 |
| Enkele enthousiaste deelnemers in Loil Klik op de link voor de foto's van Eric Beatse, de Kiejesdief deel 1 deel 2 deel 3 deel 4 deel 5 deel 6 deel 7 site organisatie |
zondag 30 juni 2024
Foto's van de Survival in Loil
zaterdag 29 juni 2024
Foto's van de Buddy Obstacle Run in Warnsveld
 |
| Eén van de deelneemsters in de waterbak Klik op de link voor de foto's van Eric Beatse, de Kiekjesdief |
‘Medisch wonder’ Colette Gomez uit Eibergen in training voor marathon
 |
| Colette Gomez Eibergen - Colette Gomez (42)
uit Eibergen vocht voor haar leven. Nu, nog maar net een jaar later na haar
zware ongeval, is ze volop in training om later dit jaar voor het eerst weer
een marathon te lopen. Waarmee ze geld wil inzamelen voor de Hersenstichting.
“Van nabij weet ik nu hoe belangrijk hersenen voor een mens zijn. Zelf ben ik
goed hersteld, dat gun ik iedereen.” Die vreselijke crash op
sportpark De Bijenkamp - 23 april vorig jaar - haalde destijds uitgebreid het
nieuws. Een wielrenster die in de fietstunnel vol op twee tegemoetkomende
fietsers klapte. Dagenlang vocht Colette voor haar leven. Nee, zelf weet ze er vrijwel
niets meer van. Het laatste wat ze zich kan herinneren, is dat de twee fietsers
haar tegemoet reden. “Ik had net mijn training achter de rug en reed rustig
terug naar Eibergen. Door de lange bocht is die fietstunnel erg onoverzichtelijk.”
De klap kwam keihard aan.
“Doordat de weg van beide kanten naar beneden loopt, maak je als fietser al
snel enige vaart. En de tunnel is te krap voor drie fietsers naast elkaar.”
Opmerkelijk: haar racefiets was amper beschadigd. “Slechts één enkele kras. Voor
de rest helemaal niets.” Tussen hoop en vrees Hoe anders was dat met haar
zelf. Colette lag vijf dagen in coma en het was de grote vraag of ze het zou
halen. Haar echtgenoot en beide zonen leefden dagenlang tussen hoop en vrees.
“Na die vijf dagen coma lag ik nog negen dagen op de afdeling intensive-care en
vervolgens heb ik nog twintig weken in het ziekenhuis doorgebracht. Ik had
onder meer een breukje in mijn nek, een hersenkneuzing en hersenbloedingen.” Een zware en emotionele tijd.
Op 5 september werd ze uit het ziekenhuis ontslagen. “En op 9 september heb ik
mijn eerste ritje alweer gemaakt op mijn racefiets. Heb rustig aan gedaan. Het
opvallende was dat ik geeneens helemaal gesloopt was. Het ging eigenlijk best
goed.” Al was van meet af aan
duidelijk dat ze nog een hele lange weg te gaan had. “Dat mijn behandelend arts
me een medisch wonder noemt, zegt wel veel over waar ik vandaan kom. Mijn arts
zei ook dat ik mijn voorspoedige herstel voor een heel groot te danken heb aan
mijn goede conditie.” Triatlonteam Woest Ze maakt deel uit van het
triatlonteam van Woest, de triatlonwinkel in Borculo. “Op het moment van het
ongeluk was ik net aan het trainen voor de triatlon van Almere. Zou de week
erop op trainingskamp naar Lanzarote gaan. En vlak voor mijn ongeluk had ik een
halve marathon gewonnen. Voor mij is sport altijd erg belangrijk geweest.
Sporten houdt een mens gezond. Als je dan wat krijgt, dan herstel je ook
sneller.” Al ondervindt ze tot op de dag
van vandaag nog altijd de naweeën van die zware crash. “Dagelijks slik ik
medicijnen en ik ben nu erg bevattelijk voor prikkels. Laatst gingen we met z’n
allen naar een popfestival en dan met al die mensen en muziek merk ik het op
een bepaald moment toch wel. Of ik weer helemaal de oude word, is ook maar de
vraag. Anderzijds, ik ben enorm blij en vooral dankbaar met waar ik nu in het
leven sta. Dat ik mijn werk bij The Chariot, de sportschool in Eibergen, weer
kan doen. En dat ik weer kan sporten.” Eerste grote wedstrijd De laatste maanden is ze volop
in training voor de marathon van Eindhoven, begin oktober. Daarmee wil ze geld
inzamelen voor de Hersenstichting. “Dat wordt mijn eerste grote wedstrijd weer
na mijn ongeluk. Hmmm, heel stiekem heb ik natuurlijk wel een tijd in gedachten
die ik wil lopen hoor. Maar die tijd is niet het allerbelangrijkste. Zeker niet
na alles wat er is gebeurd. Belangrijker vind ik het om een fraai bedrag voor
de Hersenstichting op te halen. Omdat hersenen nu eenmaal complex zijn en we er
nog lang niet alles vanaf weten, valt er nog heel veel te onderzoeken. Zo
noodzakelijk want gezonde hersenen zijn zeker niet vanzelfsprekend.” Hersenenaandoeningen zijn
volgens Colette op weg de grootste ziekte van Nederland te worden. “En daar
valt veel onder. Alzheimer, de ziekte van Parkinson, noem maar op. Een mens
heeft maar één stel hersenen. Die bepalen wie je bent, wat je kunt. En je hebt
ze nodig bij alles wat je doet, denkt en voelt. Iedereen wil een paar gezonde
hersenen.” (bron) |
vrijdag 28 juni 2024
Wedstrijdagenda juli 2024
 |
| Meer informatie kun je vinden op onze website www.loopgroep-zandloper.nl Wil je reageren dan ontvangen we graag jouw reactie
die je kunt sturen naar: info@loopgroep-zandloper.nl |
vr. 5 juli Drevenack(D)-Abendlauf - www.tusdrevenack.de
za. 6 juli Wierden-Lageveldloop - www.av-twenterand.nl
za. 6 juli Elden-Dorpsloop - www.evenementen-elden.nl
za. 6 juli Ommen-Vechtdaltrail - www.vechtdaltrail.nl
di. 9 juli Aalten-Walfortloop - www.ava70.nl
vr. 12 juli Dülmen(D)-Abendlauf - www.rorup.net/lauftreff
za. 13 juli Ruurlo-Trail - www.lg-zandloper.nl
zo. 14 juli Dieren-Veluwezoomtrail - www.cairnadventures.nl
za. 27 juli Otterlo-Trailrun - www.otterlo-trailrun.nl
Aanvullingen hoor ik graag!
donderdag 27 juni 2024
AVA'70 on tour in Zeeland - vakantieverhalen 2024 deel 1
 |
| Uitwaaien op het Zeeuwse strand Regelmatig spreken
trainingsgroepen van AVA`70 af om te gaan trainen op een andere locatie. Niet
vertrekken vanaf het vertrouwde eigen clubhuis, maar wat verder weg in de
regio. Nieuwe omgeving, andere paadjes en weggetjes zorgen vaak voor mooie
verhalen en fijne inspiratie. Dit keer een episode over een
training op locatie, die ongepland was en in ieder geval wat verder van de
thuishaven dan normaal. Daarnaast was het trainingsgroepje ook een redelijk bij
elkaar geraapt zooitje….. Het is donderdagmorgen, 27
juni om even voor 09.00 uur, toen een zevental sportievelingen zich meldde op
vakantiepark de Zeeuwse Kust in Renesse voor een mooie duurloop. Normaliter
wordt er uiteraard op dit tijdstip volop gewerkt of gestudeerd, maar nu even
niet. De gezichten stonden dan ook op standje ”vrolijk” en dat is ook wel
logisch, want het was immers al meer dan aangenaam warm en de koperen ploert
deed duftig zijn best. Aangenaam naar 7 maanden volop regenval en een chronisch
gebrek aan Vitamine D. De trainer van de dag was dit
keer de Heurnse survivalkoning Maarten Hengeveld, die een route had uitgezet,
inclusief een mooie verrassing. Omdat hij dit laatste een paar keer herhaalde,
werd er door een enkeling wel getwijfeld aan deze laatste opmerking. De
goedlachse vrachtwagenchauffeur combineert het hardlopen met gesjouw met balken
en gehang in touwen, dus helemaal betrouwbaar is zo`n programmamaker bij
voorbaat zeker niet. Daarnaast is hij geen lid van de Aaltense club en dan weet
je natuurlijk ook niet hoe hij zich als vreemde eend in de bijt gaat gedragen? Het gemêleerde gezelschap
dravers kende opvallend veel jeugdigen met een mooie doelstelling voor dit
jaar. Zo richt Tim Mengerink zijn pijlen op de marathon van Berlijn, die op de
laatste zondag van september op de kalender staat. De voorbereidingen worden
binnenkort gestart voor deze grote uitdaging, maar elke kilometer extra is vast
meegenomen, zeker als het een graadje of 25 is. Norah Rusink heeft ook een
nieuwe hardloopuitdaging gezocht en gevonden, want zij loopt begin oktober de
halve van Breda, haar studiestad. Dit betekent dat er voldoende fans langs de
kant zullen staan en met behulp van een mooi schema van de trainert Jan, gaat
dit helemaal goedkomen. Aan de Zeeuwse kust liep ze gemakkelijk de dik 11
kilometer mee en dus gaat haar missie vast en zeker slagen. Lieke, dochter van
de parcoursdirecteur van deze dag, had net een mooi baancompetitie-avontuur
achter de rug en wilde het goede gevoel graag doortrekken in het voor haar zo
vertrouwde Renesse. Maar ja, vader Maarten is de trainer en dan weet je het
natuurlijk nooit. Spaart hij dochterlief of sloopt hij haar? Joppe Roos zijn
uitdaging ligt in het najaar, wanneer de Zevenheuvelenloop weer op de kalender
staat. Hij heeft dan ook nog tijd genoeg om zich goed voor te bereiden, al kun
je er natuurlijk nooit vroeg genoeg mee beginnen. Zus Julia had de schoenen net
weer zo goed als droog van het hachelijke regenloopavontuur in het Zwillbrockse
flamingogebied. Vol zelfvertrouwen liep ze op de eerste rij mee en stond op
deze warme ochtend gelijk haar vrouwtje. Achteraan het kleine pelotonnetje was
Frank ingehuurd voor de algemene controle en zijn rol was feitelijk heel
simpel: hobbel lekker mee en zorg dat iedereen ook weer heelhuids aan de finish
komt. Vanaf de start ging het in een
rustig tempo vanaf strandpark de Zeeuwse Kust in de richting van de prachtige
haven van Scharendijke met regelmatig een trap op en af, al was het de grote
vraag of dit de verrassing was, waarover Maarten het voor de training had. Dit
was niet het geval, zo bleek later, toen er aan de voet van een viaduct op een
fijn grasveldje wat core-oefeningen werden gedaan. Het zweet gutste werkelijk
van de gezichten en dit hield helemaal aan toen deze sessie werd afgesloten met
planken in verschillende variaties. Best leuk natuurlijk en ook zeker zinvol,
maar een applausje bleef zeker uit, want een enkeling stond inmiddels in de
overlevingsstand. Geloof het of niet, de duurloop werd vervolgd met de
verrassing… Drie keer volle bak het viaduct opdraven. Ja, de trainer spaarde
zijn manschappen zeker niet, maar de teamgeest en de onderlinge support hield
de club bij elkaar. Een enkeling stond op het punt van “spugen” en deze dappere
leerling gaf rustig aan dat hij gewoon een fractie met rust gelaten wilde
worden. Zo gezegd, zo gedaan en de groep vervolgde, min 1 voor even, de route
richting de Horizon. Blöf zong er al over en het vooruitzicht was veelbelovend,
al weet je niet wat erachter zit. Het bleek de finish te zijn van de prachtige
duurloop langs de Zeeuwse Kust van het Aaltense loopclubje. Monique van Maarten
bleek ook nog een belangrijke rol te hebben, want zij zorgde voor verfrissend
water, haverkoeken en teamfoto`s. Een sportief avontuur op een gewone donderdagmorgen, leverde naast veel zweetdruppels en rode gezichten zeker ook de nodige voldoening op. En ook niet geheel onbelangrijk…. de wetenschap dat iedereen in goede conditie was voor 3 dagen Concert at Sea!!! Frank Roos  |
Hardlopers blijken grotere hersenen te hebben
 |
| De hersenen van hardlopers verschillen van die van niet-lopers Het zou zelfs bescherming
kunnen bieden tegen dementie! Ha! Eindelijk bewijs: de
hersenen van hardlopers verschillen van die van niet-lopers. Een nieuw
onderzoek dat verscheen in Medicine and Science in Sports and Science bevestigt
dat marathonlopers een grotere hippocampus hebben dan hun leeftijdsgenoten die
minder bewegen. Klinkt natuurlijk goed, maar wat betekent het eigenlijk? Wij
leggen het uit! Dit is er onderzocht Dat hardlopen veel fysieke
voordelen heeft wisten we natuurlijk al langer. Dat is dan ook al vaker
onderzocht en aangetoond. Ook wisten we al langer dat hardlopen een hoop
mentale voordelen op kan leveren, alleen is op dat gebied nog lang niet alles
wetenschappelijk hard gemaakt. Tijd voor onderzoek dachten ze bij de
Universiteit van Wuhan. Ze verzamelden 73 amateur marathonlopers en een
controlegroep van 52 gezonde niet-hardlopers die vergelijkbaar was met de groep
hardlopers qua leeftijd, geslacht, BMI en opleidingsniveau. Deze groepen werden
onderzocht op cognitieve vaardigheden (MoCA), slaapkwaliteit (PSQI-scores) en
hun hersenen werden onderzocht via een geavanceerde MRI-scan. Zo ontstond er
een duidelijk beeld van wat regelmatig bewegen voor je grijze massa kan doen. Hardlopen is ontzettend goed
voor je brein Wij wisten het natuurlijk al
langer, maar hardlopen is aantoonbaar goed voor je hersenen. De belangrijkste
conclusies uit het onderzoek luiden namelijk: *De groep
amateur-marathonlopers had een significant hogere slaapkwaliteit. Hoewel er
geen significant verschil in duur van de slaap was waargenomen, bleek de
kwaliteit wel een stuk hoger te zijn. Hardlopers slapen dus beter! *Daarnaast bleek uit de
MRI-scans dat de groep hardlopers significant hogere hippocampale volumes
hadden. Met andere woorden, de hersenen van hardlopers bleken groter te zijn.
De hippocampus is cruciaal voor het geheugen en voor leerprocessen. Een grotere
hippocampus is dus goed nieuws als je jong van geest wil blijven. Dit kan
namelijk dienen als een soort buffer tegen leeftijdsgebonden achteruitgang van
de hersenen zoals dementie. Lopen voor je brein Hoe het precies kan dat
hardlopers een grotere hippocampus hebben en wat hier de gevolgen van zijn op
langere termijn, is voer voor een vervolgonderzoek. Wat we nu in ieder geval
weten is dat hardlopers dus aantoonbaar een groter brein hebben dan niet-hardlopers.
Dat is iets om blij mee te zijn. Mocht je dus niet aan het trainen zijn voor
een nieuw PR of een mooie race, dan kun je ook gewoon lopen voor een groter
brein of betere slaap! (bron) |
dinsdag 25 juni 2024
Val je sneller af als je hardloopt in warm weer?
|
maandag 24 juni 2024
AVA'70 organiseert de 44e GUV Walfortloop
 |
| De start van de Walfortloop in 2023 Wil jij nog even weten hoe je er conditioneel voor staat? Dat kan, want op dinsdag 9 juli a.s. organiseert AVA’70 de GUV Walfortloop. De wedstrijd met start en finish op het atletiekcomplex van de club kent inmiddels een lange traditie en is de 2e zomeravondloop van 2024. De Walfortloop is voor de regionale atleten die (nog) niet op vakantie zijn, een prima gelegenheid om de huidige vorm te testen. Voor sportieve toeristen in de omgeving vormt de prestatieloop een mooie uitdaging om de hardloopschoenen aan te trekken en in actie te komen. Om 19.00 uur gaat de GUV Walfortloop van start met het programmaonderdeel voor de kinderen tot en met 9 jaar. Zij lopen 1000 meter op de atletiekbaan en passeren daarbij meerdere malen het aanwezige publiek, dat langs de baan de talenten aanmoedigt. Om 19.15 uur is het de beurt aan de kinderen vanaf 10 jaar voor hun wedstrijd over 2 kilometer. Zij verlaten de baan en lopen onder de fietstunnel door in de richting van het draaipunt, om hierna hetzelfde traject af te leggen terug naar de finish. Het startschot voor het peloton atleten en atletes aan de 5 en 10- kilometerrun valt om 19.45 uur. Na een rondje op de baan gaat het parcours in de richting van het prachtige bosrijke buitengebied rond kasteel `t Walfort. Zandpaden, asfalt en bospaden zorgen voor een gevarieerde ondergrond waarbij de atleten die de 10 kilometer afleggen een extra lus af leggen. De fietstunnel in de laatste kilometer vormt dikwijls nog een lastig obstakel in de richting van de meet. Voorinschrijven voor de GUV Walfortloop is vanaf heden mogelijk. Daarnaast is het ook mogelijk om in te schrijven op de wedstrijddag, vanaf 18.00 uur in het clubhuis van AVA`70. De kosten bedragen € 3,50 voor de deelnemers aan de 1 en 2 kilometer, terwijl de lopers en loopsters aan de 5 en 10 kilometer € 7,00 betalen. De organisatie stelt bekers beschikbaar voor de nummers 1, 2 en 3 bij de verschillende afstanden. Daarnaast ontvangt elke deelnemer een medaille bij binnenkomst. AVA’70 hoopt op een groot en sterk deelnemersveld en nodigt alle regionale atleten en atletes, vakantievierende trimmers en overige sportievelingen uit om zich aan te melden voor de GUV Walfortloop.
Klik hier om je in te schrijven. |
zondag 23 juni 2024
Adinda Kleinrensink pakt 2x zilver bij ONK Para-atletiek
 |
| Links AVA'70 lid Adinda Kleinrensink Zondag 23 juni jl. werd in het
zonnige Vught het Open Nederlands kampioenschap Para-Atletiek voor
gehandicapten gehouden. Nationale en internationale toppers waren aanwezig om,
naast de strijd om de medailles, wedstrijdervaring op te doen of zich te kunnen
kwalificeren voor de paralympische spelen in Parijs. Adinda Kleinrensink, lid
van AVA`70, heeft op 3 onderdelen meegedaan: kogelstoten, speerwerpen en
discuswerpen. Adinda heeft prachtige prestaties geleverd en 2x een zilveren
medaille veroverd. Adinda komt uit in de klasse IPC 37, omdat zij een
halfzijdige verlamming heeft. Omdat er bij kampioenschappen vaak te weinig
atleten per afzonderlijke klasse zijn om een volwaardige wedstrijd te houden,
worden bepaalde klassen samengevoegd. De dag begon met speerwerpen.
Met een afstand van 17,42 meter behaalde Adinda een mooie 2e plaats en zij
hoefde alleen de Nederlandse paralympische atlete Noëlle Roorda voor te laten. Bij
het kogelstoten werd Adinda 4e, achter Lara Baars (wereldrecordhouder en 3e
plaats WK para atletiek) en 2 atleten van het Duits paralympisch team. Met alle
pogingen boven de 6,5 meter zette zij een hele mooie reeks neer en als kers op
de taart stootte zij de kogel naar een nieuw persoonlijk record met een afstand
een van 6,78 meter. De dag sloot zij af met discuswerpen. Ondanks de vermoeidheid door het hele korte programma met veel worpen en de warmte, wierp Adinda haar discus naar een mooie afstand van 16,91 meter en werd daarmee, achter de Duitse topatlete, 2e (en eerste Nederlandse). Zeer voldaan keerde Adinda huiswaarts met prima prestaties, 2 zilveren medailles en een tas vol ervaring! (FR) |
Droom Marijke Esselink voor deelname in Parijs in duigen
 |
| Marijke in actie |
Hamstring blessure maak eind
aan strijd om plek op Olympische Spelen
WINTERSWIJK - Keihard heeft
van oorsprong Meddose Marijke Esselink gewerkt om een plek te bemachtigen voor
de Olympische meerkamp in augustus. Ze hield afgelopen jaar een crowdfunding om
zo minder te hoeven werken en meer tijd voor trainen te hebben. Ook kon ze met
het opgehaalde bedrag de inschrijving voor wedstrijden betalen om zo punten te
verzamelen. Marijke was in topvorm en op weg naar een plek voor Parijs tot ze
een enkelblessure opliep. Daarbij kreeg ze een blessure aan haar hamstring.
Vanwege deze blessures moest ze besluiten niet te starten op het EK atletiek in
Rome. Hierdoor kon ze haar directe concurrente Sofie Dokter niet
voorbijstreven. Esselink was in topvorm voor ze de blessures op liep en maakte
een reële kans op een plek voor de Spelen.
“Vijf weken voor het EK liep
ik de enkelblessure op bij de warming up voor een wedstrijd”, legt Marijke uit.
“Bij het verspringen was de zandbak niet goed geharkt. Door de regen was het
zand wat hard geworden en landde ik in een kuil. Ik hoorde een knak.” Er bleek
een scheurtje te zijn ontstaan in de enkel. Marijke heeft, na veel controles en
goede begeleiding, haar trainingen kunnen voorzetten om zo toch naar het EK te
kunnen in Rome. “Ik ben heel goed begeleid en had geen pijn bij de trainingen.
Voordat ik naar Rome ging heb ik diverse fitheidstests van de Atletiek Unie
moeten ondergaan. Daar ben ik goed doorheen gekomen.”
Marijke reisde af naar Rome.
Bij de warming up voor het eerste onderdeel, hordelopen, ging het mis. “Ik
voelde meteen dat het niet goed zat met mijn hamstring”, vertelt Marijke. “Ook
aan het begin van het jaar heb ik een vergelijkbare blessure opgelopen. Daarom
wist ik meteen dat ik niet kon starten.”
Volgende Spelen
“Mag je eindelijk starten en
dan heb je dit”, verwoordt ze haar enorme teleurstelling. Het betekent ook dat
ze ook haar Olympische droom voor nu moet laten varen. “Dat is echt vreselijk,
vreselijk balen, maar ik ga zeker door tot de volgende Spelen. Het geld van de
crowdfunding wordt daar dan ook voor ingezet.”.
Marijke gaat dan ook echter niet bij de pakken neerzitten. “Nu ga ik trainen voor een meerkamp in september. Eerst een rustig trainingsprogramma van vier weken en daarna 12 weken weer opbouwen.” Marijke heeft zichzelf inmiddels nieuwe doelen gesteld. “Na de meerkamp in september ga ik voor het EK indoor komend jaar en hopelijk ook naar het WK indoor.” (bron)
dinsdag 18 juni 2024
Glibberen en glijden door het Zwilbrocker Venn
 |
| Een collage van onze 'Duitse' avond Het is dinsdag 18 juni 2024,
nog geen 8,5 minuut over 19:00 uur wanneer ‘ome Geert’ mij de opdracht geeft
(nou ja, het kwam op mij over als een soort verplichting) om een verslag te
schrijven van deze glibberige, meer-dan-verslagwaardige, zomeravondloop rondom
het Zwillbrocker Venn. Ik zeg wel zomeravondloop, maar het leek meer op een
herfstloop; het water kwam met bakken uit de lucht en ook de zandpaden waren
door de hevige regenval al omgetoverd tot modderpoelen. Aangezien mijn getalenteerde
verslagschrijvende vader afwezig was, heb ik de pen erbij gepakt om jullie in
een “zo kort mogelijk” verslag mee te nemen door deze avond. Eigenlijk is het
ook best een eer, om op de site van ‘ome Geert’ een verslag te mogen schrijven
vanuit mijn perspectief als jongste telg van de groep. Want laten we eerlijk
zijn, eigenlijk was het vanavond een soort bejaardensoos, waar ik samen met
Paula over moest waken. Want al die boomstronken en glibberige paadjes waren
voor die oude botten niet veelbelovend. We gaan even terug naar het
begin van de avond. Afgesproken was om stipt 18:30 uur te verzamelen bij het
clubgebouw van AVA, waar een aantal mede AVA-janen de rol van taxichauffeur op
zich hadden genomen en ons richting het Zwillbrock wilden rijden. 18:31 uur:
het wachten was op de ervaren trailers André en Henrie. Grote praatjes tijdens
de ‘verharde’ duurlopen, maar als het op een semi-lokale trailrun aankomt zijn
ze nergens te bekennen. Dubieus als je het mij vraagt… Het was voor hen een uitermate
geschikte mogelijkheid om na de 105 kilometer van afgelopen weekend de
spierpijn uit de beentjes te lopen. Maar goed, dan maar zonder deze
praatjesmakers op weg naar de startlocatie. Ik had zelf het geluk dat ik
bij Henk (alias Henk Depay) in de auto mocht plaatsnemen, samen met Gerrit-Jan
en Ingrid. Henk loopt voorop in de mode-trends kan ik je vertellen. Met zijn
gespierde lichaam en modieuze zweetband om het hoofd, heeft hij wel wat weg van
Memphis. Waar de band van Memphis tegen zweetdruppels fungeert, droeg Henk hem
hoogstwaarschijnlijk tegen de regen. Gedurende de autorit in de
bolide van Henk, vlogen de citronella-aroma’s je om de oren. Ik dacht in eerste
instantie dat Henk een Wunder-Baum citronella-geur in de auto gehangen had,
maar het was onze Ingrid die de beentjes met anti-muggenspray had ondergespoten…
Wat een lucht! Om misselijk van te worden. Eenmaal aangekomen op de
parkeerplaats was het wachten op de andere lopers. We werden bij aankomst al
luidkeels ontvangen door de welbekende hoofdtrainert van de B-groep, Marco van
Rijs. Hij poetste, volledig in matchend sporttenue, de laatste zandkorrels van
zijn MTB (wat overigens nergens voor nodig was met dit weer) en pakte zijn
Zwarte Cross petje uit de auto. Opvallend waren de schoenen die hij aan zijn
voeten had. Hij noemde ze ook wel “parenschoenen”. Je moet het zien als een
soort paardrijlaarzen, zonder beenstuk. Geen gezicht op de fiets, maar een
beetje grip had hij wel nodig tijdens de tocht.
