 |
| Laura Smulders |
Ik voelde
me als een kind in een snoepwinkel, kon geen keuze maken. ’s Morgens naar het
open water zwemmen, ’s middags naar het BMX-en of langebaan zwemmen of ’s
avonds toch naar het baanwielrennen, of toch Epke Zondeland? Glasgow is best
groot, dus was dit logistiek allemaal te doen en waar ligt mijn hotel? Wanneer
is het mountainbiken en is het parcours van het wegwielrennen goed bereikbaar?
Ook in Glasgow is een Hydepark met grote schermen, sterker nog er zijn er zelfs
twee. George Square in het centrum met ook veel muziek en Glasgow Green, waar
ook de finish van het wegwielrennen plaats zou vinden. Uit nostalgie zou ik
sowieso naar de triatlon gaan en als echte Nederlander ook naar het
wegwielrennen en mountainbiken, niet omdat we bijna allemaal met een fiets
onder onze kont in de wieg zijn geboren, maar omdat de toegang gratis is!
Verder leeft baanwielrennen in de UK en zeker in Schotland enorm, het Velodrome
is niet voor niets naar 6-voudig Olympisch Kampioen en Schot Sir Chris Hoy
vernoemd. Die sfeer wil ik wel eens proeven en het Nederlandse sprint team bij
de mannen maakt kans op de titel! Ook bij BMX is Nederland kansrijk, dus raken
mijn dagen al aardig gevuld, 10 sportevenementen in 10 dagen zijn het geworden,
want ook het zwemmen wil ik bezoeken, In 2010 hoorde ik bij vertrek uit Londen
dat Ranomi Kromowidjojo Olympisch Kampioen op de 50m vrij was geworden, haar
moest ik dit keer zeker in actie zien, Nadat toegangskaartjes, vlucht en hotel
geregeld waren kwam al de eerste meevaller, het parcours van de wegwedstrijden
kwam voor mijn hotel langs!
De eerste
tegenvaller was dat de finale van de 50m vrij al uitverkocht was, dan maar voor
de 100m gegaan. Eenmaal in Glasgow bleek het een groot feest te zijn, wel een
overwegend Schots feest, want in
tegenstelling tot in Londen waren er relatief weinig buitenlandse
toeschouwers, behalve bij het zwemmen.
Op momenten
dat ik niet live naar sport keek, of onderweg was, wat soms nog best een
avontuur of gepuzzel was, keek ik op de grote schermen tussen de plaatselijke
bevolking naar andere sporten, vooral atletiek vanuit Berlijn. George Square was
herschapen in een prachtige festival terrein met live muziek, heerlijke
foodtrucks en spontane Schotten die ook van sport houden. Ook de TV studio van
de BBC stond er. Al op de eerste avond zag ik onze sprintmannen inderdaad goud
in het Velodrome ophalen. Ook Ellen van Dijk en Laura Smulders pakten onder
mijn ogen een titel, terwijl Marianne Vos, Anna van den Breggen, Femke Heemskerk,
de gemengde zwemestafetteploeg en Mathieu van de Poel ook een greep in de
medaille pot deden. Om niet helemaal als een cultuurbarbaar over te komen werd
de maandag besteed om Glasgow zelf te bezichtigen, vooral de Victorian
Necropolis (begraafplaats) maakte indruk.
Hoewel ik
een aantal dingen van te voren had gepland heb je niet alles in de hand. Van te
voren regel je kaartje voor evenementen omdat je denkt dat Nederland daar kans
op medailles maakt of om bepaalde sporters aan te moedigen. Maar Annemiek van
Vleuten bereidde zich via een hoogte stage voor op het WK in Innsbruck ipv in
Glasgow te starten, Ranomi Kromowidjojo start niet op de 100m vrij, gelukkig
wel op de 50m vlinder en gemengde estafette op dezelfde middag en Rachel Klamer
is niet te vinden tussen de deelneemsters op de triatlon. Tenslotte geeft
Mathieu van de Poel al snel op tijdens het mountainbiken. Maar ook ik maak een
foutje, ik zie bij het uitzoeken van een Park Run, om zelf ook nog iets
sportiefs te doen, over het hoofd dat deze op zaterdag is in plaats van op
zondag. Dit komt met mijn supportersschema
niet uit.
Als
alternatief besluit ik het al van dranghekken voorziene rondje van de
wegwedstrijd voor het wielrennen te gaan verkennen. Van de week ervoor weet ik
nog dat ze erg streng zijn en dat politie en verkeersregelaars niemand op het
parcours toelaten. Ook al duurt het nog uren voordat de mannen van start gaan.
Ik besluit dan ook vroeg van start te gaan en maar te zien hoever ik kom.
Hoewel de wedstrijd pas om 10:30 uur begint en het nu nog maar 7:40 uur is als
ik het hotel verlaat en meteen op het parcours sta, staan de politie en
verkeersregelaars ook al op hun post.
Meteen
moet ik al een heuvel op, in totaal bestaat deze ronde uit 14,4km en 180 meter
hoogte verschil. Er is op dit vroege uur nog niet veel leven in Glasgow en de
door dranghekken omgeven wegen liggen er stil bij. In het centrum wandelen al
wel wat mensen, maar netjes aan de andere kant van de hekken. De beveiliging
kijkt me wat vreemd aan, maar ik hou me van de domme en wens ze een
“Goodmorning“, voordat ze het in de gaten hebben ben alweer uit het zicht
verdwenen. Een enkeling roept iets van “You can’t run on the street” maar ja,
wie verstaat er nu Engels? Glasgow Green kom ik echter echt niet in, hier moet
ik iets omlopen en loop zodoende helaas niet over de start- en finish lijn. Een
groep Belgische wielrenners die ook het rondje doen, moedigen me aan en ook
vanuit een van de huizen langs het steilste stuk van het parcours klinken
aanmoedigingen en applaus! Zelfs enkele politieagenten en verkeersregelaars
doen mee met de aanmoedigingen of lachen me een Goodmorning toe. In de laatste
bocht vlakbij het hotel staat echter een bullebak, maar met een duik onder zijn
arm door kan ik ook de laatste meters voltooien! Als later die dag de profs er
uitgewoond en moe uitzien na hun wedstrijd begrijp ik waarom, dit is best een
pittig rondje! Al met al was het een prachtige sportvakantie!
Sportieve
groet Gerrit
Geen opmerkingen:
Een reactie posten