De beer is verslagen!

Met onder andere Angelique Vrijdag, Eric Hoogerbrug, Andre Bleumink, Rik Delsing en Lars Hoogerbrug

Beren op de weg zien… De huid niet verkopen voor de beer geschoten is…. de beer is los…. Zomaar wat spreekwoorden over beren die allemaal gemeenschappelijk hebben dat een beer niet onderschat moet worden. Dat bleek afgelopen weekend dan ook zeker waar tijdens de Bear trail, net over de grens bij Vaals.

Ergens in het begin van het jaar kwam het idee om op zoek te gaan naar een flinke uitdaging waar we met een aantal mensen uit de “Lekker buitenspelen’ appgroep samen naar toe konden werken. Na wat zoeken kwamen we bij de Beartrail terecht. Een prachtig gebied met flinke heuvels, gecombineerd met een afstand die op zich al indrukwekkend is. Toen ik de gpx in Komoot inlaadde kreeg ik zelfs als opmerking dat de meeste mensen deze route in twee of drie dagen doen…. Samen met Angelique, Rik, Lars, Eric, Wouter en Jeroen schreef ik me in voor de 58 km. Henrie ging zelfs voor de 83 km.

Het schema dat ik bedacht had bestond uit de gewone doordeweekse looptrainingen, aangevuld met krachttraining om de heuvels aan te kunnen. 1500 hoogtemeters op 58 km is namelijk niet echt kinderachtig. De duurlopen in het weekend zouden dus ook vooral in heuvelig gebied gelopen moeten worden om een beetje goed voorbereid te zijn. Vol goede moed begonnen we aan het schema en het mooie weer deze zomer maakte de weekend duurlopen tot een feestje.

Maar zoals Mike Tyson zei: Iedereen heeft een plan tot je een klap in je gezicht krijgt. Ineens kreeg ik een acute netvliesloslating en moest ik geopereerd worden om niet volledig blind te worden. Gelukkig verliep die operatie uiteindelijk helemaal goed, maar ik was ruim vier weken uitgeschakeld qua rennen. Ondanks dat ik tijdelijk na de operatie bijna niets zag mocht en kon ik als een blindemannetje op de lopende band (omhoog) speedhiken en op de hometrainer fietsen om de conditie en mijn geestelijke gezondheid ook op peil te houden . Toen de specialist me eindelijk een OK gaf om weer te rennen en aangaf dat ik eigenlijk alles weer mocht doen was het toch even spannend: zou het trailrunnen überhaupt nog lukken?

Tot mijn grote opluchting bleek ik uiteindelijk net zo goed te zien als voor mijn operatie en bleek ook het rennen over mijn favoriete kleine paadjes geen probleem. Een pak van mijn hart, maar zou het dan misschien ook mogelijk zijn om op tijd in vorm te komen voor de Beartrail? Je moet jezelf blijven uitdagen immers… Na de eerste stevige duurloop kreeg ik er toch weer vertrouwen in, ik kon al snel weer aanhaken bij mijn loopmaatjes met de weekend duurlopen. Die hadden ondertussen natuurlijk ook niet stilgezeten en keurig hun lange duurlopen afgewerkt.

Na weken training was het dan eindelijk zo ver. Vrijdags vertrokken we naar het huisje op de camping in de buurt. Met een start om acht uur ’s morgens voor ons (en voor Henrie zelfs om zes uur) was ’s morgens vertrekken geen optie. Lars was er zelfs al een hele week met vrouw en kinderen. ’s Middags eerst het startnummer ophalen en vervolgens met zijn allen uit eten in het restaurant van de camping. Heerlijk gegeten en gedronken voor een heel schappelijke prijs. Er zijn slechtere manieren om je voor te bereiden…

’s Nachts werd ik al een keer wakker doordat er een enorme bui op het dak kletterde en ’s ochtends bij het ontbijt was de conclusie dan ook unaniem dat het een regenjasjesdag zou worden. Niet alleen veel regen, maar ook best veel wind. Qua temperatuur kon een korte broek nog wel. Voor de start kon je nog even schuilen in de tent waar de startnummers uitgereikt werden en die stond dan ook bomvol tot een minuut voor de start. Maar uiteindelijk konden we er niet aan ontkomen en moest er gestart worden. Gelukkig werd het net licht dus kon het hoofdlampje in de tas blijven.

We vonden met ons groepje al snel de plek waar we hoorden, in de achterhoede dus… Voor ons zagen we in het ochtendgloren een lang lint van lopers die zich uitstrekte door de heuvels. Ons idee was om alles wat maar een beetje omhoog ging te hiken en daar mee waren we niet de enige deelnemers. De Limburgse paadjes lagen er bij zoals ik verwachtte, glibberig van de pratsj en vol met keien en boomwortels. Dat kon wel eens een pittig dagje worden. De stokken kwamen in ieder geval goed van pas.