18:55 uur: de groep was
compleet, dus Marco kon beginnen met zijn startpraatje. Dit doet hij wekelijks
voor de training om de lopers te enthousiasmeren over de route die hij voor
ogen heeft, complimenten te geven aan de lopers die er wél zijn (die kon je net
niet op 2 handen tellen, droevig hoor…) en belangrijke zaken te bespreken. Hij
wees ons ditmaal onder andere op een wondermiddel dat hij mee had genomen om
muggen te bestrijden. Hoe misselijk ik werd van het spul dat Ingrid op haar
benen had gespoten, hoe overtuigender Marco vertelde dat je zonder muggenspray
het veen niet levend uit zou komen. Dus heb ik me door die oude lui toch weer
om laten praten. De geur van deze spray was nog veel heftiger, dus de rest van
de groep gierde het natuurlijk weer uit. 19:00 uur: Tijd om te
vertrekken. Het doel van deze loop in het Zwillbrock was om -naast de mooie
natuur en (on)bekende zandpaadjes- ook flamingo’s te spotten. We waren nog geen
kilometer onderweg of de paadjes bleken toch wel heel wat glibberiger te zijn
dan onze trainert voorzien had. Dit zorgde ervoor dat er naast wat gedribbel,
ook met enige regelmaat stukjes gewandeld werden. Na 1,5 kilometer maakte
Ingrid een bijzonder hard geluid, moest de hele groep in de ankers en stonden
we binnen no-time stil. Er leek iets vreselijk mis te gaan en niets was minder
waar; we moesten stoppen voor een pad (of kikker?) die in slakkentempo over het
pad sprong. Fieuw… die heeft het overleefd. Na 2 kilometer kwamen we bij
een vlonder aan. In het verleden is hier weleens een groepsfoto geschoten, dus
zo origineel als we zijn, moest er precies op deze plek ook weer een
herinnering voor het archief gemaakt worden. Na een paar kilometer door
moerassig en glibberig gebied gelopen te hebben, was het tijd om meer van de
omgeving te zien dan alleen het zandpad. Ik benoemde in de groep dat er niet
vergeten moest worden om je heen te kijken en te genieten van de omgeving.
Gerrit-Jan volgde mij door wat links en rechts rond te kijken. Drie keer raden;
Gerrit-Jan lag in een mum van tijd op zijn snufferd. De kleding hield het niet
droog en de modder droop langs zijn benen. Gelukkig geen pijn, dus we konden er
om lachen. De route zette zich voort, maar af en toe was het wachten op onze
trainert, die met zijn MTB weer vastzat in het moeras, Geert die lood in zijn
benen had en wat meters achter ons aan ploeterde of plaspauzes die moesten
worden ingelast. Eigenlijk schoot het voor geen meter op, maar de sfeer zat er
zeker in! De laatste kilometers van de
route braken aan. Ondanks dat André Balke al 15 keer bijna onderuit was
geslagen, leek de schade mee te vallen. Totdat ‘Henk Depay’ een boomwortel over
het hoofd zag en buikschuivend de modderplassen bereikte. Zelfs zijn hoofdband
werd ondergedompeld in modder en hield het niet schoon. Arme Henk… Met modder op zijn benen,
bloederige knieën en vlekken op zijn zweetband stond hij weer rechtop. Een paar
meter verder leek André Balke toch na al die keren een misstap te hebben
gemaakt; ook hij lag languit op de grond. Vlak voor we het einde naderden kwamen
we aan bij een uitkijkplek, vanwaar je flamingo’s zou moeten kunnen spotten.
Het was een behoorlijke afstand, dus waar een aantal medelopers -waaronder
Paula en Ingrid- bluften dat ze al wel 10 flamingo’s hadden geteld, kwam ik
niet verder dan een zwerm witte stipjes met een tweetal vleugels. Ik kan me
niet voorstellen dat je daar een flamingo uit hebt kunnen halen… De route werd vervolgd waarna
we even na achten weer aankwamen op het startpunt. Ik dacht geen flamingo
gespot te hebben, totdat er wel een heel bijzonder exemplaar over de
parkeerplaats huppelde. In de kleur van een flamingo en met een muggenmepper in
de hand… Een (zomer)avondloop vol obstakels, met een hoop gezelligheid en een
toporganisator op de fiets! Bijzijn is meemaken, dus je
weet wat je als loper te doen staat in 2025! Julia Roos |
Aankondiging van de GUV Walfortloop in Aalten
 |
| Dinsdagavond 9 juli aanvang 19.00 uur |
Op dinsdag 9 juli a.s.
organiseert AVA`70 de GUV Walfortloop. De wedstrijd met start en finish op het
atletiekcomplex van de club kent een lange traditie en is de 2e zomeravondloop
van dit jaar. De GUV. Walfortloop is voor de regionale atleten die (nog) niet
op vakantie zijn, een prima gelegenheid om de vorm te testen. Voor sportieve
toeristen in de omgeving vormt de prestatieloop een mooie uitdaging om de
hardloopschoenen aan te trekken en in actie te komen.
Aanvang wedstrijden:
Jeugdloop 1 km 19:00 uur
Jeugdloop 2 km 19:15 uur
5km en 10Km Run 19:45 uur
Prijsuitreiking jeugd 19:45 na
de start van de 5km en 10km.
Prijsuitreiking 5km en 10km na
laatste binnenkomst van 10km deelnemers.
Voorinschrijven voor de GUV
Walfortloop is vanaf heden mogelijk op de volgende site.
Na inschrijving is mogelijk op
de wedstrijddag, vanaf 18.00 uur in het clubhuis van AVA`70 tot 10min voor de
te lopen afstand.
Kosten: zijn € 3,50 voor de
deelnemers aan de 1 en 2 kilometer, terwijl de lopers en loopsters aan de 5 en
10 kilometer € 7,00 betalen.
