Modder stampen in het veen

Een episch avontuur!

Soms zie je zo’n dag aankomen…. Vorige week zag ik op de weersverwachting een dramatische zondag aankomen, flinke wind(stoten) en bakken regen. Er zou wel een kleine dertig millimeter kunnen vallen over de hele dag. Zaterdag zou het eigenlijk nog heel aardig weer zijn. Dan kun je twee dingen doen: zaterdag lopen en dan zondag de hele dag achter het raam naar de stortregen kijken of juist een keer de elementen trotseren.

Ik vind het normaal nooit echt geweldig om een duurloop in de regen te doen, maar gelukkig heb ik mijn regenspullen en is dat nooit een reden om niet te gaan. Ergens in mijn achterhoofd begon zich het idee te vormen om eens een flinke schep bovenop het slechte weer te doen en er een echte uitdaging van te maken. Waarom niet in de regen een rondje Korenburgerveen lopen? Zeiknat van boven en van beneden, gekker kan het niet worden…

Ik gooide mijn gekke idee in onze Buitenspelen appgroep en op FB. Tot mijn verbazing had ik al snel een leuk aantal medestanders in de strijd tegen de elementen. Zondagmorgen werd ik wakker terwijl de regen tegen de ramen kletterde. Even begon ik aan mijn eigen verstandelijke vermogen te twijfelen, maar ik pakte me mentaal bij mijn nekvel en sleepte me het bed uit. Hup, loopspullen aan en naar beneden. Nog even de route op mijn handheld GPS, tas met droge kleren mee en de auto in.

Ik haalde nog wat loopmaatjes op en samen reden we naar Camping Twee Bruggen waar we de andere lopers zouden treffen. Ondanks het weer had iedereen er zin in, juist door het feit dat het zo’n hondenweer was. Het zou immers een episch (modder)plassenstampfeest worden en dan komt het kind toch naar boven bij de meeste mensen. In ieder geval bij degenen die aanwezig waren. Volg goede moed vertrokken we voor onze tocht van ruim 20 km.

In de eerste kilometers hadden we het bedrieglijk makkelijk. De regen was wat minder geworden en we hadden de wind in de rug. Even lekker cruisen dus, maar je kon wel nagaan dat dat voor de laatste kilometers dan niet veel goeds beloofde… Na een paar kilometer pikten we Eric op die iets korter wilde lopen, maar het zeker niet wilde missen. Een groot deel van de route bestond uit het Schaddenpad, een prachtige ronde van ruim 11 km om en door het Korenburgen-/Vragenderveen.

Meteen nadat we op de route kwamen werd de ondergrond al een stuk blubberiger en bleken de noppen onder de trailschoenen zeker niet overbodig. Tot de enkels door de modder was geen uitzondering, maar we genoten van een stuk ‘nieuw aangelegde’ natuur. Zeker toen we ook nog eens getrakteerd werden door enkele kraanvogels met hun kenmerkende toeterende geluid. Ik wist wel dat er al jaren een paartje kraanvogels broedde in dit gebied, maar ik had ze nog nooit gezien. Mijn dag was nu al goed.

Onderweg kwamen we alleen een paar trailvriendinnen tegen die het rondje Schaddenpad in tegengestelde richting liepen. Verder hadden we het hele gebied voor ons zelf. Gezien het weer was dat natuurlijk niet zo gek… De route voerde ons nu richting het hoogtepunt qua ‘veenexperience’. Via een moerassig weiland waar we tot halverwege de onderbenen door het water moesten kwamen we op modderige paadjes die soms geheel onder water stonden. De originele stukken knuppelpaden, waar van oudsher het pad begaanbaarder werd gemaakt met takken en stammetjes, deden hun oude functie weer eer aan.

Glibberend en glijdend door de modder, bijna kniediep door het water, het veen lag er bij zoals een veen er bij hoort te liggen. Ik had dit in geen jaren meer meegemaakt, door de droge zomers lag het veen er vaak wat armetierig bij. Maar dit jaar maakt weer veel goed voor de waterstand in het veen. Het was een geweldige beleving, zeker nadat we nog een keer de kraanvogels zagen en hoorden.

Via een extra lusje over de paadjes in het Rommelgebergte liepen we richting het eind van ons zondagse avontuur. De paadjes waren ook goed nat en, op twee heldhaftige mountainbikers na, helemaal verlaten. Inmiddels was iedereen van top tot teen helemaal doorweekt, regenpak of geen regenpak. Want zo koud was het niet, zeker niet als je in het bos uit de wind liep. En zo’n regenpak noemen ze dan wel ademend, maar als je hardloopt drupt het zweet op een gegeven moment uit je mouwen. Maar het grote voordeel van een regenpak moest nog komen.

Op de laatste kilometers mochten we namelijk tegen de stormachtige wind in terug. Eerst stond de wind nog wat van opzij, maar dan moest je echt werken om je benen goed langs elkaar te krijgen en jezelf niet te tackelen. En het laatste stuk was het helemaal feest met de wind pal op kop. Op dat moment begrijp je pas echt wat het verschijnsel ‘windchill’ betekent. Ik had een groot gedeelte van de training de rits van mijn regenjack een stuk open omdat ik het te warm kreeg, maar nu ging hij helemaal dicht. Zwoegend en beukend tegen de wind bereikten we de parkeerplaats.

De sfeer op de parkeerplaats was een beetje uitgelaten. Wat een spletter splatter modderfeest. We voelden ons als kinderen op schoolreisje. Snel droge spullen aan en naar de koffie! Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Eerst de kletsnatte spullen uit zien te krijgen, waarbij alles plakt en doet. En dan proberen droge spullen over je natte lijf aan te krijgen zonder iets in de waterplassen te laten vallen of in de kramp te schieten. Maar het lukte en de koffie en gebak bij de Twee Bruggen smaakte als een waar overwinningsmaal. Een episch avontuur was het, op naar de volgende keer. (bron)

Andre Bleumink