Prachtige prestatie Cindy Brusse op Ironman 70.3 St.George (Utah) in Amerika

Cindy Brusse met haar verdiende medaille

Op woensdag registreerde ik me en kreeg daarbij een hele mooie Ironman rugtas! Daarbij ook nog even door Ironman village gelopen waar je tal van mooie spullies kon kopen. Donderdag moesten de spullen in de transitie zones gelegd worden. Hierbij lagen T1 (zwemmen en daarna op de fiets stappen) en T2 (van de fiets stappen en beginnen met lopen) 30 km uit elkaar! Via een tijdschema moest je opgeven hoe laat je dat kwam doen. Dit ivm met bijna 2400 deelneemsters. De fiets werd gestald en de blauwe bike-bag met helm, arm stukken en windbody werd 200m verder opgehangen. Daar mocht je op de wedstrijddag voor het zwemmen niet meer bij.

De wedstrijddag begon met 41 F , lees 5 Celsius, vrij fris. De professionals gingen bij zonsopkomst om 7.30 te water en ik in de 12e en laatste wave om 9.06. Dat scheelt dan alweer een graad of 3-4! Ik had heerlijke thermo-merinoswol sokken aangetrokken, want ik moest voor de start eerst nog 2 uren in de buitenlucht daar overleven. De schoolbus had ons vanuit het centrum van St George naar Sand Hollow reservoir gebracht. Ik bedacht me dat sokken op de fiets ook geen overbodige luxe zouden zijn, maar ja, die had ik niet in de bike-bag gedaan. En daar mocht ik niet meer bij. Ik had ook niet aan wegwerpslippers bij de voorstart gedacht. Daar stonden we dan 15 minuten op het asfalt te wachten totdat we met heel wave 12 naar voorstartplaats 2 op de (plas)mat mochten gaan staan. Op het asfalt had ik mijn heerlijke thermosokken nog aan en vond t zonde om ze weg te werpen en helemaal jammer dat ik ze niet op de fiets aan kon. Dus bedacht ik het volgende experiment: het plaatsen van de sokken tussen de 2 badmutsen die ik op had. Na de (plas)mat te hebben verlaten op weg naar de laatste voorstartplaats werd er nog even flink gewaved door de enthousiaste groep blauwe badmutsen van wave 12 F45-49 en stonden we te dansen op Dancing Queen van ABBA!

Om 9.06 gingen we te water. Het zwemmen ging wel lekker, maar mijn tempo was niet zo hoog als gebruikelijk. De gebrekkige zwemvoorbereiding door langdurige verkoudheid en een hele week voor de wedstrijddag niet zwemmen was niet de juiste taper-methode. Na 1900m zwemmen stond ik na 31.51 op de kant. Vervolgens rennen naar mijn blauwe bike-bag nr 2253 en daarna zitten op een stoel om de armwarmers, windbody en de hopelijk nog droge sokken aan te trekken. En ja hoor….ze kwamen droog tussen de 2 badmutsen vandaan!! Vervolgens rennen naar mijn fiets waar ik in het gelletjes bakje s’ ochtends nog ff survival-fleece-wantjes in had gestopt (die mochten namelijk ook niet meer in de bike-tas) Goed ingepakt begon ik dus bij 8-9 graden, maar wel met een gezellig zonnetje, aan de 90km fietsen. Ik was tijdens het zwemmen al deelnemers aan het oprollen van de 9 minuten ervoor gestarte wave en tijdens het fietsen ging ik ermee verder en begon ze te tellen.

Het parcours was mooi glooiend met af en toe een pittige klim gevolgd door een snelle afdaling. Binnen 30km had ik inmiddels ruim 100 deelneemsters ingehaald, best leuk fietsen zo! Ik had t niet koud en na 1.5 uur begon het zowaar lekker van temperatuur te worden en gingen mijn wantjes weer terug in het gelletjes opbergvakje.  Na ruim 60km en 250 inhaalmanoeuvres verder (voelde me net Sam Long zoals hij iedereen voorbij speert) stonden daar mijn supporters enthousiast te zwaaien! Ze waren aangesproken door een Amerikaan dat ze wat “louder’ moesten doen en dat deden ze dan ook even tijdelijk. Na een stukje heen en weer parcours stonden ze er weer en boog ik af naar het zwaarste en mooiste stuk van de wedstrijd: klimmen door het natuurreservaat Snow Canyon!

Op de stukken van 11% werd het denken en bijhouden van hoeveel voorbij gereden deelneemsters lastiger, maar ik probeerde dat toch zo goed mogelijk te doen. En natuurlijk ook nog even leuk lachen naar de fotograaf, hopend op straks mooie plaatjes! Op het steilste stuk stond nog een amerikaanse grappenmaker met een bord: watch out, over 50 meters you will see a naked man! En inderdaad, daar stond een man, die niet veel aan had, behalve een bordje voor zijn edele delen, enthousiast te supporten.  Eindelijk was daar na 5 km klimmen de top en kon er 11 km lang over 1 rechte weg naar beneden afgedaald worden. Op bepaalde stukken hoefde je op het grote verzet niet meer mee te trappen en kon er gesupertucked (benen stil en aero houding) worden. Dat leek me het beste moment om de blaas te legen. Na 90 km en +/- 320 ingehaalde medestrijdsters mocht ik de fiets afgeven aan een “bike-grabber”. Dat scheelt weer zoeken naar ophang-plek 2253. Dus door naar de rode run-bag 2253 en op een stoel wisselen naar de hardloop attributen.

Ik loop weg en na 100m bedenk ik me dat ik de windbody ben vergeten uit te doen. Ik zoek tussen de toeschouwers naar mijn supporters, maar ze staan er niet. Ik besluit de eerste ronde van 10.5km dat ding dan maar aan te houden,puf puf. Ik wist dat het parcours veel hoogtemeters had, maar waar die zouden liggen wist ik niet. Het werd me snel duidelijk: eerst 5 km lang klimmen en daarna 5km lang dalen en dat 2x. Het klimmen viel me heel zwaar en kon absoluut geen tempo houden. Bij de steilere stukken moest ik zelfs steeds even wandelen. Daar voegde ik wandelen bij de verzorgingsposten elke 2km aan toe. Dit alles leidde tot de slechtste looptijd ooit over een halve marathon, namelijk 1.58u. Tussendoor kreeg ik een schrale neus van het snuiten en bleek de verkoudheid, die ik nu heb daar te beginnen. Uitstappen vanwege een slechte looptijd is geen optie, de finish bereiken was het enige doel geworden.  

Lang lag ik tijdens de wedstrijd binnen de top 20, maar op finish bleek ik na een bagger-loop onderdeel 40e van 262 vrouwen F45-49 in 5.35 uur. Zwemmen 19e, fietsen 38e (heel blij mee), lopen 132^e Zoals ze bij de fiets aankomst bike-grabbers hadden, waren en bij de finish “finishers-grabbers”. De aardige lady ondersteunde me door de finishstraat, waar ik eerst een mega-grote medaille kreeg, vervolgens een mooie WK strandhanddoek, een T-shirt en daarna een dames model finishers petje. Superleuk allemaal. Ze zette me af bij het buffet! Daarna volgde liggen in het gras en het opzoeken van mijn supporters Arie, Anneke en Dennis! Het was een bijzonder en echt geweldig evenement. Over een paar jaar wil ik wel weer aan zo’n WK meedoen als het weer op zo’n mooie plek plaats vindt.

AVA’70 lid Danny Boom kwam in een schitterende tijd van 4:48:52 over de finish!

De finish van Cindy