 |
| Kipchoge poseert met de Keniaanse vlag voor de finishklok |
Op zijn laatste stappen op de
Hauptallee in het park Wiener Prater leek Kipchoge te vliegen alsof hij geen
last meer had van de zwaartekracht. 500 meter voor de finish, als de zeven
laatste hazen opzij gaan, steekt Kipchoge zijn vinger omhoog. Hij perst er een
eindsprint uit, wijst naar het publiek en slaakt een kreet. Er gaat nog een
vinger omhoog. Hij lacht. En slaat op zijn borst. Achter hem zijn de hazen door
het dolle heen. Ze juichen. Nog nooit zagen we de
geconcentreerde Keniaan zo uit zijn dak gaan. Bij de finish vliegt hij zijn
vrouw om de nek. Zij is voor het eerst met haar drie kinderen naar een
evenement gekomen waar haar man loopt. Kipchoge steekt duimpjes op naar het
publiek. Geeft high-fives. Hij krijgt knuffels. Van zijn coach Patrick Sang,
van zijn Nederlandse manager Valentijn Trouw, die bidons aangaf vanaf de
racefiets. Jos Hermens, nauw betrokken bij het project via sportmarketingbureau
Global Sports Communication, tilt de kampioen van de grond als hij hem ziet.
Lang gekoesterde wens
Hij knijpt de vederlichte
Keniaan fijn als een vader die zijn zoon na een lange reis weer in de armen
sluit. Hermens zag in Wenen een lang gekoesterde wens in vervulling gaan. Hij
wilde met eigen ogen zien dat de magische grens van twee uur werd doorbroken.
De 69-jarige visionair voorspelde jaren geleden al dat hij er levend getuige
van zou zijn. Een dag voor de wedstrijd was Hermens’ voorspelling van de
eindtijd precies 1.59.40. En zo geschiedde. In Wenen werd niets aan het
toeval overgelaten. Er waren lessen getrokken uit de eerste recordpoging van
Kipchoge, twee jaar geleden op het Formule-1 circuit in het Italiaanse Monza.
Daar kwam de olympisch kampioen van Rio 26 seconden tekort om onder de twee uur
te komen. Nu waren de omstandigheden perfect. Het was fris in Oostenrijk, het
parcours was vlak, Kipchoge liep op zijn superschoenen en werd uit de wind
gehouden op een nieuwe manier. Hij werd omringd door 41
internationale atletieksterren. Er waren telkens zeven atleten die om hem heen liepen.
Vijf voorop, Kipchoge erachter, gevolgd door twee hazen. Zij volgden een auto
die met een lazer op de weg scheen. Met een gemiddeld tempo van 2.50 minuut per
kilometer, op de twee rotondes steeds ietsje langzamer, werd de tijd in de
gaten gehouden.
Zenuwachtig
In de ochtend was Kipchoge nog
vreselijk zenuwachtig geweest. ‘Ik sliep tot een uur of 3. Toen ging ik even
naar het toilet, viel weer in slaap en werd om tien voor 5 wakker. Tussen 5 en
8.15 uur waren de moeilijkste uren van mijn leven.’ De loper die nooit twijfelde
voelde zich ineens ‘zwak, en al die dingen’. Alle berichten vanuit Kenia, waar
in hardloopmekka Eldoret pleinen vol waren gestroomd met mensen die naar een
groot scherm keken, zorgden voor nog meer druk. Toen Kipchoge eenmaal bezig
was en hij de mensen langs het parcours zag staan, kwam het geloof terug. Of
het klopt dat hij het halverwege wat moeilijk had? ‘Dat is niet waar’, grijnst
hij geheimzinnig. Met zijn marathon onder de
twee uur is zijn grote droom uitgekomen. De beste marathonloper is nu ook ‘de
gelukkigste man op aarde’, zoals hij zichzelf omschrijft. Kipchoge liep al niet
meer voor wereldtitels, olympische titels, voor overwinningen in grote
stadsmarathons. Hij liep om geschiedenis te schrijven, om de boodschap te
verkondigen dat er geen grenzen zijn. Kipchoge heeft zijn magische
grens doorbroken. 42,195 kilometer in 1.59.40 op zijn maan. (bron)
 |
| In Kenia stroomden zaterdag de pleinen vol waar via grote beeldschermen massaal gekeken werd naar Kipchoges race tegen de klok (foto's AFP) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten