Noar buuten met de familie Luuten – afzien op de Schans

60 Challenge met de familie Luiten

Via dit sympathieke digitale podium van neef Geert hebben we al menig hardloop-evenement georganiseerd: de Aprils Prachtige Prijzenloop, De Zevenbultenloop en natuurlijk de King of the Beeklaan. En wat we ook organiseren: de familie Luiten doet mee. De familie Luiten, een sportief geslacht uit Barlo. Tussen de varkensschuren is een survival-baan gebouwd, een volleybalveld aangelegd, een trampoline ingegraven, een verdwaalde goal, je kunt het zo gek niet bedenken. Er is zelfs een 50 meter bad in gegraven, maar dat zou ook een ale-kelder kunnen zijn... Er moet in ieder geval geturnd, gesprongen, gehangen en geklauterd kunnen worden. Anders wo’j stief! Van origine zijn de Luitens gymnasten. Doen ze nog steeds. Reuzenzwaai, borstwaartsom, vogelnestje, net zo makkelijk!

En zo deed er eind augustus ook een serieuze afvaardiging van de familie Luiten mee aan de King of the Beeklaan, de man tegen man / vrouw tegen vrouw sprintwedstrijd tegen de Beeklaan op. Prachtig vonden ze het! Nestor Arjan had een pittige loting, maar de gymnast wist het te winnen van hardlooplegende Geert W. Zoon Joran begon met een makkelijke loting tegen oud-King Rinke – die nog moe was van al het ge-organiseer – maar moest het later afleggen tegen allround atleet Mees Prinsen. Mooder Ingrid weerde zich kranig tussen de jonge deerns, ging gracieus 2x de venijnige bult op, om het uiteindelijk af te moeten leggen tegen de jonge raspaardjes van Ava. Even als een moede hinde kon ze desondanks genieten van de prachtige ambiance en koelwagen. Zoon Herald, op papier een sterke kandidaat, kon helaas niet meedoen. Geen oppas… Herald kan niet alleen fantastische meubels timmeren, maar smoesjes bedenken kan hij ook heel aardig.

De familie Luiten heeft ook zo z’n eigen bulten: de Schans in Lichtenvoorde. De Schans is natuurlijk bekend van de Zwarte Cross en menig Avajaan heeft in een recent verleden de Scharenborg Crossloop gelopen, die ook over deze crossbulten ging. Geen meter is er vlak, pittige bulten en afdalingen, mul zand en vaak een drekbende: ideaal parcours voor de familie Luiten. Arjan vroeg me, tijdens het afpilsen bij de King of the Beeklaan, of ik ook een keer kwam trainen op de Schans. Natuurlijk zei ik ja. Na weer zo’n geslaagde versie van de King zeg ik immers overal ja op.

Op zaterdagmiddag 26 oktober was het zover: ik mocht met de jongens meedoen. Een mooie trainingsprikkel voor de Boekeldercross, zo zeiden we tegen elkaar. Ik wist toen nog niet wat me te wachten stond… Met de fiets naar Barlo, om daar eerst een kopje koffie te doen. Van de Luitens waren Arjan, Herald en Joran van de partij. Vriend van de familie, Mitchel Somsen (kwartfinalist King of the Beeklaan), ging ook mee. Omdat Arjan en Ingrid ook nog midden in een grote verbouwing zitten, ging Ingrid niet mee. Was druk aan ’t sausen. Dochter Geraldien had her en der nog wat pijntjes en durfde het nog niet aan. Schoonzoon Wiljon koos er wijselijk voor om te helpen met behangen. Da’s al een betere smoes als “geen oppas” vond ik…

In de veronderstelling dat ik een paar rondjes over het zand moest rennen, fietste ik goedgemutst met de familie mee. De motorcrossers waren net hun boeltje aan het inpakken toen we aankwamen en hadden een beste puinhoop achter gelaten. Geen meter vlak, diepe wielsporen, het zand lekker losgereden. In coronatijd ging Arjan met familie en vrienden hier vaak trainen. Je moest toch wat. Ze hadden zich een zogenaamde challenge bedacht die je in 56 minuten af moest leggen. Arjan was toen 56 toen ze zich dit bedachten. Je moest beginnen bij de uitkijktoren: 100 treden naar boven rennen. Vervolgens, genietend van het mooie uitzicht, 10x opdrukken. Dan weer naar beneden. Dan aan een van de stangen hangen (van een van de 4 poten van de uitkijktoren): 10x met je tenen naar de stang waar je aan hangt, ook wel “toes to the bar” genoemd. En dan naar de schans, om hier rondje van een goeie kilometer door het mulle zand te geiselen. Oh wat leuk… Elk jaar krijgt Arjan er een minuutje bij. De challenge heet nu “60 Challenge”. Hij heeft het nog niet gehaald, maar Arjan blijft stug doorgaan.

