Scholtenpad 8e etappe: Corle (slot)

De roeibootjes in het idyllische haventje bij de Gulle Smid dobberden werkeloos rond 

De 8 dagwandelingen van het Scholtenpad zijn tussen de 19 en 23 km lang, voeren door de fraaie buurtschappen van Winterswijk en gaan zoveel mogelijk over onverharde paden. Het gaat om 7 rondwandelingen en één wandeling van station naar station. Het doet het stadje Bredevoort aan en verder de buurtschappen rond Winterswijk zoals Woold, Kotten, Corle, Ratum, Brinkheurne, Miste, Huppel en het dorp Meddo. Daarnaast ook de kerkdorpen Vragender en Lievelde in de gemeente Oost Gelre. We willen proberen om ieder kwartaal één van deze tochten te gaan lopen.

Scholtenpad 8e etappe Corle: donderdag 2 mei 2024 (19.1 km)

Grande finale

Soms dan vallen alle puzzelstukjes mooi op hun plek en dat was zeker het geval bij de slotaflevering van ons wandelavontuur. Afgelopen donderdag liepen wij de 8^e en tevens laatste etappe van het Scholtenpad en natuurlijk hoop je dan op fijne omstandigheden om deze expeditie op waardige wijze af te sluiten. Nou, bij onze rit naar de startlocatie was het gelijk al een feestje. De hazen dartelden door het lange gras. De ooievaar had zijn plek op het wiel ingenomen en een tweetal reeën liepen rustig te grazen in het weiland. Dit laatste heeft overigens alleen Theo waargenomen, maar hij beweerde bij hoog en laag dat op een afstand van een metertje of 280 duidelijk het duo te zien. Om niet gelijk herrie in de hut te hebben, gaven we maar snel toe. Veel belangrijker was natuurlijk dat het heerlijk fijn korteboksen-weer bleek te zijn, dus had het zonnetjes deze dag vrij spel op onze melkflessen. Dit was overigens geen overbodige luxe na een half jaar slagregens. Een prachtige meevaller, derhalve…..

Zo werd er om even na kwart over zeven een kickstart gemaakt met de laatste route, die ons zou brengen op vele bekende plekken, die gerust gerekend mogen worden tot de pareltjes van Wenters. In de Wooldse dreven werd eerst de Gulle Smid aangedaan, waar het overigens op dit achterlijk vroege tijdstip volledig uitgestorven was, dus we naar de koffie konden fluiten. Ook de roeibootjes in het idyllische haventje dobberden werkeloos rond en werd raps besloten de route maar snel te vervolgen. De tweede toeristische trekpleister was de watermolen bij Berenschot, maar ook hier was het nog akelig stil. Ja, het rad draaide vrolijk rond, dus besloot onze paparazzi-fotograaf, Geert, nog maar weer eens zijn toestelletje tevoorschijn te toveren en maakte direct zeker 27 foto`s. Stel dat er wat onscherp zijn, dan heb je in ieder beval nog wat reserve, zo zal hij wel weer gedacht hebben.

We waren inmiddels een kilometertje of 8,4 onderweg en werd het de hoogste tijd om even lekker te pauzeren. Het leuke van dit soort momenten is dan altijd, dat eindelijk zichtbaar wordt, wat er van thuis is meegegeven. We verschillen dan altijd behoorlijk van elkaar, zo wordt al snel duidelijk. Frank heeft een potsig trommeltje bij zich, waarin keurig drie maisgekleurde boterhammen zitten met Edammer jonge kaas. Geert heeft vrouwlief Ina naar de Warme Bakker gestuurd om een zak met een stuk of 8 krentenbollen te kopen. Ze zal vast en zeker hebben gezegd, dat hij dit echt niet allemaal alleen hoeft op te eten, maar iedereen die de smiestert een beetje kent, weet natuurlijk dat delen in zijn woordenboek niet voorkomt. De nestor Theo heeft zich dit keer getrakteerd op bruine bolletjes met pindakaas. Met stukjes uiteraard, want daar is hij razend dol op. Slokje drinken om na te spoelen en snel werd er koers gezet in de richting van Corle, waar de geur van gemaaid gras de boventoon voerde. Heerlijk natuurlijk en zeker ook stemming verhogend. 

De gesprekken tijdens het wandelen vallen zelden stil, al is het niveau af en toe best bedenkelijk. Nadat de wereldse problemen de revue hebben gepasseerd, iets waar we in de regel heel snel mee klaar zijn, gaat het best vaak over zaken die thuis spelen of bij de club. Opvallend is dan, dat vooral bij het laatste het afzeikgehalte snel toeneemt en dat is natuurlijk best jammer en totaal onnodig. Nadat we ruim over de helft zijn, houden we een stop bij minicamping `t Voorde. De boerderij is gedateerd uit 1895, ja we doen ook nog een beetje aan geschiedenis en zittend op un benksken, bestellen we een cappuccinootje. Het bijzondere van deze rustplek is, dat de koffiebonen hier niet gemalen blijken te worden, maar gezaagd en dit geeft een hele bijzonder fijne aroma, zo bleek al na enkele teugjes. Genieten geblazen natuurlijk in het zonnetje, terwijl de thermometer inmiddels de 20 graden dik gepasseerd was.

De eindsprint werd even na half 12 ingezet en Theo, 68 jaar schoon aan de haak, rechtte zich de rug nog eens en zette de pas er nog eens stevig in. Geert volgde trouw, terwijl Frank er met zijn kromme pootjes op enige afstand achteraan köttelde. In het prachtige Mentinkbos, waar het fluitekruid weelderig de berm sierde, werd nog even stilgestaan bij een heilig huisje, waar verschillende beeldjes, steentjes en hebbedingetjes vast en zeker een bijzonder achtergrondverhaal hebben, maar waar we slechts naar kunnen gissen. In het zicht van de finish van onze 8 etappes, dus na een kilometer of 159 begon Theo zich uit het niets ineens wat röspelig te gedragen.  Of hij zijn wandelende kompanen wilde testen op hun weerstandsvermogen zullen we nooit weten. Wel kreeg hij net op het juiste moment in de gaten dat dit geen manier is om 8 overheerlijke wandeldagen te besluiten. Als goedmakertje gaf hij snel aan, dat het mooi zou zijn om de traditie van het wandelen van een fijne tocht in de natuur ook in de toekomst voort te zetten. En zo zal het ook geschieden. (FR)