De organisatie stelt bekers beschikbaar voor de nummers 1, 2 en 3 bij de verschillende afstanden. Daarnaast ontvangt elke deelnemer een medaille bij binnenkomst.
maandag 17 juni 2024
Wat je moet doen na je training
 |
| Tijdens een rondje van een kilometer of zeven verbranden de meeste mensen zo'n 500 calorieën Als het rondje er eenmaal op zit, dan weten te veel lopers niet meer wat ze moeten doen. Adviezen wat je dan zou kunnen doen. De meeste atleten weten vrij goed wat ze voor hun training moeten doen. Nee, je moet vijf minuten voor vertrek geen bord vol pasta eten. Van melkproducten kun je lopersslijm krijgen. Je doet de juiste kleding en de goede schoenen aan. Een ook een warming-up is aan jou wel besteed. Maar zit dat rondje er eenmaal op, dan weten te veel lopers niet meer wat ze moeten doen. Tijd om daar verandering in te brengen. Voor een groot gedeelte van ons hardlopers gaat het zo. Je rent je rondje en perst er de laatste paar honderd meter tot de voordeur nog een eindsprint uit. Met een kop als een boei, een zeiknatte rug en een hartslag van 200 plof je op de bank om daar de rest van de avond niet meer van af te komen. Je hebt nog net de puf om ‘dank je’ te zeggen als je geliefde je een ijskoud biertje aangeeft. Sorry, maar dat kan echt veel beter. Om te beginnen met die eindsprint. Heel goed dat je die doet. Dat geeft lekker veel voldoening. Maar plan ‘m in het vervolg een kilometer eerder (en maak desnoods je rondje een stukje langer om toch het benodigde aantal kilometers te halen). Hijg lekker uit en laat je hartslag zakken. Zodat je daarna in een heel rustig tempo uit kunt rennen richting voordeur. Daarmee geef je je spieren de cooling down die ze verdienen. En als je dan thuis bent, laat dan die bank even voor wat ie is. Ben je echt van plan om je lichaam een plezier te doen, knal dan door met een serie rompverstevigende oefeningen (vliegtuigje, wat buikspier- en heupoefeningen). We kunnen het niet genoeg zeggen, maar blessurevrij lopen doe je met een sterke romp. Daarna is het douchen en omkleden. Als je dan op de bank ligt uit te dampen is het belangrijk om je energie op een goede manier aan te vullen. Denk kwark, denk noten en denk (gedroogd) fruit. Mocht dit je te gezond zijn dan is er hoop. Er zijn toplopers die zweren bij een goed glas chocolademelk na het rennen. En ja, ook volgens sommige wetenschappers zou dit te perfecte drank zijn na het lopen. Drink dus goed en eet verstandig, maar let op. De meeste lopers overschatten het aantal calorieën dat ze hebben verbrand schromelijk. Na een half uurtje rennen trekken ze de koelkast en voorraadkast leeg omdat ‘ze toch gesport hebben’. Helaas, zo werkt het niet. Tijdens een bescheiden rondje van een kilometer of zeven, verbranden de meeste mensen zo’n 500 calorieën. En dat heb je er zo weer aan gegeten. (bron) |
zondag 16 juni 2024
Operation Tenderfeet
 |
| Ruim 105 kilometer, 3350 hoogtemeters en bijna 20 uur hardlopen Ik ben al jaren een groot fan
van Kamp Waes (en de Nederlandse Kamp van Koningsbruggen). Uiteraard ben ik
veel te oud om zelf mee te doen en met mijn richtingsgevoel is het navigeren is
niet helemaal mijn ding zullen we maar zeggen. Maar één van de vaste onderdelen
is Operation Tenderfeet: de deelnemers moeten een route afleggen waarvan ze
niet weten hoe lang het gaat zijn. Maar het is altijd héél erg lang. Dat is wel
mijn ding natuurlijk. Al vaak gedacht dat ik dat toch zou moeten kunnen. Ik kan
al vast verklappen dat die zere voeten in ieder geval gelukt zijn in de trail
die ik samen met Henrie liep afgelopen weekend…. Een tijd geleden kwam Henrie
met het idee om mee te doen met de Trail Godefroy de Bouillon, in het zuiden
van de Ardennen, tegen de Franse grens. Daar slingert de Semois zich tussen de
heuvels door, wat prachtige romantische plaatjes oplevert. Het kasteel van
Godfried van Bouillon (de kruisvaarder) staat daar stoer te pronken bovenop een
heuvel. Prachtig decor voor start en finish natuurlijk. Al snel besloten we mee
te doen en uiteraard konden we het niet laten om te kiezen voor de langste
afstand, 104 km met 3200 hoogtemeters. Een flinke uitdaging, om het maar eens
met gevoel voor understatement te zeggen. We bereidden ons maandenlang
zo goed mogelijk voor en uiteindelijk was het zo ver. We vertrokken vrijdags
met Henries camper richting Bouillon. Na een voorspoedige reis wisten we een
mooi plekje op een camperplaats te bemachtigen en haalden we ons startnummer
op. Daarna konden we even het stadje verkennen. Biertje in het zonnetje op het
terras en daarna een lekkere pasta bij de beste Italiaan in Bouillon. En daarna
meteen terug naar de camper om de wedstrijdspullen klaar te leggen en naar bed.
Ik had zelfs mijn loopkloffie al aangedaan om tijd te sparen. Een start om 4:00
is geen grap. In alle vroegte fietsten we de
kilometer naar de start, laatste stuk lopen met de fiets zo steil. Maar dat zou
na afloop wel heel fijn naar beneden gaan… Het is altijd een bijzonder gezicht
om een paar honderd lopers midden in de nacht helemaal klaar voor de start te
zien ronddrentelen. Iedereen heeft zo zijn eigen rituelen. Na een korte speech
in het Frans door de organisator werd er gelukkig ook nog even een Nederlandse
samenvatting gegeven. En toen was er de start! Een lang lint lopers met
brandende hooflampjes liep het stadje uit. Na een kilometertje stopten Henrie
en ik even om een jasje uit te doen en daarmee liepen we meteen als laatste
lopers. Gaandeweg haalden we een paar
lopers in, maar we werden ook nog ingehaald door een paar lopers die zich
verslapen hadden. In het donker liepen we de eerste twee uur door het bos.
