Roos ziet mijlen voor kilometers aan

Frank Roos

Elke donderdagavond vertrekt om kwart over zeven een groepje lopers vanaf AVA die niet altijd in een vast stramien willen lopen. Onder de bezielende leiding van Peter wordt er gecrost door bosjes en singels, langs maaipaden en ook wel eens op plekken waar niemand ooit komt… Peter weet overal de weg en brengt zijn groepje altijd weer veilig terug. De Dravers en Vrijbuiters noemen ze zich, daarvoor de Kneuzengroep en daarvoor mocht het helemaal geen naam hebben. Gezelligheid is troef, maar ook snoeiharde versnellingen worden op zijn tijd niet geschuwd.

Het groepje bestaat uit een bont gezelschap waarbij, naast Peter, ook Frank R. vaste klant is. Waar de vrolijke krullenbol (zoals hij zich in zijn stukjes zelf graag omschrijft) dinsdags nog een strakke discipline hanteert als hij een B-groep begeleid gaat dat donderdags compleet overboord. De gesprekken gaan overal en vooral nergens over en de aanwijzingen van coach Peter worden stelselmatig in de wind geslagen. Eigenlijk hoor je hem de hele tijd boven alles uit, dus luisteren wordt dan ook moeilijk. Compensatiegedrag voor zijn verantwoordelijke baan bij Estinea zullen we maar zeggen.

Onlangs was Frank R. echter zomaar een week niet aanwezig, zonder opgave van reden. Enige ongerustheid leek op zijn plaats, maar na even speuren op de sociale media bij de kids bleken Frank en zijn Anita al 25 jaar getrouwd te zijn.  Afgelopen donderdag werd er uiteraard gefeliciteerd en belangstellend gevraagd hoe Anita het al die tijd volgehouden had. Na enig nadenken en tellen kwam Frank tot de conclusie dat hij zoveel professioneel buiten de deur geslapen had dat het huwelijk misschien eigenlijk maar 12 ½ jaar telde. Dat verklaarde natuurlijk veel, zo niet alles.

Frank had ook een mooi cadeau gekregen, een prachtig nieuwe Garmin. Dat kwam goed uit want de oude was door een smakkerd over een stoeprandje net voor het huis flink gehavend. Net als zijn telefoon en zijn ego, maar dat terzijde. Hij had het blinkend nieuwe ding echter niet om op de training want hij kon er nog niet helemaal mee uit de voeten… De eerste proeftraining had hij nl. het gevoel dat het horloge veel te weinig aangaf qua afstand en snelheid. Handleiding lezen vond hij natuurlijk overbodig en via de app op zijn telefoon kon hij ook niets want het scherm daarvan was zo gehavend dat hij het ook niet fatsoenlijk kon lezen.

Na enig overleg met de trainingsmaatjes kwamen we tot de conclusie dat een dergelijk complexe trainingscomputer misschien wat hoog gegrepen was voor hem, het verschil tussen kilometer en mijl verklaarde namelijk veel…. Gelukkig bleek dochter Julia wel genegen om haar vader even digitaal bij te staan om de instellingen aan te passen. We verwachten dan ook volgende week een glimmend nieuw horloge om Franks pols te zien. Niet dat hij zich dan wat aantrekt van wat het ding aangeeft, maar dat is ook weer een ander verhaal...

Andre Bleumink