Drenthel en Bleumink rennen 260 km door het Bergische Land - deel 1

De Panorama Ultra Lauf 

Het licht van mijn koplampje maakt een perfecte lichtcirkel op het bospad. Buiten die cirkel is het aardedonker. Ik loop al uren helemaal alleen in mijn eigen bubbel. Ineens hoor ik overal gekraak in het bos om me heen. Ik twijfel even of het een hallucinatie is na anderhalve dag zonder echte slaap, maar als ik ook nog geknor en ineens een gil van een varken hoor schiet mijn hartslag naar de hoogste waarde van de hele dag. Wilde zwijnen, een hele kudde, en ik zit er midden tussen! Mijn nekharen staan ineens overeind van de schrik en ik kan niets anders bedenken dan gewoon een flinke schreeuw. Gelukkig hoor ik de hele kudde daarna wegrennen en is het spannendste moment van de PAUL al weer over….

De Panorama Ultra Lauf, kortweg PAUL, is een trailrun over de hele 245 km van de Panoramasteig in het Duitse Bergische Land, startend vanuit het dorpje Remshagen (bij Lindlar). In 2017 liepen Henrie en Heini al eens de helft van de route, waarbij ik als crew mee was en ook een stuk liep. De organisatie had voor hun debuutevenement een kleine 100 deelnemers weten te strikken waarvan iets minder dan de helft de hele afstand liep en de rest de ‘Bambinodistanz’ van 125 km. Daarnaast was er de mogelijkheid om mee te doen aan de hele afstand, maar dan in een estafetteteam van twee personen. Die laatste mogelijkheid hadden Henrie en ik gekozen als onze grootste uitdaging voor 2025.

Eens per jaar zoeken we een evenement die een echte uitdaging is, eentje van zo’n kaliber dat het niet van tevoren zeker is dat je gaat finishen. Dit jaar hadden we toevallig de PAUL gevonden. Een klein pareltje op de Duitse trailkalender. In het Bergische Land nemen ze het ‘Bergische’ heel serieus. Alsof 245 kilometer niet genoeg zijn om een normaal mens te slopen hadden ze er ook nog eens bijna 7000 hoogtemeters in gepropt. Als tweetal doe je per persoon de helft en heb je natuurlijk meer rust en tijd om even bij te trekken onderweg, maar je krijgt er ook een logistiek vraagstuk bij. Naast de verzorgingsposten/wisselpunten van de organisatie hadden we zelf ook wissels gepland, zodat we ongeveer elke 10 km konden wisselen. Alleen al het maken van een goed ‘roadbook’ met de adressen van wisselpunten, de rijtijden etc. was al een uitdaging.

Om de kans op succes zo groot mogelijk te maken hadden we uiteraard veel getraind. Veel in de heuvels van het Montferland en Barchem, maar ook een aantal tripjes naar het Teutoburger Wald bijvoorbeeld. Een combinatie van veel kilometers/uren en veel hoogtemeters maken om de benen zo goed mogelijk voor te bereiden. Ik had ook vaak back2back trainingen gepland en bijvoorbeeld twee of drie kortere trainingen op één dag. Alles om maar een beetje te wennen aan het gevoel van meerdere keren achter elkaar actief te zijn. Maar dat is natuurlijk heel wat anders dan twee dagen doorgaan. Bovendien zou 125 kilometer lopen voor mij een recordafstand zijn… We waren allebei gelukkig blessurevrij gebleven en waren eigenlijk fysiek dik in orde. Mentaal was ik er ook klaar voor, in ieder geval voor zo ver ik het in de hand had.

De organisatie bestookte ons in de weken voor de start regelmatig met updates, maar die riepen soms meer vragen op dan dat ze antwoorden gaven. Het bleef best spannend allemaal en dat werd zeker niet minder toen begin van de week de weersverwachting temperaturen van 28 graden op vrijdag en 32 op zaterdag aan ging geven. Dat betekende dat we op de langste dagen van het jaar heel lang in de volle zon zouden lopen. Veel stukken van de route liepen weliswaar door bossen, maar er zaten ook best grote stukken over paden die tussen de weilanden en akkers doorliepen. Nu kan ik aardig goed met warmte overweg, maar het is zeker niet Henries beste eigenschap en deze temperaturen waren sowieso best extreem te noemen.

Op donderdag 19 juni laadden we Henries camper vol met tassen met allerlei loopspullen die we nodig zouden kunnen hebben, genoeg eten en drinken een half weeshuis een week mee te voeden en gingen we op weg. Het viel een keertje mee met de Baustelles en voor we het wisten waren we het Ruhrgebied al door. We slingerden door de binnenlanden van het Bergische land en waren al bijtijds bij de camping waar we ’s nachts voor het evenement zouden verblijven. Nog even tijd voor lekker in het zonnetje voor de camper met een alcoholvrij biertje. Het leek wel vakantie maar uiteraard was het onderwerp van gesprek vooral de PAUL.

Eind van de dag stapten we in de camper en reden we naar Remshagen waar start en finish was. Er bleek een weilandje te zijn gemaaid wat door de deelnemers als parkeerplaats gebruikt mocht worden, dit omdat het dorpje niet meer dan een stuk of 20 huizen was en verder dus geen parkeergelegenheid had.. Dat was mooi voor na afloop. Het Dorfgemeinschafthaus was zo klein dat eigenlijk alle banken en tafels buiten neergezet waren. We meldden ons en babbelden wat met de organisatoren en medelopers. De meeste liepen de hele afstand en waren ervaren langeafstand lopers. Dat bleek ook duidelijk uit de finishershirts van diverse wedstrijden die ze bijna allemaal aanhadden. De ene van een honderd km wedstrijd, de ander van een 100 mijl. Gewone marathons liep blijkbaar niemand… ‘Normale’ mensen zag je eigenlijk niet, maar die verwacht je ook niet bij zo’n evenement.

De organisatoren hielden een korte speech. Heerlijk bevlogen mensen die uit pure liefde voor het ultralopen een evenement uit de grond stampten en een groep van even bevlogen vrijwilligers verzameld hadden om ons bij te staan. Ik wist nu in ieder geval zeker dat het niet aan de organisatie of de vrijwilligers zou gaan liggen als er iets mis zou gaan. Ook één van de belangrijkste redenen waarom we voor zo’n klein evenement gekozen hadden in plaats van een superdeluxe, maar commercieel evenement.

Na afloop gingen Henrie en ik terug naar de camping, want we hadden daar een prima eetgelegenheid gezien. En als je dan een keer in Duitsland bent moet je natuurlijk Schnitzel met Pommes eten met een heerlijk koud biertje er bij. Wetend dat dat waarschijnlijk het laatste ‘normale’ eten voor de komende dagen zou zijn genoten we er echt van. Daarna snel naar bed, want we konden maar beter uitgerust aan de start staan.

Er volgen van de week nog 2 delen!