Hilarische cooling down na 'De Mooiste'

Er werd gekozen voor een samenzijn op neutraal terrein

Het is uiteraard best belangrijk om na een wedstrijd te zorgen voor een goede nazorg. In vaktaal heet dat in de sport een cooling down. Naast het rekken en strekken van spieren en ledematen is zeker ook het aanvullen van vocht aan te raden. Bij het voetbal spreken ze dan over de derde helft, maar hardlopers drinken in de regel alleen isotone sportdrank, water, bietensap of een eiwittenshake. Na een run of een kilometertje of 5 of 10 is dit een aanrader, na een marathon een absolute must. Na “de mooiste” in Rotterdam was dit ook bij de AVA`70-helden duidelijk zichtbaar. Na het Vitenssap en de Dextro, zetten de moegestreden atleten het bij de mobiele kleedkamer al snel op een zuipen. De flessen Duits gerstenat, met of zonder alcohol, waren werkelijk niet aan te slepen. Begrijpelijk natuurlijk, want het gros had een maand of wat geleefd als een monnik of non en behalve af en toe een beetje seks, moet het werkelijk een doodsaaie periode zijn geweest. Alle remmen los dus.... 

De youngsters van het Aaltense gezelschap gingen in Rotjeknor een nachtje flink doorhalen en dat heeft de horeca geweten. De tap bleef prettig stromen en het duurde enige uren, voordat het gezelschap tot rust kwam. Dit moest gaan gebeuren in de kubuswoningen, waar een overnachting was geboekt. Echter, als je met een flinke hijs op goed naar de bouw gaat turen en in het complex rond tolt, komen de muren, deuren en hopelijk ook het bed vanzelf op je af. Aldus geschiede. De oudere garde liet zich met de bus naar de thuisbasis tuffen. De best wel lange zit in combinatie met de geleverde inspanning en een paar potjes bier, bleek voor menigeen een behoorlijke aanslag op de beenspieren en het verdere gestel te zijn. Een enkeling kreeg zelfs in de bus al kramp en schreeuwde zo hard, dat het noodluik al gelijk open vloog. De dappere kilometervreters lieten zich bij het AVA`70-complex tergend langzaam uit de bus zakken. Het was een meer dan kostelijk gezicht voor de meest fitten onder de passagiers en dat waren eigenlijk alleen de toeschouwers. Het uitstappen had verdacht veel weg van de terugkeer van de bewoners van Beth San, die een dagtochtje hebben gehad en uit de bus moeten worden geholpen. 

Afijn, het zou na een aantal uren slaap vast en beter gaan met de motoriek, maar dit bleek maar bij verdomd weinig marathonatleten het geval te zijn. De nachtrust had het lichaam veelal verder de vernieling in geholpen. En waar de één op handen en voeten achterwaarts de trap afkroop, verbleef een ander 3 dagen in quarantaine op de bovenverdieping, omdat alles verrot leek te zijn, op de wenkbrauwen na. Zorgelijke situaties natuurlijk en menigeen vroeg zich bijna huilend af of dit ooit weer goed zou komen. Een marathon zou er in elk geval nooit meer gelopen worden, dat was wel een zekerheidje. Er waren ook best wel enkele positieve uitzonderingen, maar die waren wel heel dik in de minderheid en de vraag was eigenlijk ook direct op hier nou sprake was van stoerdoenerij of dat er tijdens de marathon met de handrem op was gelopen. Beide natuurlijk kwalijke zaken, waar het laatste woord nog niet over gesproken is. Ernstig was natuurlijk de melding dat bij minimaal twee deelnemers sprake was van een dermate donkergekleurde teen en nagel, dat er mogelijk gevreesd moest worden voor blijvende schade of erger. Tuurlijk, je hebt er dan wel 10, maar verlies na een dergelijke krachttoer is toch een slordige beloning. 

Dat de AVA`70-toppers goed getraind waren bleek uit het feit dat er in de loop van de week alweer ras wat grappen werden gemaakt, een enkeling zich hampelend over het complex voortbewoog en het app-verkeer langzaam, maar wel zeker weer op gang kwam. Het was bijna niet voor te stellen, maar krap 5 dagen na de geweldige inspanning werd er al een evaluatiemoment ingelast. De adrenaline zat nu immers nog hoog, het zelfvertrouwen groeide weer met de dag en de mobiliteit kwam ook stilaan terug. Er werd gekozen voor een samenzijn op neutraal terrein en om het allemaal extra feestelijk te maken, werden er wat tapjes geplaatst en trad er zelfs een fijn orkestje op, die de geel-blauwe brigade op een perfecte show trakteerde. Hoe attent is dat? 

Natuurlijk ging men naast het sap ook weer op de gezonde toer met een overvloed aan tomaatjes, kaas, blokjes worst en augurken. De marathonners bleken verdraaid populair, want de halve Markt stond vol om de Aaltense renhelden te huldigen. Absolute blikvanger was een ronde inschrijftafel met een liefelijk roze kleedje, waarop een A4-tje lag met daarop de inschrijvingen voor “de mooiste,” editie 2023. Een vlotte blik op het lijstje leerde al snel, dat ook dat bij voorbaat weer een onvergetelijke marathon van Rotterdam gaat worden. Een enkeling zal hiervoor overigens nog flink aan de bak moeten, maar samen met enthousiaste clubgenoten en de hartverwarmende aanmoedigingen van de AVA`70-aanhang is de finish op de Coolsingel dichterbij dan je denkt. Je hoeft er alleen nog maar naar toe te lopen. (FR)