 |
| De deelnemers aan de 50 kilometer (foto Rinus Luijmes) |
Dit jaar bestond AVA’70 50
jaar. Een hele reeks van feestelijkheden en speciale evenementen was gepland om
dit groots te vieren. Eén van die evenementen was de eerste Achterhoek Ultra.
Een idee van Henrie Drenthel en ondergetekende om een 50 kilometer ultraloop
door het Achterhoekse landschap te organiseren. Voor degenen die 50 km te ver
vonden was er de mogelijkheid om met een team van drie personen mee te doen.
Wie had kunnen denken dat een virus er voor zou zorgen dat alle feestelijkheden
afgeblazen zouden worden. Uiteindelijk bleek de Achterhoek Ultra het enige
evenement op de kalender die nog bleef staan.
Uiteraard was er al veel tijd gestoken in het maken van de mooiste route. Heel veel van de paadjes hadden we al wel eens gelopen in onze trainingslopen, maar om ze aan elkaar te knopen tot een route van 50 km viel nog niet mee. Na een aantal testlopen en veel schrappen en opnieuw tekenen hadden we een route waar we tevreden over waren. Zoveel mogelijk bossen, singels en andere natuurgebiedjes die het gebied tussen Aalten en Winterswijk rijk is werden aaneengeregen door onverharde paden en pittoreske klinkerweggetjes.
We hadden een mooie promofilm laten maken door Joppe Roos en een website opgetuigd om deelnemers te trekken. Ook Facebook en natuurlijk een heleboel mond-op-mond reclame moesten zorgen voor een mooi aantal deelnemers. Niet teveel, want we wilden er een klein maar fijn loopfeest van maken. En gaandeweg de Coronaperiode werd het duidelijk dat we met een flink aantal beperkingen en maatregelen te maken zouden krijgen. Daarom gingen we steeds minder reclame maken om maar niet teveel deelnemers te krijgen en alles in de hand te kunnen houden. Toch hadden we al snel een mooie lijst deelnemers, zowel regionaal als van verder weg.
Uiteindelijk werd het door het weer oplopen van het aantal besmettingen en verscherpte maatregelen nog spannend of het door zou kunnen gaan of niet. Maar op 10-10-2020 was het dan toch zo ver. D Day! ’s Morgens al vroeg kwamen Henrie en ik bij het AVA clubgebouw om alles klaar te zetten. Evelien was er ook al bijtijds bij om de koffie te regelen en de laatste zaken door te spreken. Het weer leek ’s morgens nog mee te vallen, maar in de middag werd er regen verwacht. We zetten dus maar een partytentje bij de finish om daar wat eten en drinken droog te kunnen houden.
De goodiebags voor na de finish werden mooi op een rij gezet in het krachthonk. Dat werd ook het zenuwcentrum voor de elektronische tijdwaarneming die in de capabele handen van Marco lag. De verzorgingsposten hadden de spullen al in hun busje geladen en stonden klaar voor vertrek. De AVA kantine was gesloten wegens Corona, maar werd ingericht als wedstrijdsecretariaat.
De deelnemers begonnen langzaam binnen te druppelen en mochten via een uitgepijlde looproute in de kantine hun keycord met startkaart ophalen. Aangezien er een heel beperkt aantal deelnemers was verliep dat allemaal eigenlijk heel gedisciplineerd en soepel. Geen gedrang en zenuwachtige wedstrijdlopers, niemand maakte zich echt druk. Afstand houden was eigenlijk ook geen probleem, ruimte genoeg voor iedereen. In het zonnetje was het fris, maar prima uit te houden op het terras. Maar daar werd het snel drukker. Op het laatste moment besloten we daarom de startprocedure nog aan te passen.
De eerste lopers waren er klaar voor en de tijdregistratie was er ook klaar voor. We besloten om in plaats van de geplande start om 10 uur, gewoon de start open te gooien. Aangezien de tijd elektronisch werd bijgehouden mocht iedereen starten als ze er klaar voor waren. Dat maakte dat er een prachtige gespreide start ontstond. Als we dat hadden willen plannen was het vast niet zo goed gelukt. De solo lopers en de startlopers van de teams waren al snel onderweg en de overige leden van de teams gingen ook op weg naar de wisselpunten. Het start terrein liep snel leeg en alleen de jeugd van AVA bleef over om te trainen. Die pasten hun training aan door onder andere met zijn allen bij elkaar ook 50 km te lopen. Met 47 deelnemers was dat snel klaar, maar een leuk initiatief.
