Verslag van de 2e Montferlandtrail in Braamt

Eric Hoogerbrug, Sandra Wassink en Gerrit Dijkslag

Het is zaterdag 16 september en de 2e editie van de Nathan Montferland Trail wordt vandaag gehouden. Een trail evenement waarbij lopers kunnen kiezen uit 8, 14 of 30 km door de Montferlandse bossen. En deze trail staat vandaag op mijn programma, ik heb er ontzettend veel zin in! Na een lange blessuretijd aan mijn knie probeer ik nu mijn kilometers weer wat uit te bouwen en de zachte ondergrond in de bossen is hier perfect voor. Dus ga ik s’ ochtends met AVA-loopmaatje Eric op weg naar Braamt. Nu ben ik geen (nog) geen die-hard trailer, maar ik heb al wel kennis mogen maken met de zeer relaxte gang van zaken rondom een trail loop….en ik vind het super! De locatie, Markant Outdoorcentrum, is van alle gemakken voorzien. Er staat een grote tent waar je je startnummer kunt ophalen en direct krijgt elke deelnemer een leuk hebbedingetje. Deze keer is dat een handige ‘running pak’, een soort belt die je om je middel kunt doen waarin je bijv. je telefoon in op kunt bergen. Nou, dat begint goed! En dan heb je nog niets hoeven doen. Verderop staan tenten waar je je tas kunt achterlaten en zijn er douches en wc’s. Aangezien Eric en ik tijdig in Braamt aan zijn gekomen en het ophalen van de startnummers zo snel verloopt, hebben we alle tijd om nog even koffie te drinken en wat te babbelen met andere deelnemers. Die komen echt overal vandaan. En wat voor ons een thuiswedstrijd is, is voor anderen dan ook een aardig eindje rijden, tot aan Amsterdam toe.

De 3 afstanden hebben verschillende starttijden en om 10.45u wordt onze groep (de 14km) weggeschoten. Een lang kleurig lint met lopers verlaat het terrein (waar verschillende groepen mensen, bedrijven waarschijnlijk, een leuk outdoor-dagje hebben gepland) langs de mais-velden en steken dan de weg over naar de Montferlandse bossen. Al vrij snel volgen wat klimmetjes, die mij direct de adem ontnemen. Oeffff…..dat is weer wennen. Om mij heen zie ik ook wat mensen heuvel-op wandelen en ga ik dat ook maar even doen, we zijn tenslotte pas net begonnen en het is dus nog wel een eindje. Volgens de folder is het een trail met ‘heel veel Single tracks en een verrassend gebied met toppen en paadjes’. Tja, nu zit ik niet zo in de trail-termen en zegt ‘single tracks’  mij dan ook niet zoveel, maar het is zeker een verrassend mooi gebied met de nodige toppen die moeten overwonnen en heerlijke paadjes.

Ook de ‘Kale Jakob’ moet overwonnen worden, een stevige heuvel die vaak ook op het programma staat van de AVA ’70 heuveltraining. Dus die ken ik….maar niet van deze kant. Oeffff….ook die is erg pittig. Ik red het niet om tot bovenaan te blijven hardlopen…dus ik mag van mezelf even wandelen en bovenaan wil ik weer de pas erin zetten. Dat lukt wel, maar dan gaan we de bocht om en help…nog zo’n klim. En daar bovenaan zit de fotograaf… Ja, dan ga je toch je best doen. Bovenaan gekomen, de fotograaf voorbij, kom ik even op adem. En dan ben je nog niet eens halverwege…. Bij het 7km punt is een verzorgingspost, een ‘bekerloze’ wel te verstaan, dus het is de bedoeling dat je je eigen beker meeneemt. Dat gebeurt vaker om op deze manier het bos schoon te houden. Omdat ik zo’n speciaal bekertje nog niet bezit, had ik zelf wat drinken meegenomen. Meteen een goed moment om mijn rugzakje te testen die ik voor mijn verjaardag kado had gekregen. Verder liggen er allemaal lekkere dingen te knabbelen: tucjes, wine gums, ontbijtkoek, en fruit. Ik ben onderweg zelf niet zo’n eter, maar kies nu voor een stukje ontbijtkoek omdat ik wat honger begin te krijgen. En we zijn pas halverwege, dus wat energie is welkom.

Na de verzorgingspost is het veld lopers nog verder uit elkaar gevallen, zowel voor- als achter mij zie ik even geen loper. Oeps…nu moet ik zelf wel op de bordjes en linten gaan letten anders loop ik nog verkeerd. Nu een paar hele kronkelige paden zie ik toch weer gekleurde shirtjes voor mij verschijnen…. pfffieuw, ik loop dus nog goed, gelukkig. Nu we richting het einde van de route gaan, hoor ik continu vliegtuigen…. Bij het verlaten van het bos zie ik ze opeens.  Het lijken oude militaire vliegtuigen, groot, en ze vliegen ontzettend laag en lijken dus enorm!  Later hoor ik dat dit te maken heeft met de Airborne luchtlandingen op de Ginkelse Hei in Ede. Het was wel mooi om te zien. De laatste 2km zijn aangebroken en nu beginnen de benen toch wel stijf te worden, geen wonder natuurlijk gezien ik ook al weken niet meer deze afstand heb gelopen. Ik ben blij dat ik de finish-geluiden hoor en na een bocht de finish zie. Eric staat al bij de finish samen met AVA-loopmaat Gerrit. Die bleek er ook te zijn, maar die hadden we nog niet eerder gespot. Beide heren zijn alweer helemaal bijgekomen van hun avontuur. Gezamenlijk hebben we deze mooie loop afgesloten met een lekkere pasta. Al met al een topdag en een mooi georganiseerd evenement.

uitslagen

site organisatie

Sandra Wassink