allemaal
pollen over mochten waar je nauwelijkkon zien waar je de voeten neer zetten. Maar
ik begon zowaar weer mensen in te halen en inmiddels hoorde ik ook het geluid
van de finish dichterbij komen. Mijn moraal verbeterde met sprongen!
Na 4:48 uur lopen en 43 kilometer op de Garmin kwam ik over de
finish. Redelijk uitgewoond, maar blij dat ik het gehaald had. En ondanks de
ongemakken onderweg toch volop genoten van het mooie parcours en de geweldige
organisatie. Nadat ik de organisatoren van MST bij de finish bedankt had ging
ik nu eerst maar eens lekker genieten van de hottub die al klaar stond. Er was
nog net een plekje voor me vrij. De eerste sterke verhalen deden al snel de
ronde en het was bere gezellig.
Na een kwartiertje vond ik het welletjes en
voelde ik me al weer aardig opgeknapt. Tijd om me aan te kleden en eens te
kijken of ik Mark over de streep zag komen. Na 5:17 werd hij enthousiast
ontvangen door vrouw en kinderen en kon hij ook gaan genieten van een lekker
soepje. Langzamerhand werd het aantal mensen dat finishte minder en minder,
maar was Emiel nog niet in zicht. Uiteindelijk begonnen er al allerlei
afbraakwerkzaamheden en pondigde de speaker de deadline van 6 uur aan. Net
daarvoor echter kwamen de laatste twee lopers in zicht, waaronder Emiel.
Ondanks knieklachten onderweg niet opgegeven en doorgebuffeld tot de streep.
Klasse! Wat een doorzetingsvermogen!
Kort samengevat was het een goed
georganiseerde trail, geweldig parcours door ongelofelijk mooie natuur. Erg
gezellig door het grote aantal bekenden. En zwaar, en zand, en zand en nog meer
zand… Alle plannen voor Marathon des Sables zijn hierbij afgevoerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten