Dijkslag loopt zijn 800e wedstrijd in Italië

Gerrit Dijkslag

Een onverwachte mijlpaal

Het zal jullie vast niet ontgaan zijn dat ik 799 wedstrijden heb hardgelopen. Vorig jaar zou de door onze eigen AVA’70 jeugd georganiseerde Track en Field Run de 800ste moeten worden. Net daarvoor raakte ik geblesseerd en wat er verder met de hardloopkalender gebeurde is helaas maar al te bekend. Er werden in 2020 nog wel een paar baanwedstrijden en wedstrijden met gefaseerde starts georganiseerd, maar mede door mijn blessure voelde dat niet echt lekker en werd het vizier op 2021 gericht.

Helaas werd het het eerste half jaar niet beter en behalve een wedstrijd waarbij je je moest laten testen, was de kalender wederom leeg. Voor september biedt deze wat meer reden tot vreugde, zo staat onze eigen Kramp Run er nog op en heb ik me al ingeschreven voor de Posbankloop en de Diepe Hel. De laatste persconferentie van het kabinet doet helaas de ergste optimist ook weer twijfelen.

Zo bekeken kon die 800ste wedstrijd nog best wel eens een tijdje duren. Ondertussen was ik qua trainingen weer een goed eind op weg na mijn blessure, maar door een kleine terugval moest ik wel de test wedstrijd op Sportpark Zuid afzeggen. Wat werd daar hard en goed gelopen! Met weemoed stond ik langs de kant, wat moet dat lekker voelen, gewoon een wedstrijdje kunnen lopen!

Gelukkig bleek de terugval mee te vallen en ook fysio Mark zag geen ernstige kwalen, behalve een hevig verlangen die jubileum wedstrijd eindelijk te lopen. Na de training weer opgepakt te hebben, ging dat verrassend snel weer de goede kant op, nauwelijks tot geen last, nog geen tempowerk, maar al wel weer het uur vol gemaakt. Een week later zou ik voor mijn werk naar Italië afreizen, hier zou ook een weekend in vallen. De zaterdag zou waarschijnlijk aan werk besteed moeten worden, maar als alles meezat, waren we op de zondag vrij om te doen wat we willen. Mijn collega’s wisten toen nog niet dat ik op het internet aan het speuren ben geweest naar wedstrijden in de buurt van Reggio Emilia. Eerder durfde ik hier nog niet aan te denken, maar nu dacht ik er klaar voor te zijn. Geen knallende tijd, maar gewoon genieten dat ik weer een wedstrijd kon lopen en eindelijk deze mijlpaal kan aftikken. Laten er in het bewuste weekend nog twee wedstrijden in de regio zijn ook! De eerste viel af, op vrijdagavond waren we vast niet op tijd in Bologna, om mij aan de start te krijgen. De wedstrijd op zondagochtend zag er beter uit. Maar dan ook alleen maar omdat die op zondag was, verder had deze alles wat een eerste wedstrijd na 16 maanden en veel blessureleed niet moest hebben. Lengte 15km, hoogteverschil 300 meter in de eerste 5km, die zondag zou het bij de start al 25 graden zijn, ik moest een licentie nummer overhandigen en een medisch attest. Verder ging deze wedstrijd van Scandiano naar Castellarano en was er in verband met covid geen vervoer terug. Dit betekende dat ik mijn collega’s nodig had om me naar Scandiano te laten brengen en me in Castellarano weer op te halen.

Gelukkig heb ik fantastische collega’s, dus dat kwam goed, de KNAU zorgde ook voor een licentiebewijs en begeleidende brief in het Engels. Dat ik door het ontbreken van het medisch attest waarschijnlijk niet in de uitslagen voor zou komen, was een kleine teleurstelling, maar het startnummer zou voor me klaarliggen!

Zondagochtend, met mondkapje voor haal ik mijn startnummer op en na toiletbezoek, inlopen en wat oefeningen begeef ik me zenuwachtig naar het startvak. Tweehonderd afgetrainde en regelmatig wedstijdlopende Italianen omringen mij, wel of niet voorzien van mondkapje. Na het plotselinge startschot begeven we ons op weg naar Castellarano. Mondkapje in de achterzak en daar gaan dan, mijn 800ste wedstrijd is begonnen! Gelukkig ken ik het hoogteprofiel en weet dat de eerste 5km moordend zijn, 300 meter hoogteverschil via schitterende haarspeldbochten en prachtige vergezichten. Maar wel slopend als je te hard van start gaat. Inhoudend klim ik dan ook naar boven en heb zo al de tijd om onderweg te genieten. Van het feit dat ik weer een wedstrijd loop, dat ik weer in de heuvels ren, dat ik in Italië loop, dat de omgeving prachtig is! Ondertussen is het al aardig warm aan het worden en is de eerste verzorgingspost op 4km erg welkom. Een kilometer verder wordt het hoogste punt van vandaag bereikt en de komende 5km gaan redelijk op en af. In volle vaart komen een aantal atleten en atletes me voorbijgesneld. De opgaande kant van de heuvel ging ik hun voorbij, maar nu nemen zij het voortouw. Zodra de weg weer iets omhooggaat, is de volgorde weer andersom. Dit scenario herhaalt zich een aantal keren. Heerlijk dat wedstrijdelement! Na 10km duiken we de diepte in, nu zal er weinig meer geklommen hoeven worden. Daardoor gaat ook mijn tempo in de afdaling omhoog en komt niemand mij meer voorbij. Sterker nog, in mijn euforie gaat de deze antidaler nog enkele atleten voorbij en lijkt het wel of ik de berg afvlieg. Vlak voor de finish staan mijn collega’s mij enthousiast op te wachten en dender ik na 1:16:02 uur de eindstreep over.

Dit was mijn meest onverwachte wedstrijd, ook mijn meest relaxte en waarschijnlijk mijn best ingedeelde. Wat heb ik dit gemist, wat gaaf om mijn jubileum wedstrijd in deze mooie omgeving te mogen lopen en zodoende weer heerlijk wat hoogte meters weg te tikken!

Ik hoop dat het niet weer 16 maanden duurt voordat ik weer een wedstrijd kan lopen, maar die 800ste is er eindelijk van gekomen en deze geweldige ervaring pakt niemand mij meer af.

Willem en Robbert, ontzettend bedankt voor de begeleiding, zonder jullie had ik nog steeds op 799 gestaan!

Wedstrijdgroetjes van wedstrijd atleet en nog steeds berggeit Gerrit

Groeten Gerrit