Vakantietraining Teutoburgerwald

Andre Bleumink

Eindelijk is het dan vakantie! Door alle Covid-19 perikelen hadden we niets geboekt, maar mijn vrouw en dochter hadden nog een paar overnachtingen kunnen boeken. Het rijk helemaal alleen dus, maar door een kaakontsteking was de tijd gevuld met bezoekjes aan de tandarts. De klachten namen gelukkig snel af en maandagmiddag gooide ik een appje in de groep wie er zin had om dinsdag mee te gaan naar het Teutoburgerwald voor een rustige training. Bezoekjes aan Duitsland van minder dan 24 uur zijn nog steeds toegestaan zonder al teveel gedoe.

Michiel had wel zin en tijd, dus het avontuur kon beginnen. Ik had een route gevonden op afstandmeten.nl van Ferry, die ik ken van Facebook en een Vikingweekend Sauerland. Hem kennende zou het een uitdagende route worden met mooie kleine paadjes. En zo op de kaart kijkend voerde de route over de hoogste heuvels van het gebied tussen Bad Iburg en Georgsmarienhütte. We wilden een uurtje of vier lopen, dat zou betekenen dat we de route van 32 km waarschijnlijk iets in zouden moeten korten. Maar op de kaart zag ik genoeg mogelijkheden.

Om de zomerwarmte voor te zijn stapte ik op half acht ’s morgens in de auto. Eerst even Michiel oppikken in Hengelo en dan door naar het Teutoburger Wald. Het was rustig op de weg en met zo’n anderhalf uur stonden we op de parkeerplaats waar we wilden starten. We besloten de route in tegengestelde richting te lopen, dan hadden we de meeste en mooiste klimmen gehad als we op het laatst wilden afkorten. En het begon meteen al goed, meteen een stuk steil omhoog zodat het hardlopen nog maar even uitgesteld werd… Na een flink stuk klimmen werden we onthaald op het eerste mooie uitzicht vanaf de top, en er zouden er nog vele volgen.

Ik had al een paar weken last van een spiertje in mijn bovenbeen die eerst even ‘los’ moest komen dus we gingen het sowieso rustig aan doen. De nadruk lag dan ook op genieten. Hiken omhoog, dribbel naar beneden. Vlakke stukken waren er niet, dus flink tempo maken hoefden we niet. Het genieten stond meteen vanaf het begin vol aan. Het bos lag er prachtig bij, de heuvels waren indrukwekkend met toppen van ruim 250 meter hoog en het leek vaak wel alsof we alleen waren. Heel sporadisch kwamen we wandelaars tegen op de wandelpaden, maar de route voerde ons ook vaak over mooie singletracks. Deze waren vaak steil en vol met boomwortels en stenen, voor de echte liefhebber soms ook nog een overgroeid met brandnetels of braamstruiken. Nicht für Warmduscher zeggen onze Duitse vrienden dan.

Het uitzicht vanaf de heuveltoppen was mooi en we namen ook de tijd om er van te genieten. Daarnaast moesten we natuurlijk ook navigeren en houden die steile klimmen best op. Bovendien bleek de route regelmatig over paden te lopen die er niet meer waren of al in geen jaren meer belopen waren…. Super leuk natuurlijk om je een weg te banen over overgroeide paden, maar het schiet niet echt op. Na een uurtje of drie lopen besloten we daarom maar de ronde af te korten. We pakten een pad richting de start. Maar die hield ineens op waardoor we een stukje moesten bushwacken over een spoor dat door bosbouwmachines gemaakt was. Op zo’n moment is een GPS apparaat toch wel echt heel handig om de weg te vinden. Het volgende pad hield ook op en na nog wat doorsteekjes door het bos kwamen we in een weiland terecht vanwaar de onze startplek konden zien. Na ruim vier uur hadden we ruim 22 km en zo’n 890 hoogtemeters op de teller staan.

Omdat het zo’n mooie dag was hadden we enthousiaste verhalen op Facebook gezet. Dat leverde de vraag op of we nog een keer wilden en zo stonden we zaterdags weer op dezelfde parkeerplaats voor nog een rondje Teutoburger Wald, maar nu met zijn drieën. Michiel, Henri en ik startten nu wat later en het was dan ook warmer en benauwder, maar met een beetje goede wil zou het nog gaan regenen wat voor verkoeling zou kunnen zorgen. De route hadden we ook wat aangepast waardoor we nog wat meer hoge heuvels mee zouden pakken. De stokken waren mee om het powerhiken omhoog wat meer power te geven en meteen vanaf de start zat de schwung er weer goed in.

De aanpassingen aan de route waren zeker een succes. Prachtige paden, mooie klimmen en afdalingen, super uitzichten. Het Teutoburgerwald op zijn best! Ook op deze zaterdag was het heel erg rustig op de paden, misschien dat het zondags wat drukker is? Af en toe kwamen we wat wandelaars en mountainbikers tegen en ook nog een verdwaalde ruiter die naast haar paard liep en vertwijfeld op haar telefoon de weg liep te zoeken. Gelukkig konden we die de goede kant op wijzen. Doordat we de route aangepast hadden leek het voor ons ook heel anders dan dinsdag en was er weer van alles te zien en te genieten.

Na ruim twee uur bleek de warmte en de hoogtemeters wat veel in combinatie met het tempo en moesten we een tandje terug. Doordat we liepen te zweten als otters in het benauwde weer slonk onze voorraad water in de rugzak vrij vlot en onder weg was er geen mogelijkheid om bij te vullen. Echt jammer dat er geen boscafeetje was onderweg waar we een frisje en een ijsje hadden kunnen scoren. Gewoon doorbuffelen dus, maar ook deze zaterdag moesten we daarom de route afkorten om het nog een beetje leuk te houden. Geen probleem deze keer met afkorten, via wat makkelijke paden konden we terug naar de parkeerplaats. Na bijna vier en een half uur hadden we ruim 22 km en 890 hoogtemeters gescoord.

Twee keer in één week in hetzelfde gebied lopen doe ik normaal gesproken eigenlijk niet, maar ik heb twee fantastische tochten gemaakt. Gedeeltelijk over dezelfde paden, maar het terrein verveelde echt geen moment. Prachtige paden om te trailrunnen en ook mountainbikers kunnen hier goed uit de voeten. Eigenlijk opmerkelijk dat het gebied rond Bad Iburg zo onbekend is. Het Teutoburger Wald word best redelijk bezocht door trailrunners uit Nederland, maar die pakken meestal Hörstel of Ibbenbüren als startplaats. Ook mooi, maar de heuvels zijn daar beduidend lager dan in het gebied tussen Bad Iburg en Georgmarienhütte. En dat maakt het extra half uur rijden ten opzichte van Ibbenbüren echt de moeite waard, zeker als je wil trainen voor een bergtrail. Ik ga er in ieder geval nog wel vaker komen denk ik.

Andre Bleumink