Drenthel en Bleumink rennen 260 km door het Bergische Land - deel 3

1e Platz Staffel Panoramasteig Ultralauf

In de middag was hittebeheersing letterlijk van levensbelang. Ik had een buff om mijn nek die ik bij ieder beek, watertje en andere gelegenheid nat maakte om te koelen. Zoveel mogelijk in de schaduw lopen en indien nodig even stoppen om de temperatuur te laten zakken. Gelukkig was er een klein windje om iets te helpen koelen, maar als je die achter had en je liep vol in de zon was het bloedheet. Het trok alle energie uit je lichaam, een beetje als de Dementors in Harry Potter….

De combinatie van hitte en vermoeidheid maakte dat het denkvermogen met sprongen naar beneden ging. Af en toe kwam je op een plek waar je het gewoon even niet meer zag. De route op het horloge gaf rechts aan, maar daar was geen pad. Stukje rechtdoor proberen om te zien of dat meteen zou afbuigen naar de goede richting, maar nee. Teruglopen maar en weer opnieuw proberen. Deze keer zag ik tot mijn verbazing een paadje waarvan ik zeker wist dat die er net niet was… heel vreemd. Wel een goed plan om na de wissel eerst even een beetje bij te trekken met eten drinken en wat rust voor we de camper verder reden naar de volgende wissel.

De officiële wisselposten waren ook als een soort van oase in de woestijn. Je kon er even heerlijk bijkomen, soepje, watermeloen, koud water, van alles te eten en te drinken. Even een praatje maken en als je echt geluk had kreeg je zelfs een koude Erdinger alcoholfrei, zo uit de koelkast… die smaakte dan als een ware godendrank. De mensen die de individuele loop deden konden even gaan liggen op een veldbedje en de ogen dichtdoen als dat nodig was. Werkelijk niets was de vrijwilligers te veel om iedereen naar de finish te krijgen.

Het ritme van wisselen zat er goed in, Henrie en ik hadden er nog steeds alle vertrouwen in. Maar toen de avond aanbrak werd al wel duidelijk dat ons doel van zondag 0:00 uur nooit meer gehaald kon worden. De zon en de afstand hadden hun tol geëist en het gemiddelde tempo doorrekenend zou het een finish rond 06:00 zondagmorgen worden. Het is wat het is, we maakten er geen punt van maar namen het aan als een feit. Gewoon wat langer doorgaan, maar die finish gingen we halen, dat stond voor ons vast.

Zoetjes aan werd het weer later en mocht ik weer een zonsondergang bewonderen terwijl ik aan het lopen was. Dat leverde mooie beelden op over een stuwmeer. Overigens was mijn denkvermogen misschien wel teruggelopen, maar ik kon nog steeds enorm genieten van mooie uitzichten, koeien in de wei, buizerds die hun rondjes in de lucht maakten etcetera. Helemaal in het hier en nu, zo zen als wat. Soort van dan, want er moest natuurlijk wel gewoon doorgelopen worden. Die finish kwam niet vanzelf dichterbij natuurlijk.

Ik mocht maar weer een wissel doen waarna Henrie een wat langer blokje liep. Kon ik mooi even een uur slapen voor ik de camper verder reed. Dat was misschien ook maar beter, want we reden met de camper puur op navigatie door de binnenlanden. En daar was het enorm donker, geen lantarenpalen, niks, helemaal donker. De smalle weggetjes slingerden door de heuvels en ik hoopte steeds maar dat er verder niets aan kwam. Gelukkig ging alles goed en ik kwam heelhuids bij het wisselpunt aan. Op de trackingsite zag ik dat het nog wel een klein uurtje kon duren voor Henrie er was, dus ik pakte mooi nog een half uurtje extra slaap.

Uiteindelijk kon ik aan mijn laatste etappe beginnen. Nog zo’n 15 kilometer door het donker, daarna had Henrie nog een acht kilometer en dan waren we er. Zoetjes aan begon ik aan het idee te wennen dat we het echt zouden gaan redden. Maar de laatste etappe gaf zich niet zomaar gewonnen. De route was niet overal helemaal duidelijk en er zaten nog een aantal flinke bergen in die nog even beklommen moesten worden. En toen liepen er dus ook nog wilde zwijnen rond…

Met nog een kilometer of tien te gaan kwam ik nog een loper van de 125 km achterop. Die had een flinke inzinking, maar kon bij mij aanhaken. Samen liepen we door het donker, dat scheelde enorm in het zoeken naar de juiste route. Ik zag het voor de tweede keer in twee dagen licht worden en hoorde de hanen kraaien. Henrie stond met de camper langs het parcours om het voor de laatste etappe van me over te nemen. Het einde van mijn gedeelte van de wedstrijd zat er op! High five met Henrie, tracker doorgeven en weg was hij voor zijn allerlaatste stukje.

Ik was natuurlijk blij dat het er voor mij op zat, maar het was nog niet klaar en ik was zo moe als een hond. Dus maar weer dutje doen, auto naar de parkeerplaats bij de finish rijden. Nog maar dutje… vervolgens naar de finish wandelen om op tijd te zijn voor de finish van het beste estafette team van de PAUL. De organisatoren waren inmiddels ook al uren op de been en dat was ze ook aan te zien. Maar de mensen die zo af en toe over de finish kwamen werden als ware helden onthaald. Dat gold ook voor Henrie.

Ik stond uiteraard bij de finish te wachten toen hij binnenkwam, hij wist er zelfs nog een soort van eindsprintje uit te persen. Na een high five tussen ons tweeën was er ook voor ons een hartelijk ontvangst. Even zitten en wat eten en drinken. Beetje kletsen met de mensen die binnen waren, allemaal lopers van de 130 km. Ineens kwam de organisatie in actie en werd er een prijsuitreiking georganiseerd om half zeven of zo. De top drie heren van de 100 km, en de top twee dames (nummer drie duurde nog wel een uur voor die binnenkwam) en toen kregen ook wij onze bokaal. Keihard voor gewerkt en ik ben nog steeds enorm trots op onze gezamelijke prestatie. Het was een echte teamprestatie in alle opzichten. Uiteindelijk bleken we allebei ongeveer 130 km gelopen te hebben, dus samen 260 km. Daarbij hebben we ook nog eens 6925 hoogtemeters geklommen en weer gedaald.

Klik op de link voor deel 1 en deel 2