Sjoksen rond Hoksebargen

Foto momentje bij de Haaksbergse watermolen

Op de eerste beste woensdag van juni stond onze 11e etappe gepland van ons wandelavontuur. Dit keer werd er koers gezet richting het Overijsselse Haaksbergen. Officieel stond er 37 minuten geboekt voor de reis, maar met Frank aan het stuur is 1 ding zeker… dat gaat langer duren! Onderweg werd alle lichamelijke malheur besproken en dat was bepaald niet misselijk. Geert is al het langste aan het klungelen, nadat hij tijdens de Boekeldercross twee keer enorm uit de bocht vloog. Eerst was het de kuit en nu de knie, die hem ver van zijn kunnen hebben gebracht. Hij raakt nu langzaam ook in een mentale depressie, al wil hij daar zelf nog niet helemaal aan. Frank heeft ook kuitklachten en was het eerst de linker, even later de rechter. Nu moet wel gezegd dat hij het verschil tussen beide kanten vaak lastig vindt, dus waar het nu precies aan scheelt blijft vaag. Zeker is wel, dat hij de groepstrainingen al enige weken mijdt, evenals het nagesprek en de koffiemomenten. Een houding die hem niet in dank wordt afgenomen. En dan Theo… Hij heeft last van een afschuwelijk vorm van asfalteczeem. De kop, de knie, het bovenbeen, werkelijk alles zit onder de dikke korsten. Een geluk dat we deze wandelaflevering in het buitengebied afwerkten, zo dachten zijn kompanen, want de reacties van tegenliggers zou hem wel eens volledig kunnen breken.

Afijn, even na kwart voor negen gingen we van start en al na 19 meter ontstond er een discussie over welk pad de juiste zou zijn. Een overduidelijk signaal dat het wel weer eens een moeizame tocht zou kunnen worden. We sloften uiteindelijk gelijk al een prachtige natuurgebied in, met fraai struikgewas, zichtbare en onzichtbare boomwortels en een mooi moerasje. Direct werden natuurlijk de fotocamera`s erbij gepakt voor een paar hele fijne shoots. We liepen rustig verder en al wandelend kwamen de ochtendrituelen ter sprake. Frank biechtte op, dat zijn dag pas goed kan beginnen als hij een bak brinta naar binnen heeft gewerkt. Ook Geert heeft zo zijn opmerkelijke dagstart, want bij hem beginnen de activiteiten pas na een strakke bak koffie en een potje Sudocu uit de Gelderlander. Theo blijkt, ondanks het feit dat hij niets meer hoeft en wij daarbij ook nog eens in zijn onkosten voorzien, al vroeg in actie te komen. Voor de buis doet hij bij MAX mee met het razend populaire boodschappenspel, maar een 100%-score haalt hij zelden, zo bekende hij eerlijk.

De kilometers verstreken en na een kwart van de te lopen afstand ontstond er wat tumult. Er moest gekozen worden tussen een omleiding of gewoon door banjeren en hopen dat de omstandigheden dit toelaten. De eerste optie is een zekerheidje, maar de tweede is natuurlijk ietske spannender. Er werd gekozen voor de laatste mogelijkheid en dit leek aanvankelijk een schitterende keuze, want het pad liep strak langs de meanderende beek, waar de kikkers zich luid en duidelijk lieten gelden. Maar eenmaal weer op de verharde weg, moest er een keuze worden gemaakt en toen werd het even spannend. Geert heeft normaliter “by far” het beste richtinggevoel en ook op deze grijze morgen bleek dit het geval te zijn. Met een kleine omtrekkende beweging en een stuk of 1200 stappen extra, kwamen we weer op de groene route terecht.

De schitterende Haaksbergense watermolen had de slag al flink te pakken en de deur van het bijbehorende horeca-etablissement stond al uitdagend en wagenwijd open. We namen plaats op het buitenterrasje. De bestelling was simpel: 3 cappuccino, met daarbij appelgebak en slagroom. Het bleek een delicatesse te zijn en een verdiende aanvulling voor de verbrande calorieën na de eerste 7 kilometer sjoksen. De passerende huisschilder keek redelijk jaloers het genietende trio aan en hield het bij de wijselijke woorden: “Hé, mannen van het goede leven, geniet er van, dan doe ik het werk vandaag wel!” We beseften ons gelijk, dat we ook wel bijzonder bevoorrecht waren op deze druiligere woensdagmorgen. Een klein half uurtje rusten en toen weer verder met de etappe. Het begon intussen een beetje te miezeren, dus de ritsjes gingen tot bovenaan dicht en ook Theo besloot zijn stoere imago aan de kant te zetten en toverde een fel gekleurd regenjackie uit zijn rugzak. De route leidde ons verder over prachtige paadjes en groenstroken, waar de natuur geweldig zijn best deed om er schilderachtige plaatjes van te maken, de konijntjes ronddartelden en de vogels het hoogste lied floten. Om dit beeld en geluid zo lang mogelijk vast te houden, werd besloten om een extra pauze in te lassen. Effen een broodje eten, een slok te drinken en een paar plaatjes te schieten. 

De slotfase werd ingezet en ineens werd het ook een beetje onrustig. Zo drukte Geert nestor Theo een keer of drie achter elkaar voor een passerende vrouw op de fiets. Boze gezichten natuurlijk over en weer en bovendien totaal overbodig pubergedrag. Frank ergerde zich kapot aan deze flauwe actie en voerde het tempo op. Hij waarschuwde zijn medelopers, dat degene die niet op tijd bij de auto zou zijn, maar moest zien hoe hij thuis zou komen. Met nog een kleine 800 meter te gaan werd besloten om de vredespijp maar aan te steken en zo kwam er ook aan dit wandelavontuur uiteindelijk op heel prettige wijze een fijn einde. Het sjoksen rond Hoksebargen is een absolute aanrader voor iedere wandelaar die houdt van de buitenlucht, zandpaden en de groene natuur! (FR)