Verslag van de Jutbergtrail in Dieren

Gijs, Marieke en Sandra

Jutbergtrail, een ontspannen loop, maar vandaag met een beetje spanning…

Normaal is een trail voor ons een ontspanning in de bossen. Niet op tempo lopen, gewoon lekkere kilometers maken. Maar vandaag is dat toch even anders. Op een verjaardag in de familie was het idee ontstaan dat het leuk zou zijn dat mijn broer Gijs en ik allebei mee zouden doen aan de Jutbergtrail. Gijs de 30 kilometer en ik de 21. Nou dat zag ik wel zitten, want ik had net ervaring opgedaan in de Vikingtrail  van Rheden naar Dieren en die was mega zwaar, en dat smaakt naar meer.

Maar al snel werd het met een kermis-uitje, met de nodige wijntjes en bier op, een weddenschap. Wie zou eerder binnen zijn? Gijs op de 30km of Marieke op de 21km. Nou dat was natuurlijk Gijs.. volgens velen dan hè.  Dit lieten Sandra en ik niet over onze kant gaan, dus begonnen we snel met trainen. We zochten off-road routes op en namen deel aan een serieuze heuveltraining van André Bleumink, waardoor ik bijna een week niet fatsoenlijk kon lopen, maar dat mocht de pret niet drukken. De toon was gezet en iedereen was ondertussen nieuwsgierig geworden wie van ons het eerst zou finishen op 9 oktober.

Sandra en ik waren allebei weer klachtenvrij na de heuveltraining en hadden een weekje wat minder kilometers gemaakt. Dus volledig uitgerust gingen we deze strijd aan. Het was heerlijk ontspannen in de auto, lekker gekletst over van alles en nog wat, behalve de te lopen kilometers. De dag begon ook lekker fris met nog een dichte mist. Aangekomen in Dieren kwamen we nog een handjevol Avajanen tegen die ook de 21 kilometer zouden lopen. Als je om je heen keek, zag je wel heel veel goed getrainde trailers….alleen maar bijna. Oeps… dat was even slikken. Maar goed, eenmaal aan de start begon het zonnetje te schijnen en dat was heerlijk. Iedereen was meteen goed gestemd.

Gijs had ons ook aardig bang gemaakt voor de hoogtemeters en wij hadden de Vikingtrail als ervaring en werden al stiller aan de start. De grote mond die ik nog had met de kermis was inmiddels wel verdwenen. Toen we met zijn allen in het startvak stonden was dit al weer even wennen, dit had je toch al lang niet meer gedaan, gezamenlijk starten.

Het begin was heerlijk… een beetje vals plat naar boven voordat we het bos in gingen. In het bos was het genieten, een beetje naar boven en naar beneden, mooie bospaden, paden met mul zand en een serene rust. Dit was gewoon genieten. De kilometers gingen vrij soepel voorbij. Tot de 10 kilometer konden we eigenlijk wel tegen elkaar zeggen dat dit dikke prima ging en zagen zeker niet op tegen de 10 kilometer die gingen volgen. Om ons heen zagen we ondertussen niemand meer, en hadden dan ook het idee dat we de laatste lopers van de 21km waren. Dit bleek niet geval.

Op een gegeven moment werd het zand echt mul en de plassen steeds groter. We liepen nog steeds trots door. Toch kwamen met een kilometer of 15/16 de zware benen… en toen moesten we er nog 5. Bij de 17km kregen we nog een pittige klim voor de kiezen. Een mooie heuvel met 3 klimmetjes achter elkaar….met mul zand…  Nou, dat hakte er wel in. Daarna was de pap op en bij het 20 kilometer punt maar even gewandeld. We hadden al een tijdje geen lopers meer gezien, maar nu kwamen ons ineens een aantal lopers van de 30 kilometer achterop.

Door de bossen heen konden we de omroeper al horen die de lopers aankondigde die over de finish kwamen. Nog een klein stukje dus. Toen kwam het ‘winnaarsgevoel’  in ons naar boven. Zouden we Gijs voor blijven? Zijn PR op de Jutberg 30km was 2:30 en daar zaten we nog net niet op. De laatste kilometer, ok dan… nog even een versnelling. En daar was de finish! Zou Gijs er al zijn…? Bij de finish keken we om en zagen Gijs net de bocht om komen voor zijn laatste 200m. Nog geen halve minuut voorsprong….maar toch, weddenschap gewonnen!  Volgend jaar weer Gijs?

Jutberg wat was je mooi en vol lof over de organisatie. Wat zijn we leuke mensen tegen gekomen onderweg die ons de weg wezen en met water stonden te wachten, tot twee maal toe. Voor iedereen was er nog een broodje knakworst en koffie. Heerlijk in het zonnetje met een lekkere beat uit de boxen. Sandra had nog pannenkoeken gemaakt. Dit is weer zo’n geluksmomentje. Topdag! (bron)

Marieke ter Beeke