Verslag van de 38e Zevenheuvelenloop in Nijmegen

Gerrit-Jan Jansen

Meedoen is meemaken

Bij menig loper staat de Zevenheuvelenloop bovenaan het lijstje van wedstrijden, die je jaarlijks moet lopen. Fit of niet! De razend populaire wedstrijd met het klimmen en dalen van de zeven heuvels op en rond Nijmegen weet ook telkens weer een flink aantal AVA-janen te lokken en sommigen maken er een heus schoolreisje van….

Ruim voor het startschot komt een club geelhemden vanuit Aalten al uit de trein sjokken om zich richting het verzamelpunt in de nabijheid van het kloppende hart van de wedstrijd te begeven. De koppies staan nog op standje ontspannen als ze de deur van horecagelegenheid Mi Bario open gooien. Aan tafel vier zit inmiddels al een paar clubgenoten, die het gezelschap uitbundig begroeten. Als even later weer een koppel binnenloopt, ondergaat hen hetzelfde lot. De omstanders zijn nogal verbijstert over de meer dan luidruchtige actie van de Achterhoekers, die hun afkomst niet verloochenden en de grote tafel gelijk bedekten met startnummers, bidons, bananen en mueslibollen. Op dat moment liep net Mark te Brake voor het raam langs, die zich in het eerste startvak tussen de echte toplopers mag gaan begeven en dus alvast lekker aan het warmdraaien is. Hoofdschuddend zag hij aan, dat het binnen eigenlijk veel te gezellig was en de voorbereiding van zijn clubgenoten een bedenkelijk niveau had.

Het is bij elkaar toch best wel een meer dan behoorlijk gemêleerd gezelschap, met zeker ook onwaarschijnlijk veel talent aan boord. Neem Gerrit-Jan Jansen, die deze mooie dag zijn jubileum viert, want hij staat voor de 10e keer aan de start en zal gaan finishen ook. De penningmeester van de club heeft er deksels veel zin an, want hij heeft lange tijd van de zijkant toe moeten kijken vanwege een bevroren schouder. De ontdooiing heeft helaas best lang op zich laten wachten, maar gelukkig kan hij er dit keer bij zijn en hij straalt dan ook de hele tijd van oor tot oor. Minder reden tot juichen heeft Guido Kraaijenbrink. De ijzersterke loper van het Kobus heeft zich de vergist in het opgeven van de verwachte eindtijd en een lullige seconde blijkt een wereld van verschil te maken. Zo start hij dit keer niet in vak geel, maar in groen en is daardoor feitelijk gelijk kansloos voor een toppositie. Balen natuurlijk, maar aan zijn snuffert was vooral al duidelijk te zien dat hij gemotiveerd was tot op het bot, om vandaag te gaan vlammen. De missie slaagde volledig en De Kraaij zal volgend jaar vrijwel zeker een uitnodiging gaan ontvangen. 

Maatje Henk-Jan Wieberdink had hele andere problemen, want zijn achillespees aan de rechterzijde voor het publiek althans, zorgde voor wat gezeur, waar je eigenlijk helemaal geen trek in hebt. Gelukkig is er dan altijd nog de Aaltense wonderdokter Han Tieltjes, die voor elk pijntje met liefde en overgave een mooi tapelijntje aanlegt. Ook de sympathieke AVA-draver klopte niet tevergeefs aan, en raffelde met hulp van zijn flexibele peesondersteuning een hele mooie, solide wedstrijd af. Dat lukte Roy Mengerink ook en wel met glans. De slechts 69,2 kilogram wegende kilometervreter is in de regel vaak veel te bescheiden en dekt zich voor een wedstrijd altijd in om mogelijke tegenvallende prestaties alvast te verklaren. Hij liet deze zondag zien, dat de rust-roest-niet-methode een prima resultaat op kan leveren, want een tijd van net boven de 64 minuten is toch meer dan prettig om mee thuis te komen. Jeroen Wisselink maakte vorig jaar zijn debuut in Nijmegen en was er op gebrand om een pe-erretje te gaan scoren. De oer-Boergondier bleek akelig serieus naar de race te hebben toegeleefd, want zijn tijd van 2022 werd werkelijk vermorzeld. Breedlachend liet hij na afloop weten, zeker terug te komen om een eindtijd onder het uur te gaan scoren. Altijd mooi natuurlijk dat atleten de schroom zo snel van zich af durven gooien….

