 |
| Cindy Brusse |
1 maand geleden kreeg ik het idee om misschien wel aan een halve triatlon te gaan meedoen. Het leek me een mooie afsluiter van het seizoen en ik had best consistent getraind en dan met name op het fietsen. Het zwemmen deed ik meestal (1 a) 2x per week en is goed genoeg om 30 min over 1.9 km te doen. Alleen het lopen....dat deed ik minder. Door intensief fietsen had ik hier weinig zin in en verder was ik tijdelijk ook niet erg gemotiveerd voor dit onderdeel.
Met nog 3 weken trainen met weekomvang van 12 a 13 uren en daarna een taperw eek zag ik het wel zitten. Dus op 4 september heb ik me ingeschreven voor jawel 341 euro! Waarom betaal je zoveel voor een wedstrijd zul je denken? Ten eerste omdat de 2 vorige IM 70.3 races te Mallorca en Finland me goed zijn bevallen: super mooie events, geweldig parcours, goed geregeld en heel leuk om tegen internationale atleten te racen. Ten tweede wat Bibian Mental voor haar dood de Nederlanders adviseerde is me goed bijgebleven: Gebruik je geld om mooie herinneringen maken ipv in spullen te steken. Dus zo gezegd, zo gedaan!
De herinnering is mooi en begint bij het overnachtingsadres de nacht voor de wedstrijd bij een vriend van Dennis aan de rand van Monnickendam aan het water. We waren er nog nooit geweest en was het gezellig! Na de lunch gingen Dennis en Rinse vanaf zijn huis een boottocht met bier maken en ik ging in Hoorn m’n registratie spullen halen en vervolgens mijn fiets stallen in het parc fermee. Daarna terug bij Rinse en Simone aan de borrel. Simone ging ervan uit dat ik de witte wijn zou afslaan. Echter mijn hoop op een goede wedstrijd was volledig van de baan omdat ik me vanaf woensdag niet fit voelde. Lees: heel erg moe, energielevel van niks, 30 min joggen al teveel (vrijdag nog ff geprobeerd op 6 min/km en ik wilde steeds gaan wandelen, maar dat mocht niet van mezelf) een bijna snotneus en als klap op de vuurpijl zaterdagochtend waterdunne diarree. Op vrijdag een patiënt met diarree onderzocht en steeds flink de handen gedesinfecteerd. Zou dat virus dan ook al in aerosolen ronddwalen? Anyway, 2 witte wijntjes gingen er goed in tezamen met heerlijke borrelhapjes. Oh ja, er moest ook nog gegeten worden. Wilden we echt pasta eten of was kip en worst op de BBQ met grilgroenten, salade etc ook een optie? Dat laatste werd het met ook nog een heerlijk ijsdessert. Met een goed gevulde buik en ontspannen mindset ging ik naar bed.
Na een goede nacht werd ik zondag fit wakker! Om 8.30 kwam ik bij de zwemstart. Wat een sfeer en gezelligheid daar zo in het haventje! Om 9.00 klonk het startschot en gingen elke 5 seconden drie atleten te water. Van te voren kon je je opstellen in startvakken op geschatte zwemtijd. Dit om over elkaar heen zwemmen te voorkomen. Nadat we het rustige water in het haventje uit zwommen werden we verrast door de flinke golfslag op het open water. Het ging me goed af en passeerde diverse atleten. Ik had wel het idee dat het geen toptijd ging worden met die golven, maar dat viel erg mee! In 29 minuten stond ik weer op de kant.
Ik racete door het parc fermee, waar het gras inmiddels glad was geworden doordat het was gaan regenen en ik ging in de hoek van het voetbalveld op mijn plaat. Snel opgestaan en op volle snelheid weer verder! Hup de fiets op en in de regen ging het feest verder. De bochten werden wel wat eng door mogelijke gladheid. Dus rustig aan erdoor heen gegaan. Ik ging lekker fietsen, waarbij de hartslag te hoog was om het 3 uren vol te houden. Dus keek ik er maar niet meer naar en bleef lekker doortrappen en daarbij regelmatig kerosine drank en water tot me nemend. De vaart zat er onwaarschijnlijk goed in. Waar de afgelopen 4 dagen het energielevel LOW was, bleek op D-day de batterij prima opgeladen!
Een paar keer liep het parcours dwars door een pittoreske dorp. In de hobbelige klinker straatjes was de support goed! Vele families maakten er een feestje van. Het was ook wel even een lekkere break van het op het stuur liggen en malen met die trappers. En daarna weer blij het asfalt weer op te gaan. Na 60 km kwam er wat ongemak....ik leek een volle blaas te krijgen. Hoe kan dat nu? Nog nooit meegemaakt in een wedstrijd! Het ongemak nam in de volgende 20km verder toe en ik moest denken aan een supporters bord: “smile if you ever peed on your bike”. En dacht ook: hoe dan? Anyway, na 90 km mocht ik van de fiets! Met een gemiddelde van 33.7km/u en 174W en tijd van 2.41 u was ik superblij!
Na weer een vlotte wissel ditmaal zonder sliding begon het looponderdeel strammig, maar met een mooie snelheid van 4.37/km. Vervolgens iets gas terug en een tempo gevonden wat lang vol te houden zou moeten zijn. Tja, dat hoop je dan maar..... Na 7 km begon het allemaal al wat minder fijn aan te voelen, maar ik bleef nog onder de 5min/km met 48 min na 10 km. Helaas werd het steeds ongemakkelijker en kreeg ik ook nog een zere rechter voetzool. Na 14km begonnen de kilometertijden op te lopen. En waar het de eerste 2 van in totaal 4 rondes super was om door het pittoreske Hoorn met straten van onregelmatige mini-klinkertjes maar vooral vele toeschouwers te hollen, werd het toch steeds lastiger om dan een lach op mijn gezicht te krijgen. En dat ondanks de vele aanmoedigen van mensen die riepen dat mijn mintgroene kleurige Hawaii pakje de mooiste was en dat ook elke ronde bleven herhalen. Het tweede deel van elke ronde ging over rustige en geasfalteerde wegen langs het meer. Dat was wel fijn.
Ik bleek in de Ironman app de uiteindelijke nummer 1 in mijn agegroup, een Duitse dame, op 20 sec te naderen bij een tussentijdse meting. Maar helaas...met 5 x een kilometertijd van 5.25/min verprutste ik de kans op de overwinning. Na 5.05 uur kwam ik als 2e in de agegroup F45-49 over de finish en kon geen stap meer zetten. 2 vrijwilligers hebben me naar een stoel geholpen en zorgden voor wat te drinken. Mijn doel een tijd onder de 5.12 uur had ik gehaald. Nu is het afwachten op de 2e plek genoeg is voor een slot voor het WK agegroupers volgend jaar oktober te St George Utah, USA. Mocht de Duitse dame deze niet accepteren dan rolt hij door naar mij. Afwachten dus! Komende week volgt dat per mail.
Cindy Brusse
Geen opmerkingen:
Een reactie posten