Langzaam werd het lichter, maar onder de bomen was het nog best lang donker. En
toen werden we ook nog getrakteerd op een enorme hoosbui. Voordat we een jasje
uit de rugzak hadden waren we al nat, maar we konden in ieder geval goed warm
blijven. De eerste de beste steile helling kon het jasje al weer uit omdat het
zweet ons uitbrak. Iedere 12 tot 15 kilometer was
er weer een verzorgingspost waar je je bidons kon bijvullen en lekker kon
pakken. De vrijwilligers waren super vriendelijk, hoewel ze soms alleen Frans
spraken. Ook zij maakten er een mooie dag van, bij een aantal lagen er om negen
uur ’s morgens al lege flessen bier onder de tafel. Op de tafels lag er van
allerlei lekkers, we kwamen niets te kort. Het parcours was echt
fantastisch mooi. De Semois liet zich regelmatig zien als we weer eens een
‘doorkijkje’ hadden tussen de bomen. Het bos was echt uitbundig groen en we
liepen op de mooiste paadjes die je maar kunt bedenken. Alle lof voor degene
die het parcours uitgezet had. Ook de pijltjes hingen overal waar je ze maar
nodig kon hebben. Er waren er echter een heleboel die naar boven wezen, maar
dat was dan ook vaak de kant die we op moesten… We wisten van tevoren
natuurlijk al dat er veel steile heuvels in zaten, maar er is altijd een groot
verschil tussen een hoogteprofiel bekijken of het ook daadwerkelijk voelen
piepen en kraken in je spieren als je je met twee stokken omhoog moet hijsen. Stijgingspercentages
van onder de tien kwamen minder vaak voor dan percentages boven de dertig. In
ieder geval voor mijn gevoel. Gelukkig kwamen er ook regelmatig mooie lange
afdalingen na zo’n helling waar je dan weer heerlijk kon dribbelen. Dat was dan ook ons plan de
campagne, alles naar beneden proberen te rennen en de rest hiken, vlak kennen
ze namelijk niet in dit gebied. Het enige vlakke stuk was de laatste paar
kilometers voordat we op de helft waren. Toen liepen we een stuk langs de oever
van de Semois. Maar ook daar had het flink geregend de laatste tijd. . Dat er
een paar honderd man ons voorgegaan was maakte het niet beter en dus was het
een grote glibberboel in de rivierklei, waar ook niet te rennen viel. Halverwege hadden we een
verzorgingspost met beter eten en daar konden we ook onze dropbag met droge
spullen en zo pakken. Hier hielden we dan ook een iets langere pauze. Even de
voeten wat laten drogen, droge sokken en droge zooltjes in de schoenen en verder
maar weer. De eerste helft was eigenlijk prima gegaan en we hadden echt genoten
van de geweldige natuur. Maar de heuvels en de hoogtemeters hadden al wel een
aardige aanslag gepleegd op onze benen en volgens het hoogteprofiel zaten er in
de tweede helft evenveel hoogtemeters als in de eerste helft. Het begin van de tweede helft
was even een mentaal dingetje. Je weet dat je dicht bij de camper bent en was
is er dan makkelijker dan opgeven en lekker te gaan douchen? Toen we weer wat
verder weg waren werd dat wel weer beter. Ik had de focus er goed op en moest
Henrie er even doorheen slepen. Dat ging nog niet echt ten koste van het tempo,
maar het begon zoetjes aan ook wel meer te zeuren in de benen. Gelukkig waren
de verzorgingsposten nu iedere tien kilometer, dat geeft steeds een mooi
richtpunt. Ook hadden we wat afleiding
van lopers van de kortere afstanden. Waar we al tijden met zijn tweeën liepen,
konden we nu af en toe een praatje maken met anderen. Dat gaf toch weer even
goed gevoel als je een loper zag die het ook moeilijk had, maar die maar dertig
km liep terwijl wij er al 65 op hadden zitten. Goed voor ons moraal zullen we
maar zeggen. En dat hadden we ook nodig. Vooral Henrie zat teveel te rekenen
hoe lang we nog onder weg zouden zijn. We liepen de eerste helft op een schema
van zo’n 16 1/2 uur. Dan zouden we ruim voor het donker binnen zijn. Maar dat
gingen we niet meer halen. Met nog ruim dertig km te gaan
hadden we even een bakkie koffie gescoord en bespraken we de opties. De laatste
mogelijkheid om af te korten lonkte nogal voor Henrie. Maar ik had er geen oren
naar 90 in plaats van 105, zoveel verschil maakt dat nu ook weer niet… We waren
niet geblesseerd, alleen moe. Geen reden om af te kappen. Dan maar iets langer
in het donker lopen. We besloten om de rest van de afstand ook de downhills
maar te hiken om de bovenbenen te sparen. Die deden inmiddels al flink zeer bij
het afdalen. Heuvelop was wel superzwaar en steil, maar dat lukte nog redelijk.
Onze stokken waren onze redding. Nordic walking is een tak van
sport die we beiden goed beheersen mag ik wel zeggen. Met efficiënte inzet van
stokken kun je sneller vooruit komen, maar zeker bij het klimmen geeft het heel
veel voordeel. En hoe steiler de heuvel hoe meer voordeel. De steilste heuvels
was het een kwestie van twee stokken omhoog zetten en jezelf omhoog hijsen en
dat dan achter elkaar tot je boven was. Zo hadden we op een gegeven moment een
kilometer in 19 minuten, terwijl we echt ons best deden om zo snel mogelijk
omhoog te komen. De dag liep ten einde en de
schemering viel in het bos al snel in. Maar we waren er nog niet… De mentale
strijd was volop bezig en eigenlijk belangrijker dan de fysieke strijd. De
organisator speelde daar ook handig op in door in de laatste kilometers nog een
paar enorm steile en technische heuvels in het parcours op te nemen. In het
donker was het voor mij vooral in de afdaling erg lastig. Ik zie het sowieso al
niet goed, maar in het licht van de koplamp en met bovenbenen van gesmolten
kaas was het steil afdalen over de rotsen en boomwortels bijna onmogelijk. Maar willen is kunnen zeggen
ze bij Kamp Waes altijd en dat hield ik als mantra aan in de laatste paar
uurtjes. Ik zat me wel af te vragen hoe dat nu zat met die veertig procent. Als
je denkt dat je niet verder kunt zit je pas op 40 % zeiden ze op TV. Maar hoe
kun je dan uren lang achter elkaar op 40 % zitten? Ergens loopt het toch op zou
je zeggen… Ik probeerde dat maar uit het hoofd te zetten. Gelukkig kwam de
laatste klim naar het kasteel eindelijk in zicht. Mijn eigen horloge viel net
een kilometer voor de start uit, was mijn eigen 40 % dus toch net even meer… Gezamenlijk kwamen we over de
streep. High five en super trots op onze prestatie. Bij de finish waren ze de
boel al aan het afbreken. Er liepen er nog maar een stuk of zes ergens achter
ons en er waren een heleboel mensen uitgestapt. Dat maakte ons niets uit, wij
hadden het gehaald! We kregen een mooie medaille en mochten ons te goed doen
aan alles wat was overgebleven. Maar daar hadden we helemaal geen zin meer in.
Na 105,25 km, 19:32 uur lopen en zo’n 3350 hoogtemeters (en weer naar beneden)
waren we er helemaal klaar mee. We pakten ons fietsje en zoefden de bult af
naar de camper. Douchen en slapen was een grotere beloning dan welke medaille
dan ook… Tender feet had ik ook, Operation Tenderfeet geslaagd dus! (bron) Andre Bleumink |
Verschil tussen een fartlek-, tempo- en intervaltraining?
 |
Interval-, fartlek- en tempotrainingen: 3 belangrijke
trainingsvormen, maar wat is het verschil eigenlijk? |
Fartlektraining
Fartlektraining. Dat is niet alleen een grappig woord; het is ook leuk om te doen. Fartlek is Zweeds voor ‘snelheidsspel’ (oftewel ‘vaartspel’), en dat is precies wat het is. In tegenstelling tot tempowerk en interval is fartlek ongestructureerd. Je snelheid wisselt steeds van gematigd naar snel naar rustig, wat je maar wilt. Na een warming-up speel je met je snelheid door steeds korte stukken te versnellen (tot die boom, tot dat verkeersbord) en daarna weer rustig aan te doen tot je hersteld bent. Het is leuk om in een groep te doen. Iedereen kan dan een poosje de leider zijn die bepaalt hoe er van tempo en duur wordt gewisseld. Op die manier heb je ook een mentale training, want soms is het stevig doorbijten om je loopmaatjes bij te houden zonder dat je weet wat ze precies gaan doen. Het doel van het vaartspel is om vrij te bewegen zonder klok of plan, met een hogere intensiteit dan een duurloop.
Pluspunt van deze training: een stressvrije training die lichaam-geestbewustzijn, kracht en uithoudingsvermogen bevordert.
Tempotraining
Tempotrainingen zijn als een stroopwafel. De warming-up en de cooling-down zijn als de twee koekjes, en de stroopvulling heeft de vorm van een training op of net boven je anaerobe drempel (het punt waar de verzuring toeslaat). Dit is het inspanningsniveau dat net buiten je comfortzone ligt – je kunt jezelf stevig horen ademen, maar je hapt niet naar lucht. Als je gemakkelijk kunt praten zit je niet in de tempozone, en als je helemaal niet kunt praten zit je er boven. Het moet dus een gemiddeld inspanningsniveau zijn, waarbij je wel kunt praten maar niet heel gemakkelijk. De loopsnelheid in km/uur is geen effectief criterium om dat tempo te bepalen. Er zijn immer veel variabelen die van invloed zijn op de snelheid rondom de anaerobe drempel. Denk daarbij aan de temperatuur, warmte, wind, je vermoeidheid en het terrein. Let dus ook op je gevoel en je ademhaling.
Pluspunt van deze training: een verbeterde anaerobe drempel waarmee je sneller op een lager inspanningsniveau kunt lopen. Het bevordert je focus, tempohardheid en mentale kracht.
Intervaltraining
Intervaltrainingen bestaan uit korte, intense inspanningen gevolgd door eenzelfde of iets langere hersteltijd. Je loopt bijvoorbeeld, na een warming-up, twee minuten op een hoog inspanningsniveau, gevolgd door twee tot drie minuten rustig joggen of wandelen om op adem te komen. In tegenstelling tot tempotrainingen loop je bij interval wel in het rood, op een inspanningsniveau waarbij je hapt naar adem en de seconden telt tot je mag stoppen. Het geheim zit hem in het herstel, dat stelt je in staat om de volgende interval weer stevig aan te zetten en de hele intervaltraining moe maar niet volledig uitgeput te voltooien. Net als bij de andere trainingen zal je lichaam zich aanpassen en sterker worden tijdens de hersteltijd.
Pluspunt van deze training: je gaat er zuiniger van lopen en het bevordert je wedstrijdvorm. Je uithoudings- en doorzettingsvermogen nemen toe.
Veel plezier met trainen! (bron)
zaterdag 15 juni 2024
Wil jij afvallen? Train dan in de ochtend
 |
| Veel lopers trainen echter vooral om hun eigen prestaties te verbeteren |
Trainen kun je de hele dag door doen, maar wat is de beste tijd om een rondje hard te lopen? Dat hangt volledig af van de doelen die jij hebt. Heb je last van de wintertijd die afgelopen is ingegaan? Dan is het slim om ’s middags te lopen. Maar als je wat kilo’s wilt afvallen, is het juist beter om ’s ochtends te lopen. Veel lopers trainen echter vooral om hun eigen prestaties te verbeteren.
Misschien wil je ooit een
marathon lopen, misschien wil je je persoonlijk record op de halve marathon
verbeteren of misschien wil je ooit eens een echt snelle tien kilometer lopen.
Als jij zo’n loper bent, iemand die zijn of haar prestaties wil verbeteren,
maakt het niet heel erg veel uit op welk tijdstip je gaat trainen. Wel is het
belangrijk dat je in dit geval regelmaat inbouwt. Routine. Probeer je
trainingen altijd rond hetzelfde tijdstip in te plannen en stem daar je
eetgewoonten op af. Leef zo regelmatig mogelijk.
Een andere grote groep lopers
traint vooral om af te vallen. Hardlopen is natuurlijk een ideale manier om die
overtollige kilo’s kwijt te raken. Behoor jij tot die groep, dan is het
verstandig om ’s ochtends te trainen. Als jij voor het ontbijt een rustige of
matige training afwerkt, zal je zien dat je vervolgens minder honger hebt en
dus ook minder eet. Daarnaast verbrand je gedurende de dag meer calorieën. En
dan is het ook nog eens zo dat als je zo gezond aan de dag begint, het
makkelijker wordt om later op de dag gezondere keuzes te maken.
Nog een groep lopers die er
verstandig aan doet om in de ochtend te trainen, is de groep lopers die traint
om daardoor beter te kunnen slapen. Als je vroeg in de morgen je
hardloopschoenen aantrekt, hebben je hersens direct door dat je wakker bent.
Een mooie prikkel voor het begin van de dag. Daardoor zijn je hersens dus
eerder actief en zullen ze in de avond eerder een signaal geven dat je moet
gaan slapen. Daarnaast zal je bloeddruk dalen na een workout in de ochtend, dus
zal je in de avond eerder een dipje krijgen. En dus verlangen naar je bed.
Wanneer je sterker wil worden
door hard te lopen, raden we je aan om in de late namiddag of in de vroege
avond te gaan trainen. Dankzij het hormoon testosteron heb je tussen 2 uur ’s
middags en 6 uur ’s avonds de meeste energie. Dat merk je meteen terug tijdens
je training. Omdat je lichaam dan ook nog eens de hoogste temperatuur heeft,
voel je je sterker en flexibeler en zullen je longen beter werken. Ideaal voor
een goede prestatie.
Heb jij last van de wintertijd
die is ingegaan en is je slaapritme in de war? Probeer dan rond 1 uur ’s
middags een rondje te gaan lopen. Je interne klok wordt op die manier het best
gereset en dus zal je ook weer sneller rond de normale tijd kunnen slapen. (bron)
Abonneren op:
Posts (Atom)