Verslag van de Landschapsmarathon in Winterswijk

Hans Monasso

Mijn derde officiële marathonwedstrijd

Na Rotterdam (april 2022 - 4:23) en Enschede (april 2023, 4:22) liep ik afgelopen zondag de Landschaps marathon in Winterswijk.

Of ik deze zou lopen heb ik pas een dag tevoren beslist. Ik moest kiezen tussen de kanonsloop in Groenlo of de Marathon in Winterswijk. Omdat ik afgelopen zomer al veel 5 en 10km wedstrijden had gelopen leek me een marathon als lange duurlooptraining het betere idee. Op zondagochtend vroeg stond ik dan ook bij de na-inschrijving bij de kerk in Winterswijk.

Na Enschede had ik niet veel meer getraind op de lange afstanden. Ik liep wel trouw elke maand minimaal een halve marathon en in het tweede deel van de zomer heb ik zo veel mogelijk 5km rondjes vervangen door 10km loopjes. Daardoor kwamen de trainingskilometers de afgelopen twee maanden ruim boven de 200km. Die basis leek me voldoende om een marathon rustig uit te kunnen lopen.

Er stonden veel bekende gezichten aan de start, waaronder een grote groep zandlopers. En ook een aantal Duitse vrienden hadden zich aangemeld voor de hele marathon. De zandlopers zouden de afstand veelal met zijn tweeën of drieën afleggen. Een aantal van hen loopt aankomend weekend de marathon in Eindhoven. Het concept van samen de marathon afleggen betekent dat er mensen meefietsen waarmee je af kan wisselen. Gedurende de loop kwam ik er achter hoe dat er dan precies uit zou zien. Voor mij was die luxe niet weggelegd, ik zou de afstand alleen moeten lopen.

Nu had ik een prima strijdplan gemaakt voor deze dag. Mijn voornemen was vooral heel rustig te beginnen. Ik had Boyke gesproken die vandaag zijn eerste marathon zou lopen en hem geadviseerd 15 seconden langzamer te lopen dan de tijd die hij in gedachten had per kilometer. Ik zelf had het idee om op 5:15-5:30 per kilometer te starten.

Daarnaast had ik besloten bij de verzorgingsposten rustig de tijd te nemen om te eten en te drinken. De temperatuur in de ochtend was perfect om te lopen maar rond de middag zou de zon doorbreken en zouden de temperaturen ruim boven de 20 uitkomen. Niet een heel prettig vooruitzicht.

Zoals wel vaker kon het gemaakte strijdplan gelijk de vuilnisbak in. Stravavriend Wouter Burgwal kwam gezellig naast me lopen kletsen en al gauw stelden we vast dat ons conversationeel-tempo rond de 4:50/km lag. Maar goed, ik voelde me prima, het was een tempo waarbij we goed met elkaar konden praten en wanneer ik het geklets zat zou zijn zou ik mijn tempo gewoon rustig laten zakken. Ik wist dondersgoed dat dit een heel slecht idee was, maar omdat er geen druk op stond vandaag liet ik het maar zoals het was. Zo samen lopen vliegen de kilometers ook wat sneller voorbij maar na ruim 10km heb ik hem toch maar laten lopen. De 15km kwam ik door in 1:13:17. Ik besloot dat het tempo nu rustig wat boven de 5 minuten per km mocht liggen. Wouter was er vandoor gegaan en ik had het traject nu voor mezelf.

Het parcours was prima uitgepijld en op alle belangrijke splitsingen stonden verkeersregelaars. Ook het aantal verzorgingsposten was uitstekend. Uit mijn hoofd waren er elke 5km drankposten en ook de Rotary had een uitgebreide verzorgingspost ingericht ergens boven Winterswijk. Bij elke drankpost heb ik even kort de tijd genomen om wat te drinken maar achteraf gezien heb ik hier mijn tweede fout gemaakt. Door de oplopende temperaturen gedurende de loop verloor ik meer vocht dan dat ik tijdens de drankposten had ingenomen. Daar kwam ik pas na de wedstrijd achter, ik was ruim twee kilo lichter na de loop.

De 21km kwam ik door op 1:45. Trek je dat door, dan kom je voor de hele op 3:30. Dat is de tijd die Stryd voor me aangeeft voor potentiële tijd op de marathon. Ik wist natuurlijk al lang dat ik dit vandaag niet ging halen. Het tweede deel van het traject bestond uit veel zandwegen met deels mul zand. Bovendien wist ik dat ik ergens na de 30km het gewoon moeilijk zou krijgen.

Tijdens het lopen werd ik regelmatig ingehaald door mensen die maar een deel van de marathon liepen. Dat is niet altijd even motiverend, maar zo af en toe zaten er mensen bij die mijn tempo aanhouden of iets langzamer waren. In het tweede deel van de wedstrijd heb ik vooral mijn eigen tempo gelopen. De 30km kwam ik door in 2:34 en de 35km in 3:04. Nog 7km in 56 minuten om binnen de 4 uur te lopen. De tijden zie ik nu pas, tijdens de hele wedstrijd heb ik nooit de gelopen totaaltijd bekeken. Iets voor de 40km kwam ik een Duitse collega achterop. Toen we samen de tijd bekeken bedachten we ons dat binnen de vier uur nog zou kunnen wanneer we door zouden lopen. De 40km kwam ik door op 3:41.

De laatste 2200 meter waren de hel. Het tekort aan vocht deed me de das om waardoor ik behoorlijke stukken moest wandelen en ook bij de laatste verzorgingspost echt even bij moest komen. Bij 42,2km stond de tijd op 3:58. Maar de finish lag nog ruim 500 meter verder. Eenmaal over de finish kon ik instorten. Gelukkig waren er een paar knappe Aaltense zusters die goed voor me gezorgd hebben. Na een kwartiertje zitten was ik er weer bovenop.

Ik ben de rest van de dag, de avond en nacht bezig geweest met bij drinken. Dat is iets dat ik de volgende keer beter in de gaten ga houden. Dat ik te snel gestart ben wist ik, dat gaan we vast nog weleens anders doen. Een marathon op volledig verharde ondergrond en dan lekker op 5:15 lopen.

Voor nu gaat de focus op de Boekeldercross, nog ergens een halve marathon, die van Doetinchem misschien en op de Montferlandloop. Over de race mag ik verder niet ontevreden zijn. Het is een PR en er zit voldoende potentie in om nog eens een keer een stuk sneller te lopen. Niet slecht op mijn 54ste.

Hans Monasso