Droom......

Zondag 5 april, mijn 13e en laatste Marathon!

Het is vandaag 1 april, meestal een dag dat we elkaar voor de gek proberen te houden. Mij krijgen ze echter niet klein, ik concentreer me volledig op zondag 5 april, de Marathon van Rotterdam. Mijn 13e en tevens de laatste heb ik altijd gezegd. Om het goede gevoel vast te houden ga ik nog voor een korte duurloop richting Dale. Het is nogal frisjes maar daar trek ik me niets van aan. Onderweg kom ik bekenden tegen die me succes wensen. Na een uurtje vindt ik het wel genoeg, nog 1 training en dan is de voorbereiding voorbij. ‘s Avonds kijk ik nog wat voetbalwedstrijden in het kader van de Champions League, helaas zonder Nederlandse inbreng. Tussendoor stuurt Wim Brinkman een mail dat het zondag lekker loopweer wordt, rond de 20 graden. Ik denk die is gek, de hele winter bij hooguit 5 graden getraind, dat gaat hem niet worden. Toch probeer ik het naast me neer te leggen en mijn eigen koers te volgen. Donderdag is mijn laatste werkdag, probeer me zo weinig mogelijk in te spannen, 1 verkeerde beweging en je bent de Sjaak. De baantraining sla ik deze keer over, heb me netjes afgemeld bij Ben en Geert, die me veel succes wensen. 

Vrijdag staat in het teken van een uitzwaai training. Overal waar ik langs loop, wordt ik toegesproken, ze leggen me wel wat druk op. Met al mijn ervaring weet ik hier goed mee om te gaan. Het eetpatroon pas ik nu ook enigszins aan, geen zware kost of een pak spinazie. Ga ‘s avonds wat vroeger naar bed, helaas heeft dit weinig nut want ik kan niet in slaap komen. Regelmatig komen er beelden voorbij waarbij ik denk zal ik het wel halen. De onzekerheid slaat toe, op t.v is nog een herhaling van D.W.D.D. maar dat bevorderd de slaap niet. Denk er even over om naar de logeerkamer te gaan maar mijn vrouw houdt me tegen. Tegen 6.00 uur wordt ik wakker en hoor de krant door de brievenbus glijden. Benieuwd hoe alle beschouwingen er uit zien. Hoe hoog zijn b.v de verwachtingen van Michel Butter die een limiet moet lopen voor de Olympische Spelen van Tokio? Mooi dat er ook een pagina gewijd is aan AVA ‘70, dat er in het jubileumjaar zoveel atleten meedoen. Trainer Wim Brinkman geeft aan dat hij het met vertrouwen tegemoet ziet. De voorbereiding is nagenoeg vlekkeloos verlopen, de harde maar duidelijk hand van de trainer zal zich uit betalen. De zaterdag besteed ik verder vnl. met een rondje door de rots en moestuin, waar ik straks meer tijd voor heb. Verder voel ik me relaxed, krijg nog wat berichtjes van deze of gene en dat was het wel zo’n beetje. Nu het zomertijd is merk je gelijk meer bedrijvigheid, de campings raken vol. Opvallend veel Duitsers gaan genieten van al het moois dat ons land te bieden heeft. Vooral de Keukenhof wordt druk bezocht. Het is inmiddels zaterdagavond, de dag van de waarheid komt steeds dichterbij. Vroeg naar bed heeft geen zin heb ik ervaren. Nog wat voetbalwedstrijden bekeken van de eredivisie, mijn club uit Rotterdam komt met rassé schreden richting de concurrentie. Om half 12 naar bed wan t morgen is het D-Day. 

Rond 5.00 uur gaat de wekker, de avond er voor alles in gereedheid gebracht. Wim had er voor gezorgd dat we de startnummers al in ons bezit hebben, dat scheelt een hoop rompslomp. Voor de zekerheid alles nog een keer nagekeken, en lees nog even de instructies van Mark te Brake. Om half 6 staat er een grote dubbeldekker geparkeerd bij het AVA complex. De chauffeur heet ons welkom en probeert er ook een gezellige dag van te maken. Zoals gewoonlijk zijn er ook weer laatkomers, van Erwin zijn we dit gewend, maar waar Luuk toch blijft. Hij zou toch niet, gaan de geruchten, nog in de kroeg hangen. De druk van presteren zal hem nu toch niet te zwaar worden. Ook Marloes is er, bang dat ze was in haar droom dat ze de bus gemist had. De vele toeschouwers die mee zijn zullen er voor zorgen dat we ondersteund worden in de strijd. Ook mijn superfan Tim Houwers is aanwezig, achter in de bus geniet hij vol op. Nadat ik mijn plek in de bus gevonden heb, komt Geert naast mij zitten, we blikken terug in het verleden waarbij 1995 opnieuw ter sprake komt. De muziek in de bus zorgt voor wat vrolijkheid, waarbij Katja voorzichtig wat danspasjes maakt. Voor sommigen is dit de 1e marathon en naarmate we Rotterdam naderen, hoe stiller het wordt. Het toilet wordt druk bezocht, en moet halverwege geleegd worden, dit tot lichte irritatie van de chauffeur. Rond 8.00 uur komen we in Rotterdam aan, het is nog frisjes, maar de zon komt langzaam op. Aangezien een aantal atleten de 10 km lopen moeten we van hun afscheid nemen en hun veel succes wensen. Na wat geklets en geouwehoer geeft Evelien aan dat we een mooie dag  tegemoet gaan, waar we vooral van moeten genieten. Om half 9 wenst onze aanhang na wat zoenen en geknuffel veel succes toe, en zoeken wij de kleedruimtes op. 

Voorzien van onze prachtige AVA tenues loopt een ieder naar z’n vooraf bepaalde startvak. Bescheiden zoals ik ben kom ik in 1 van de achterste startvakken terecht, samen met Arja waarmee ik veel samen gelopen heb. Na allerlei tips van de organisatie, begint om 9.45 uur mister Lee Towers met z’n bekende song. Vooraf nog even de blaas geleegd in de daarvoor gereedstaande dixies. Om 10 uur is de start net voor de Erasmusbrug, en het is 10 graden, een ideale temperatuur. Samen met Arja gaan we rustig van start, we kletsen wat, maar zorgen ervoor dat dit niet teveel energie gaat kosten. Halverwege komen we door in een tijd van 2.09.45 uur, waar we beide content mee zijn. Na ruim 30 km staan 2 dames ons op te wachten, zoals beloofd lopen Sabine en Sanne een stuk met ons mee. We putten hier inspiratie uit en lopen de laatste 10 km richting Coolsingel waar het publiek ons toejuicht. Hand in hand komen we over de eindstreep, moe maar tevreden met een tijd van 4.23.16. Zoals verwacht heeft een ieder z’n doel gehaald, waarbij ook Luuk een tijd onder de 3 uur realiseerde. Tegen half 5 vertrekken we weer richting Aalten, bij sommigen schiet de kramp in de kuiten en er wordt wat nerveus door de bus gelopen. Alle belevenissen worden onderweg besproken, Walter gaf aan dat hij nog nooit zo genoten had. Terug bij AVA worden we verwelkomd door de achterblijvers. De chauffeur wordt nogmaals bedankt, en krijgt nog een envelop in de handen gedrukt. Er wordt afscheid van elkaar genomen en een prachtige periode wordt afgesloten met een daverend applaus voor iedereen. En toen werd ik wakker!

Sportieve groet,

Theo Stronks