Na een paar kilometer was Rik al helemaal overtuigd van het nut van zijn leenstokken en steeg het vertrouwen. Na een tijd met de groep gezamenlijk gelopen te hebben bleek dat Wouter en Jeroen beduidend sneller waren, die gingen in hun eigen tempo verder. We ploeterden rustig door, de ene heuvel na de andere achter ons latend. De Limburgse pratsj zorgde voor wat uitglijers waardoor ongeveer iedereen een modderig achterwerk had. Maar het moreel was hoog, we gingen ons niet door het weer laten verslaan.

Bij 19 kilometer was de afslag voor de 38 km route, een psychologisch punt voor Rik en Eric die beide van tevoren nog niet zeker waren wat ze gingen doen. Wat lichte sociale druk uit de groep en een hoop karakter van beide mannen zorgde ervoor dat ze allebei hun route zonder twijfels vervolgden. We gingen volledig voor de volle 58 kilometers. Angelique, de enige dame in het gezelschap, hoefden we het niet eens te vragen. Het was immers haar idee om een grote uitdaging te doen dus die ging sowieso door. En Lars, de jongste van het gezelschap, liep de hele weg al te flierefluiten. Het leek er op dat hij vooral mee was om zijn vader Eric te zien lijden.

Zo ongeveer iedere 12 kilometer werden we onthaald door een uitgebreide verzorgingspost. Enthousiaste vrijwilligers schonken onze bekers en softflasks vol met cola, we kregen rijstevlaai, cake, winegums en van allerlei lekkers voorgeschoteld. Toch iedere keer even een moment waarop je weer energie en ook moed verzameld om het volgende stuk aan te vallen. En dat was hard nodig want het weer werd gaandeweg echt bar en boos.

Storm Benjamin had dan wel officieel opgegeven, maar er was nog wel een soort van Benjamini. Keiharde wind en slagregens geselden ons gewoon op de stukken waar we in meer open gebied liepen. In het bos hadden we er minder last van, maar de gierende wind door de bomen klonk gewoon onheilspellend. Hardloopregenjassen zijn best duur als je een beetje kwaliteit wilt hebben, maar ze bewezen nu hun waarde dubbel en dwars. Heel af en toe kon de capuchon af, maar dat was even vaak maar van korte duur.

Het mooie landschap ging helaas vaak schuil in de regen en, omdat ik als brildrager ook maar veel iets naar beneden keek om minder spetters op de bril te krijgen, ik heb helaas meer van de grond gezien dan van de omgeving. Een goede reden om nog een keer terug te gaan, maar dan in de zomer of zo… Het laatste derde deel begon bij mij de fut een beetje op te raken, waarschijnlijk toch doordat ik een maand specifieke training gemist had. Naar beneden ging het nogal en omhoog hiken eigenlijk ook wel maar de stukken waar je eigenlijk goed door zou moeten kunnen rennen gingen bij mij steeds minder. De rest van de groep had het ook niet altijd even makkelijk, maar we wisten elkaar er doorheen te slepen.

Wat ook hielp was het feit dat het weer drukker werd op het parcours. Dat zorgde in ieder geval voor wat afleiding. Al kort na het 34 kilometer punt werden we tot onze verassing al ingehaald door 80 km lopers en niet veel later zelfs ook door 100 km lopers. Die waren twee uur voor ons gestart…. Ongelofelijk wat die mannen konden rennen, zelfs op stukken waar wij alleen maar konden hiken…. Maar aan de andere kant werden we eigenlijk door geen enkele 60 km loper meer ingehaald. Het laatste stuk werd het zelfs nog druk op de smalle paadjes. met inhalers van allerlei kortere afstanden. Het maakte ons eigenlijk ook niet uit, we gingen immers voor onze eigen prestatie en de meeste tijd voor ons geld.

De laatste vijf kilometer leek het wel alsof de organisatie nog wat extra gaten in de paden gemaakt had met extra water en modder, waarschijnlijk om zeker te weten dat ook de lopers van de korte afstanden niet met droge voeten over zouden komen. Net voor de finish was het slechte weer eindelijk op en dreigde er nog bijna een zonnetje door te breken. Maar toen hoefden we nog maar een kilometer… Wel leverde het voldoende oppepper voor iedereen om in ieder geval met een glimlach over de streep te komen. We hadden het weer gered met zijn allen, de beer was geschoten! Op naar het volgende avontuur!

Andre Bleumink