Ik begon, zoals wel vaker, vol goede moed aan de challenge. Tiptiptip, de stalen trap op. 10x opdrukken lukt ook nog wel. En hup, naar beneden. Maar dan, die stang… Met geen mogelijkheid kreeg ik mijn tenen naar de stang. Óf mijn turbodijen zijn veel te zwaar, óf mijn gymnastische skills zijn waardeloos. Ik vrees het laatste…Dan maar lafjes de knieën wat optrekken. En zelfs daar moest Arjan me nog mee helpen. Er waren ook een handvol kleinkinderen van Arjan mee. Die hingen her en der aan de stangen alsof ze in de uitkijktoren woonden. Ze keken wat misprijzend naar mijn gestuntel. Ik was bijna geneigd om als verdediging enkele skills van mezelf te benoemen, maar op dat moment kon ik er zo gauw niet wat bedenken…Ik was namelijk aan het dood gaan.

En toen door naar het rondje rennen. Rennen is een groot woord: ’t is een soort balanceeroefening tussen de wielsporen door. Goed voor de core stability za’k maar zeggen, maar funest voor m’n gemiddelde.

En dit gegeisel dus 6x. 6x keer die trap op, 60x opdrukken, 60x een soort van knieoptrek-oefening en 6x dat rondje. Ik weet niet hoelang ik er over gedaan heb. In ieder geval veel langer dan 60 minuten. En op het laatst ging die trap ook niet meer van “tiptiptip”… Joran en Michel raffelden het rondje af in een goeie 52, 53 minuten. Jonge hunde… Moeder Ingrid kwam ook nog even en liep heel makkelijk 2 rondjes mee. Het huis moet wel een keertje af, maar even uutslakkeren op de Schans is zeker zo belangrijk.

Thuis wachtte ons een heerlijke stamppotmaaltijd. Geraldien had ondanks haar kuitklachten een pan hutspot en boerenkool gemaakt. Arjan moest wel zelf de earpels schillen, dit redde hij wel binnen 60 minuten. Ook knap. Gelukkig kreeg Geraldien hulp van (schoon)moeder – oma – overgrootoma Gerda. Een overheerlijke pan hachee en worst maakten de stamppot compleet. Toen oma Gerda voldaan zag dat alle buikjes weer rond vol waren, ging ze naar huis, Het was mooi geweest. Ze gaf de kinderen, klein- en achterkleinkinderen een dikke zoen. Ik dacht dat dit ook nog bij de challenge hoorde, dus ik dook onder tafel. Oma Gerda is nog altijd een prachtige vrouw, maar dit ging me te ver. Ik kreeg voor de schrik een koel biertje bij, een halve liter van een of ander onbekend Duits merk. Die ging er wel in! Ik vreesde dat ik er hier ook gelijk 6 van op moest drinken. Dat hoefde gelukkig ook niet, bij de 2e was de piepe ook al aardig leug.

Ik fietste weer voldaan naar huis. Het was aardig afzien, maar wat een prachtige sportmiddag mocht ik beleven. En wat een prachtige familie! Mooi om te zien hoe het sporten een vanzelfsprekend onderdeel kan zijn in het dagelijkse leven. Bedankt dat ik mee mocht doen! Als een soort van kantoorklerk had ik me kranig geweerd dacht ik toen.

Maar het ergste moest nog komen. ’s Nachts om een uur of 04.00 werd ik wakker. Ik kon niet meer op mijn rechterschouder liggen. Helse pijnscheuten schoten door de schouderstreek. Begin dit jaar heb ik te maken gehad met een overbelaste linkerschouder (2 dagen an de schuppe en hup: overbelast). De aanhechting van mijn biceps was ontstoken volgens de fysio. Bicepsuele problemen dus. Met al dat gehang had ik mijn linkerschouder proberen te ontzien, met als gevolg dat mijn rechterschouder nu protesteerde. Ik kon nog geen brille opzetten! Dit stukje tikken gaat net weer een beetje. Gedurende de dagen daarop ging het weer ietsje beter, maar het jankte door m’n schouder. En dan bun ik gin piepert hè!

Maar pijn of geen pijn: over een half jaar ga ik weer. Ik heb inmiddels thuis een stang opgehangen. Ik zal en ik moet met mijn tenen naar de stang kunnen. En tussendoor stiekem oefenen op de Schans. Ik zal die blagen van Luuten laten zien dat deze oudere man, net als hun opa, nog makkelijk kunstjes aan de stang kan! En hopelijk daarna weer een heerlijk bord hutspot met hachee. En zo’n lekker koele Duitse halve liter. En misschien een zoen van oma Gerda…

Een pijnlijke groet vanaf de Schans,

Rinke ter Haar

Ploeteren door het mulle zand

Met de tenen naar de stang, ik kom niet wiet!