Verslag van de 41e Marathon van Rotterdam

Het debuut van Hans Monasso op de Marathon

In januari van dit jaar liep ik in mijn training voor het eerst de marathonafstand. Een snelle 21km sloot ik af met nog eens 21km in een lekker rustig tempo. Uiteindelijk kwam ik rond de vier uur uit. Ik besloot het er op te wagen en me in te schrijven voor de Marathon van Rotterdam. Gelijk een hotel geboekt bij de Erasmusbrug zodat ik geen stress zou hebben op de ochtend zelf. Daarna heb ik van januari tot en met begin april mijn trainingen ingericht op het lopen van de marathon.

Bij het inschrijven had ik een eindtijd van 4 uur opgegeven en mijn doel toen was de marathon binnen de vier uur te lopen. Gedurende het trainen leek er dusdanig veel progressie in te zitten dat ik begon te dromen van een tijd tussen de 3:30 en 3:45. Toen ik in Vorden de eerste 25km op 4:45 mee kon leek me dat ook best reëel. Dat ik die laatste 5km van de 30km daar stuk was gegaan was ik blijkbaar voor het gemak even vergeten. Ik had voetklachten gekregen bij mijn rechter grote teen en op dat moment stelde ik daar niet al te veel vragen bij. Twee dagen later waren die klachten ook weer verdwenen. De gemiddelde tijd lag ondanks die klachten nog steeds ruim onder de 5 minuten per km.

De laatste test was de halve marathon Stevensloop. Daar liep ik de volledige 21km in een heel constant tempo, hoewel ik aan het eind ook weer dezelfde klachten aan mijn voet had. Maar ik liep de halve in 1:42 en ook hier vergat ik die tijdelijk klachten aan het eind snel. Wel had ik ondertussen door dat het aan mijn wedstrijdschoenen lag. Op mijn andere paar had ik bij trainingen niet de drukpijn die ik bij deze schoenen had. Dat had eigenlijk het signaal moeten zijn om op andere schoenen te gaan lopen voor de marathon maar dat is achteraf gepraat.

Enfin, 10 april was aangebroken. Ik had niet al te best geslapen maar dat had ik ook niet verwacht en verder was ik heel relaxed en had er alle vertrouwen in. Ik had met Myrthe een plan gemaakt waarbij zij rond het 32km punt zou staan met reserve schoenen en eventueel wat bevoorrading. Het feit alleen al dat ik die reserveschoen regelde had natuurlijk en alarmsignaal moeten zijn. Vooraf leek het alleen een preventieve maatregel. Schoenen wisselen tijdens een wedstrijd leek me geen strak plan.

We moesten de Erasmusbrug oversteken om bij het startvak te komen. Dat was door de organisatie erg slecht geregeld. Vanaf die kant kon je eigenlijk niet bij de startvakken komen en ook de beveiliging wist niet te vertellen hoe we er dan wel moesten komen. Het zal vanuit het centrum vast wel goed geregeld zijn maar ik heb heel veel vertwijfelde lopers gezien die van het kastje naar de muur werden gestuurd.

Na een covertje van een oude man in een hoogwerker, joe never walk aloon, ging dan de scheepstoeter van de start. Onnoemelijk veel mensen om je heen die allemaal die achterlijke afstand van de marathon gaan lopen. Fijn om te weten dat je niet de enige gek bent. De eerste kilometer ging in 5:20. Het was erg lastig om je eigen tempo te gaan lopen maar rustig van start vond ik helemaal niet erg. De volgende kilometers ging net iets boven de 5 minuten en ook dat was helemaal prima. De temperatuur was perfect, een licht briesje zorgde voor de koeling. Perfecte omstandigheden op dat moment.

Door de drukte kon ik toch af en toe niet mijn eigen tempo lopen. Afremmen en zigzaggen was af en toe nodig. Vind ik normaal gesproken helemaal niet erg maar nu op zoek naar redenen waarom het niet ging zoals ik wilde was dat toch een puntje.

Bij 11km begon ik het loopvlak onder mijn rechter grote teen te voelen. Dezelfde pijn als bij eerdere lopen alleen veel eerder. Ik kon niet anders dan door de pijn heen lopen en op zich was dat ook best wel toen. Wel merkte ik dat het me extra energie kostte en dat ik er niet beter van ging lopen. Ik besloot Myrthe een berichtje te sturen met de vraag of ze naar voren kon komen zodat ik eerder van schoenen kon wisselen. Helaas zat Rotterdam dusdanig op slot dat haar dit amper gelukt is. Uiteindelijk troffen we elkaar op 30km. Toen ging het al 10km niet zo best meer met het lopen. Wel had ik trouw mijn gelletjes, snoepjes en drinken genomen. Ook de sponsposten waren meer dan welkom want ook de zon was ondertussen behoorlijk beginnen te schijnen.

Opnieuw starten op nieuwe schoenen was ook pijnlijk maar de drukpijn die ik had was een heel stuk minder. Maar het kwaad was al gedaan. De benen waren leeg en na 32 kilometer ben ik af en toe gaan wandelen. Ik heb erover gedacht om uit te stappen maar uiteindelijk wilde ik toch die marathon gewoon aftikken, dan maar niet onder de vier uur.

Het is ontzettend lastig om de motivatie te vinden weer te gaan rennen na een stukje wandelen maar toch heb ik dat steeds weer gedaan. Ik gunde mezelf bij elke kilometer even een stukje wandelen om daarna weer door te kachelen. Er zijn trouwens heel veel lopers die de laatste 12 kilometer wandelen. Je bent niet alleen in je lijden.

Opgezweept door het publiek kwam bij 39km mijn zusje mij nog achterop. We hebben samen twee kilometer gelijk op kunnen lopen en dat was een mooie stimulans of het af en toe nog op een rennen te zetten. Toch verloor ik haar weer uit het oog. De laatste twee kilometer heeft Myrthe illegaal met me mee gerend tot ze van de baan werd gehaald. Ze spoorde me goed aan en de laatste twee kilometer heb ik dan ook nog kunnen rennen. De laatste 200 meter waren heel erg ver maar het bordje finish was een bevrijding.

Ik was compleet stuk en heb zeker een half uur nodig gehad om weer bij te komen. Die belachelijke lange fuik waar je dan eerst nog doorheen moet is vreselijk. Ik wilde zo snel mogelijk naar Myrthe maar dat lukt dan niet door de drukte.

Uiteindelijk teleurstelling en tevredenheid. Tevreden omdat ik hem toch uitgelopen heb. Teleurstelling over de tijd. Het was leerzaam en een volgende keer trek ik andere schoenen aan. 4:23 was mijn officiële eindtijd.

De belangrijkste les die ik geleerd denk te hebben: je beste voorbereidingslopen zijn geen maatstaf voor de dag zelf. Ondanks een perfecte voorbereiding kan je gewoon een mindere dag hebben en vooral voor een eerste keer kun je beter uitgaan van het feit dat je misschien een mindere dag hebt en daar het tempo op aanpassen. Een langzamer tempo is ook minder belasting voor de voeten en benen. Op naar het volgende doel!

Hans Monasso