Gerjo Wevers kende een voorbereiding waar je alleen van kunt dromen. Geen noemenswaardig gesputter van het lijf, de kop lekker leeg en de blik strak op een goede prestatie. Echter, na een kilometer of 4 vals plat, kreeg hij zomaar ineens een soort van “inkak-momentje.” Iets dat hij totaal niet herkende van zichzelf, maar wat hij toch wel even moest verwerken. Gelukkig wist hij op tijd zijn rug te rechten en kon hij de bakens weer verzetten op weg naar de streep. Zo presteerde hij alsnog zeer verdienstelijk en wist een hele fijne eindtijd te noteren, waar hij echt blij mee was. René Wentink is eigenlijk een heel ander verhaal, want hij blijkt zich in een moment van overmoed of verstandsverbijstering te hebben ingeschreven voor de marathon van Rotterdam, editie 2024. Dit betekent dat er kilometers gemaakt moeten gaan worden en de Seven Hills gold als een mooie nulmeting voor een schema dat aanstaande is. In Andre Bruil vond hij een loopmaatje voor deze dag en gezamenlijk trok het duo over de bergen en dalen. Ze weken niet van elkaars zijde, dronken samen een paar Oohoo bolletjes water, knikten beleefd naar het talrijke publiek en kwamen bijna hand in hand in een keurige eindtijd over de finish lopen. 

De benjamin van het Aaltense gezelschap was met stip Julia Roos, die altijd enorm van dit soort gezellige “meet en greet-sportmomenten” kan genieten. Toch wilde ze zeker ook wel een mooie prestatie neerzetten en had een veel oudere haas weten te strikken om haar naar de eindstreep te loodsen. Behalve het tempo bepalen, moest de nestor ook nog even het water aanpakken, de dextrootjes verstrekken en de ideale looplijn bepalen. Dit laatste lukt maar moeizaam, want hij liep menigeen behoorlijk voor de voeten, maar alles leidde wel tot een zeer acceptabel en verdienstelijk resultaat van de jonge vlogster. Anky Bruil is in de regel veel en veel te bescheiden en die eigenschap zorgde er voor, dat ze dik een uur na het startschot pas vanuit een zijstraatje mocht instromen. De pech was, dat ze gelijk ook nog eens een geweldige hoosbui op de pruik kreeg. Als een doorweekte vaatdoek legde ze het eerste deel van de wedstrijd af en dat is natuurlijk geen pretje. Toch liet ze zich in het geheel niet van de wijs brengen en liep een hele fijne race. De beloning kwam echter pas bij terugkomst in de inmiddels bomvolle Italiaanse kroeg. Anky dacht even heel rustig haar teammaatjes op te gaan zoeken, maar daar dachten de gasten heel anders over. Ze kreeg namelijk een minutenlange staande ovatie voor de geleverde prestatie en het dak leek even te gaan bezwijken door de geproduceerde decibels.

Afijn, het Aaltense gezelschap was weer compleet en zeer enthousiast over de zelf geleverde prestaties, dus kon het feest beginnen. Het bier kwam op tafel en gelijk ontstonden de problemen, want de tapkraan kon het tempo van de gasten bij lange na niet aan. Het kon echter de gezelligheid niet aantasten. Zeker niet toen jubilaris Jansen besloot een rondje te geven vanwege zijn jubileum. Als penningmeester van de club kun je dit natuurlijk best af en toe doen, dus het kassabonnetje werd zorgvuldig opgeborgen. Aan een prachtig sportief schoolreisje kwam helaas veel te snel weer een einde, maar het moet al gek gaan, wil er niet in 2024 een vervolg aan worden gegeven. Meedoen is immers meemaken! (FR)