Henrie en de verzorgingspost crews gingen op weg en het wedstrijd secretariaat kleedde zich om in wielertenue. Die gingen de route met de fiets doen. Uiteindelijk bleef ik alleen over bij AVA als centraal aanspreekpunt/noodgevallenpost. Even een momentje rust met een bakkie koffie. De loungeset in de AVA kantine leent zich daar prima voor en in het zonnetje achter glas was het ook goed vol te houden.
Na een paar uurtjes rondlummelen (gelukkig geen enkel noodgeval) kwam er langzaam weer leven in de brouwerij. Marco kwam weer om zijn plek achter de laptop in te nemen. Een telefoontje van Henrie dat de eerste lopers vertrokken waren bij VP2 was voor hem een teken geweest om weer in zijn autootje te stappen. De eerste loper liet nog even op zich wachten, maar uiteindelijk zagen we beweging in de verte. De eerste loper had er nog een flinke vaart in en klokte een tijd van net boven de 4 uur over 50 km. Even later kwam AVA-lid Mathias ook over de streep. Maar aangezien hij later gestart was bleek hij met een tijd net onder de 4 uur toch sneller. Beide lopers waren heel tevreden over het parcours en hadden maar één buitje meegemaakt.
Langzaam druppelden er meer lopers binnen, sommigen alleen en anderen in kleine groepjes. Samen loopt het toch fijner dan alleen, je kunt elkaar dan stimuleren. Ook de eerste teams kwamen al vrij snel binnen. Het eerste team was team Sport-Balance, bestaande uit drie dames. Ze zetten een vlotte eindtijd neer maar bleken geen partij voor tempobeul Mark te Brake en zijn broer Luuk. Broer Tim moest op het laatste moment afzeggen, waardoor Mark twee stukken van 17 km moest lopen. Dat bleek dusdanig lekker te gaan dat hij besloot ook zijn broer Luuk te begeleiden op de laatste 17 km. Of Luuk daar ook zo blij mee was is de vraag, die moest nl. alle zeilen bijzetten om zijn snelle broer bij te blijven.
Inmiddels kwamen er steeds meer lopers binnen en ik werd nog bijna druk met het uitreiken van de goodiebags. Toch leidde het gelukkig niet echt tot drukte. De Grolsch herfstbok en de Achterhoekkoek van Tracey Jewell in de goodiebag werden enthousiast ontvangen door de deelnemers. Aangezien er verder geen mogelijkheid was om te douchen en de kantine ook noodgedwongen dicht was vertrok ook iedereen vrij snel weer. Dat was ook gevraagd in de informatie die gestuurd was aan de deelnemers. Aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant werd het weer er ook niet beter op, dus was het waarschijnlijk ook zonder Coronamaatregelen wel zo gelopen. Het begon te waaien en af en toe voelden we wat spetjes.
Op een gegeven moment hadden we de hoofdmoot wel verwerkt en werd het weer rustig op het terrein. Uiteraard bleven we iedereen enthousiast binnenhalen, maar aangezien het begon te regenen trokken we ons terug onder de partytent. De laatste restjes chocolade, chips en cola werden nog gretig opgemaakt door de laatste deelnemers waardoor er niet eens heel veel over bleef. De allerlaatste deelnemer liet nog even op zich wachten, maar die had van tevoren al aangegeven dat we alles al wel op mochten ruimen.
Sjaak Schipper was de enige die het laatste uur of zo in de stromende regen moest afleggen, met een flinke tegenwind. Maar niets kon zijn goede humeur verstoren en nadat we hem ook nog op een lekkere verse bak koffie getrakteerd hadden en hij zich omgekleed had stapte hij lachend in zijn auto om weer terug naar Groningen te rijden. Ook wij konden daarna tevreden naar huis gaan. Best vermoeiend zo’n dagje organisatie zijn.
De dag was echter nog niet helemaal voorbij. Op Facebook verscheen het ene lovende bericht na het andere, complimenten, bedankjes en geweldige foto’s kwamen voorbij terwijl ik genoot van mij herfstbokje. Mijn telefoon bleef plingen met Whatsapp berichten van de loopmaatjes waarmee ik een 12 weken durend trainingsschema had afgerond in de voorbereiding naar hun eerste ultra. Ook veel complimenten van onze (Duitse) loopvrienden dat we zo’n mooi en Coronaproof evenement hadden weten neer te zetten. Uiteraard is het niet alleen aan Henrie en mij te danken, het is een echte teamprestatie. Maar het zal jullie niet verbazen dat ik met een tevreden glimlach in slaap viel.
Andre Bleumink
Geen opmerkingen:
Een reactie posten