Mijn eerste marathonavontuur in Essen(D)

Marcel wordt gefeliciteerd door Nicole

Steeds meer hardlopers in mijn omgeving hebben een marathon gelopen. Lang heb ik gedacht, dat is niets voor mij. Maar met het verstrijken van de jaren begon het toch steeds meer te kriebelen. Buurman Henk zei steeds: “Gezien je gezinssituatie zou ik nog een paar jaar wachten.”  Maar Nicole zei: “Als je echt wil, dan moet je het doen.” Vaak heb ik met kantoorgenoot Rinke over een marathon gesproken. Hij stelde me de vraag: “Denk je dat je een marathon kunt lopen?” Hierop was mijn overtuigende antwoord: “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.”

Steeds als ik bij anderen zag hoe de voorbereiding voor Rotterdam verliep, had ik daar niet veel vertrouwen in: te vaak, te veel kilometers, en in de winter ben ik vaak net niet fit. Dit gaat mijn lijf en gezin niet volhouden. Dit voorjaar had Rinke het over de Landschapsmarathon in Winterswijk en dat leek me wel wat, kleinschalig, en aan het eind van de zomer. Perfect! Ik was nog herstellend van een blessure na de Zevenheuvelentrail, maar het uitbouwen van de kilometers ging prima. Daar dus lekker mee doorgegaan.

Half juli toch maar eens op ChatGPT opgezocht of het mogelijk was om eind september een marathon te lopen in vier uur, met maximaal twee à drie trainingen per week. Zo vriendelijk ChatGPT altijd is, was dit geen enkel probleem. Vandaaruit de lange duurlopen uitgebouwd en steeds rekening gehouden met mijn lijf en gezin. Begin september voel ik me berensterk. Ik ben vier kilo afgevallen. Ik heb geen noemenswaardige blessures gehad en Nicole zegt zelfs dat ze er niet veel van hebben gemerkt dat ik meer heb getraind.

De Kramprun gaat als een speer. Nu nog taperen, en dan kunnen we. Oeps een verkoudheidje, geen probleem. We hebben nog twee weken. Steeds heb ik het vertrouwen dat ik het kan lopen. Maar eigenlijk voel ik nog steeds ziek. Een dag voor de landschapsmarathon komt Gerdie met de opmerking: “Wie hou je nu voor de gek?” Inderdaad ik word al moe van de gedachten om 5 km te lopen voor de sponsorloop laat staan een marathon. Wat te doen met al die trainingsarbeid, ik ben al zover gekomen…. Kan ik ergens in oktober een andere marathon lopen? Eindhoven, Amsterdam, Zeeland, allemaal vol. In Duitsland is op 12 oktober een marathon in Essen. Dat is maar een uur rijden en ik kan me ook nog inschrijven.

Zondag 12 oktober op tijd naar Essen. Wel een beetje aan de vroege kant. Gelukkig maar, ik kan nog naar de wc. Maar anderhalf uur later en een kwartier voor de start staan er twee enorme rijen voor de toiletten. Omdat ik me lang niet zo fit voel als een maand eerder, heb ik het plan laten varen om binnen vier uur te finishen. Maar kilometer twee loop ik al aan de snelle kant. Kilometer voor kilometer zit ik steeds op het schema van vier uur. Het koolhydraat stapelen lijkt te zijn gelukt. Ik heb geen honger als het tijd is voor het eerste gelletje. Heel erg lekker gaat het niet. Ik twijfel, loop ik toch niet te hard, en komt dadelijk de man met de hamer?

Bij het 20 kilometer punt staan Nicole, Riv, Lune en Damian. Daar had ik ze nog niet verwacht. Erg fijn! Lune rent nog een paar honderd meter met me mee. Op het halve marathon punt ik zit op twee uur en een paar seconden, Dat is niet gek. Maar het ging lang niet zo lekker als een training samen met buurman Henk. Na elke drinkpost, publiek of heuveltje moet ik me herpakken. Terug naar de rustige, diepe neusademhaling, zoals een schaatser met de armen op de rug. Mijn lijf wordt weer rustiger, mijn hartslag zakt. Ik kom eindelijk meer in de flow, het sporthorloge, drinkpost en gelletje, dit gaat lekker. Daar is de 30 kilometer, nog 10 te gaan. Maar dat klopt niet. Het zijn er nog 12. Deze fout blijf ik maken.

Onderweg is er publiek met borden waarop staat: Dein stärkster Muskel ist dein Wille! Aan het begin dacht ik nog leuk zo’n bord. Nu begin ik deze borden echt nodig te hebben. Soms dwaal ik in gedachten af en begin mezelf de put in te praten. Dein größter Gegner ist dein Geist! Kop op, je bent zo ver gekomen. Wat moet je er allemaal voor doen om weer op dit punt te komen. Maanden trainen, gezond eten en drinken, voldoende slaap. 38 kilometer hardlopen. Niet echt een punt waarop je binnenkort weer terechtkomt. Dus doorlopen! Nog maar twee… eh, vier kilometer. De pacers van vier uur komen in zicht. Kilometer voor kilometer loop ik in. Op 25 meter na ben ik bij de pacers. Maar ik kan niet aanpikken, toch net iets te veel gegeven, en ik moet ze laten gaan. Ik kan de snelheid gelukkig nog redelijk volhouden.

700 meter voor de finish….. eindelijk Lune en Damian, dit heb ik nodig. Het moet uit mijn tenen komen. Ik zie de finish links van me, het 500-meterpunt, oei zover nog. Aan het eind nog drie haakse bochten en dan 200 meter recht naar de streep. Wat een ongelooflijk eind. Nicole en Riv nog een slap high-five-je. Eindelijk de finish. Ik hoor de speaker in het Nederlands mijn naam en tijd roepen – “Marcel Mateman van Ava’70 – 4:00:17.” Het kan me allemaal gestolen worden. Alles doet pijn. Ik kan bijna niet op mijn benen staan. Iso, cola en alcoholvrij bier. Ik proost met een andere deelnemer. Pff… dit noemen ze dus leeg. Nicole geeft me een shirt met Marathon Essen - I did it!  Ik moet een traantje wegpinken…..

Marcel Mateman