 |
| Luuk te Brake, doorbijten, niet opgeven en knokken tot het einde |
Hoe kan het dat je
trainingsmaatje harder rent tijdens een wedstrijd, terwijl jullie dezelfde
trainingsarbeid verrichten. Valt dit allemaal te wijten aan talent of het
gebrek daaraan? 'Nee', zullen veel lopers zeggen. Een atleet kan nog zoveel
talent hebben en urenlang trainen. Om echt te presteren zul je nog iets anders
moeten doen: door de pijn heen rennen. De pijn die hardlopen heet. Voor de
geoefende loper voelt dit gevoel dat je tijdens een wedstrijd hebt bijna
vertrouwd aan. Tijdens een tien kilometer begint het al na een minuut of 10.
Pijntjes. Aan je benen, aan je longen, aan je schouders en in je geest. De mate
waarin je die pijn kan weerstaan, bepaalt of je je echt kunt verbeteren of dat
je constant blijft presteren, maar nooit echt veel sneller zult worden. Volgens
The Osborne Running Analysys Lab zijn er verschillende pijnen die je tijdens
een wedstrijd voelt. Allereerst is daar het weten dat je pijn gaat lijden. Veel
ervaren lopers zijn doosbang voor een wedstrijd. Ze weten namelijk dat ze hun lijf
gaan pijnigen en dat het een kwestie van hoe meer hoe beter is om een goede
prestatie neer te zetten. Verre van een prettig vooruitzicht.
Heeft het startschot eenmaal
geklonken, dan begint de pijn. Voor ongeoefende lopers zal dit voornamelijk de
pijn van slecht getrainde spieren zijn. Benen die door te weinig voorbereiding
niet zijn voorbereid op de tocht. Hierbij geldt maar één ding: zorg dat je de
volgende keer een sterker lichaam hebt. Bij gevorderde atleten ligt dit anders.
Hun lichaam is op zich sterk genoeg om goed te presteren. Bij hen houdt pijn
voornamelijk verband met zuurstof of beter gezegd: het gebrek hieraan. Tijdens
een wedstrijd presteer je op de toppen van je kunnen en schreeuwt iedere spier
om zuurstof. Dat is nodig om zoveel mogelijk energie te produceren. Je lichaam
kan daar echter nooit genoeg van leveren en dus schakelen cellen over op
energieproductie zonder zuurstof. Dit kent een naar bijproduct: lactaten.
Dit nare stofje zorgt voor een
vermoeid gevoel. Hoe meer lactaat je opbouwt, hoe moeilijker (of pijnlijker)
het voor spieren wordt om te presteren. Als dit doorgaat schreeuwen je
verzuurde spieren en je geest maar om één ding: RUST. Want alleen met rust
kunnen je benen lekker opstijven en stijf worden (omdat ze bomvol 'zuur' zitten).
Rustig aan wandelen is echter niet bepaald een handeling die zorgt voor snelle
tijden. Dus zit er maar één ding op: doorbijten, niet opgeven en knokken tot
het einde. Want uiteindelijk zijn het niet je benen die je eindtijd bepalen,
maar is het je eigen wil. Is deze van ijzer of een zachter materiaal? (bron)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten