Uit de oude doos: Som loopt de Olympische limiet (2000)

Bram Som

Deze zomer gaat de redactie van Aalten Vooruit terug naar memorabele sportmomenten.

We schrijven 25 jaar geleden, locatie is het knusse Hechtel in België waar de dan 20-jarige Gaanderense atleet Bram Som zich deze 5 augustus tijdens de 'Nacht van Hechtel' wil plaatsen voor de Olympische Spelen in Sydney. Het is voor hem een van zijn laatste kansen de limiet op de 800 meter te lopen, en in voorgaande wedstrijden hikt hij er tegenaan. Als journalist ben ik er vast van overtuigd dat Som het in België gaat redden, en hoewel mijn opdrachtgever me niet die kant op stuurt voor een reportage, 'hij haalt het waarschijnlijk toch niet', rijd ik als jonge journalist deze zaterdag toch maar op de bonnefooi naar Hechtel.

Daar aangekomen kost het heel wat praten om een plekje op de perstribune te bemachtigen. Groot is de verbazing bij een Achterhoekse 'concullega' die wel voor een reportage was afgereisd, en niet zo blij is met mijn aanwezigheid. Hij ziet plots zijn mogelijke scoop in het water vallen. De atleet in kwestie, lid van Atletico'73, trekt zich er weinig van aan. 1.44.70 minuten is de limiet en gegangmaakt door haas Youri Voltman komt hij na een rappe eerste ronde door ergens in de 51 seconden.

Uiteindelijk snelt Som naar 1.44.53 minuten en wordt hij derde. De ontlading is enorm groot, de tickets voor Australië kunnen worden geboekt. 'Bedankt dat je er was', zegt hij in een eerste reactie. Ik lach in mijn knuistje. Mijn voorgevoel heeft me niet in de steek gelaten. Op de redactie vinden ze het een dag later niet heel grappig dat ik erbij was. Maar ze willen opeens wel graag een verhaal van me. Met een grote grijns tik ik het verhaal.

Waarom ik me dit zo goed herinner? De prestatie op zich, mijn voorgevoel, de locatie én de terugreis. De auto van mijn concullega begeeft het onderweg. Ik zie hem staan langs de snelweg, stop en sleep de auto naar het eerstvolgende tankstation. Hier brengt de wegenwacht de betreende 'voiture' weer aan de praat, waarna ik mijn weg vervolg. Mijn collega was dus stiekem toch nog een beetje blij met mijn aanwezigheid. (bron)

Remko Alberink

Uitslagen van de 45e Walfortloop in Aalten

De uitslagen worden vanaf 19.05 uur steeds aangevuld!

Klik op de link voor de uitslagen:

1 kilometer

2 kilometer

5 kilometer

5 kilometer Frame Run

10 kilometer

site organisatie

Wetenswaardigheden van de 45e Walfortloop in Aalten

De start van de Walfortloop in 2023

Wedstrijdinformatie GUV Walfortloop 2025:

Dinsdagavond 15 juli a.s. vindt de GUV Walfortloop plaats. Enkele belangrijke wetenswaardigheden over deze 2e Zomeravondloop van dit jaar:

Organisatie:

Atletiekvereniging AVA'70

Wedstrijdsponsor:

GUV Aalten

Start- en finishlocatie:

De start en finish van alle wedstrijdonderdelen vindt plaats op de atletiekaccomodatie van AVA`70, Bredevoortsestraatweg 110-A, 7121 MH Aalten

Programma:

19.00 uur: Start 1 kilometer (kinderen tot en met 9 jaar)

19.15 uur: Start 2 kilometer (kinderen 10 tot en met 15 jaar)

19.35 uur: Start Framerunners, 5 kilometer

19.45 uur: Start 5 en 10 kilometer, 1 ronde

Parcours:

De wedstrijd van de jeugd (1 kilometer) vindt plaats op de atletiekbaan, waarbij de jongste talenten ruim 3 ronden lopen. De deelnemers aan de 2 kilometer gaan van de baan af in de richting van de Walfortlaan, waar een draaipunt in het parcours zit. Het parcours van de Framerunners, de 5 en 10 kilometer gaat over verharde wegen en zandpaden in het prachtige buitengebied rondom kasteel `t Walfort. 

Kleedgelegenheid:

Er is een mogelijkheid om te kleden en te douchen in het clubhuis van AVA`70.

Parkeergelegenheid:

Parkeren kan op het complex van AVA`70. Volg zo mogelijk de aanwijzingen van de verkeersregelaars.

Inschrijving:

Voorinschrijven is mogelijk via de site www.ava70.nl. De voorinschrijving sluit op maandag 14 juli om 23.59 uur. Op de wedstrijddag kan er vanaf 18.00 uur worden ingeschreven bij het wedstrijdsecretariaat in het clubhuis.  

Afhalen startnummers:

Het afhalen van de startnummers is mogelijk op dinsdag 15 juli bij het wedstrijdsecretariaat. Kom op tijd, want er wordt niet van het tijdsschema afgeweken!

Medische verzorging:

EHBO Aalten

Prijzen:

Voor de nummers 1, 2 en 3 bij alle afstanden zijn bekers beschikbaar. De prijsuitreiking van de 1 en 2 kilometerloop vindt plaats om 19.35 uur. De prijsuitreiking van de Framerunners, 5 en 10 kilometerwedstrijd z.s.m. na binnenkomst van de laatste deelnemer. Voor alle prijswinnaars geldt, dat men bij de prijsuitreiking aanwezig moet zijn.

Herinnering:

Alle deelnemers ontvangen bij de finish een medaille.

Uitslagen:

De uitslagen zullen z.s.m. na de wedstrijd worden vermeldt op de site: www.ava70.nl

Algemene voorwaarden:

Deelname aan dit evenement geschiedt op eigen verantwoordelijkheid en risico. De organisatie vrijwaart zich van iedere aansprakelijkheid.

Monasso loopt Glossglockner Berglauf in Heiligenblut (Oostenrijk)

Hans Monasso

De wedstrijd die al snel geen wedstrijd meer was.

In 2021 was ik op vakantie in Heiligenblut, aan de voet van de hoogste berg van Oostenrijk, de Grossglockner. Vanaf die Grossglockner loopt de Pasterze gletsjer richting Heiligenblut. Ooit was dat de langste gletsjer van Oostenrijk maar het grootste gedeelte is tegenwoordig gesmolten. Ondanks dat is het nog steeds een fenomenale plek en heb je ter plekke nauwelijks besef van afstanden en groottes.

Wanneer je vanaf het uitzichtpunt bij de Franz Josefs Höhe naar beneden kijkt, zie je liefelijke bergstroompjes maar daal je eenmaal af naar beneden (de meeste toeristen wagen er zich niet meer aan) dan blijken die lieflijke bergstroompjes bulderende berg stromen door diep uitgesleten canyons te zijn.  Ik heb er een filmpje van gemaakt zodat je bij benadering een indruk krijgt van de overweldigende berglandschappen.

Enfin, 2021 op vakantie, ik was net een jaar bezig met hardlopen en was net zover dat ik binnenkort in zou schrijven voor mijn eerste wedstrijd. De vakantie viel samen met de Grossglockner Berglauf en op de dag van de start liep het dorpje vol met deelnemers.

De route had ik zelf twee dagen daarvoor deels gewandeld maar niet tot het einde volbracht. De 12km waren te ver en we zouden te laat zijn om met de laatste bus terug te kunnen naar het dorp. Het idee dat je dit stuk zou kunnen hardlopen leek me voor normale mensen absoluut onmogelijk. De hellingen waren zo steil dat zelfs gewoon naar boven wandelen zonder regelmatig even uit te puffen voor mij niet mogelijk was. De benen maar ook het gebrek aan zuurstof was een aanslag op het lichaam. Vanaf 1247 meter boven zeespiegel naar 2370 meter over 13,3km. Ik heb het later even opgezocht, de zuurstofopname op 2000 m is ongeveer 20% minder dan op zeeniveau.

Naarmate de jaren voorbij gingen en ik me steeds meer met het hardlopen ging bezighouden, bleef deze wedstrijd toch in mijn hoofd zitten. Het is een prachtige route met geweldige uitzichten en ergens besloot ik dat ik hem toch eenmaal in mijn leven wilde lopen. Dit jaar was het dan zover. Ik schreef me ruim van tevoren in en boekte een appartement bij Pension Thalbach, ongeveer drie kilometer van de start. Ik trainde wat extra op hoogtemeters op de vuilnisbelt en op de N70 trail maar mensen, in Nederland valt dit niet te trainen.

Na de eerste kilometer, die relatief vlak was, gingen we in 3km 379 meter continu omhoog en dat met de zon vol op de bakkes. Bij die klim besloot ik al snel dat ik vandaag niet ging lopen voor een goede positie maar dat ik me zou richten op het genieten van de route en het heel  en veilig uitlopen. Het had ook niets meer met hardlopen te maken, iedereen wandelde naar boven en hoe ik mijn best ook deed, de tempo’s van de Oostenrijkers lagen telkens een klein tikkeltje hoger.

Een nadeel van dat besluit was dat ik al snel naar achteren zakte in het veld. Later in de wedstrijd op de stukken waar het relatief vlak was had dat tot gevolg dat ik geen tempo’s kon lopen. Bergpaden zijn nu eenmaal erg smal en inhalen is maar heel beperkt mogelijk zeker wanneer je geen grote risico’s wil lopen. Ik had er vrede mee en besloot de tijd te benutten om foto’s te maken en bij de drankposten rustig te drinken en even op adem te komen.

Na de eerste vier kilometer konden we een kleine kilometer vlak lopen maar als snel mochten we in file naar boven klauteren. Kilometer 6 ging 217 meter omhoog over smalle bergpaden. Daarna vlakte het allemaal een beetje af en beperkten de stijgingen zich tot ongeveer 50 meter per kilometer. Maar het venijn zat in de laatste kilometer. De uitgesleten gletsjerwand op naar de Franz Josefs Höhe. 1500 meter met 281 hoogtemeters. Ondertussen was het weer omgeslagen, stormachtige wind en regen teisterden de deelnemers.  We drukten ons zoveel mogelijk tegen de bergwand aan en ondanks dat het nog maar een halve kilometer was begon ik me toch lichtelijk zorgen te maken over de afkoeling. De laatste 1500 meter nam nog 40 minuten in beslag. Normaal gesproken loop je bijna 10km in die tijd.

Wanneer je dan eenmaal boven bent en gelukzalig over de finish mag lopen was de warme deken die je omgeslagen kreeg een welkome verrassing. Geen grote prestatie wat betreft klassering, de Oostenrijkers en Italianen zijn van een totaal ander kaliber in het omhooglopen maar er wel trots op dat ik hem uitgelopen heb en de benen de 1200 meter omhoog aankonden. Na de wedstrijd was er Kaiserschmarrn en een pendelbus terug naar Heiligenblut. Het was een grandioze ervaring en ik kan iedereen aanraden hem een keer te lopen.

Hans Monasso

AVA'70 lid Adinda Kleinrensink in de prijzen bij ONK Para-Atletiek

Nieuw persoonlijk record van 7.00 meter bij het kogelstoten (TPJ Verhoeven, photography)

Op 6 juli jl. organiseerde Atletiekvereniging AAC`61 in Assen het Open Nederlands Kampioenschap Para-Atletiek en gelijktijdig het Nederlands Kampioenschap meerkamp. Onder de deelnemers ook AVA`70-lid Adinda Kleinrensink, die ter voorbereiding een aantal wedstrijden in Wageningen en Utrecht had afgewerkt en daar liet zien in de juiste vorm te zijn. Het was een vol programma dat bij het ONK moest worden afgewerkt en dat betekende een bomvol wedstrijdprogramma en dus ook een lange dag. Het regende de hele dag tijdens het Kampioenschap in Assen en pas aan het begin van de avond werd het droog. Ondanks deze moeilijke omstandigheden heeft Adinda een hele mooie wedstrijd gehad met prima eindresultaten.

Het discuswerpen begon met een ongeldige poging. Door de regen was de discus te glad en belande deze in het net. Daarna had ze een mooie opbouwende serie van 15.47 meter tot 17.53 meter en met de laatste worp bleef ze maar 40 cm onder haar eigen Nederlands record. Uiteindelijk bleek dit resultaat goed voor een 2e plaats.

Bij het kogelstoten belandde elke worp boven de 6,50 meter en zo'n mooie serie had ze nog nooit gehad. Haar 2e worp was precies 7,00 meter en daarmee wierp ze een nieuw persoonlijk record en een 3e plek in de eindrangschikking.

De lange dag eindigde met het speerwerpen. Haar eerste worp was een hele voorzichtige en de speer landde op 15.87 meter. De tweede worp was ongeldig. Daarna herpakte Adinda zich en wierp ze in de 6e en laatste poging de speer naar een mooie 18,73 meter, haar 4e beste worp ooit. Ook hiermee viel ze in de prijzen, want dit leverde haar de zilveren medaille op.

Adinda kwam bij het ONK-Para-atletiek uit op 3 wedstrijdonderdelen en dit leverde haar 3 podiumplekken op. Een uitstekende prestatie van de AVA`70-atlete, die terecht erg blij was met haar prestaties!

Uitleg van de het totstandkoming van de eindrangschikking:

Adinda komt uit in de categorie 'vrouwen ambulant', waarin de atleten staand kunnen sporten. De uitslag wordt bepaald door degene die het procentueel het dichtst bij het wereldrecord in de eigen klasse heeft geworpen. Als voorbeeld kogelstoten:

Atlete A stoot 10 meter. Het WR in haar klasse is 14 meter. Dan presteert zij 71,4% van het WR. 

Atlete B stoot 4 meter. Het WR in haar klasse is 7 meter. Dan presteert zij 57.1% van het WR.

Atleet A heeft het hoogste percentage en eindigt dus voor atleet B. (FR) 

Foto's en uitslagen van de 4e Dorpsloop in Elden

5 juli 2025 - 4e Eldense Dorpsloop 

Klik op de link voor de foto's van Eric Beatse, de Kiekjesdief

allerlei

jeugd - deel 1

jeugd - deel 2

2.5 kilometer

5 kilometer

uitslagen

site organisatie

Aankondiging van de 45e Walfortloop in Aalten

Deelnemers aan de editie van 2022 

AVA’70 organiseert de GUV Walfortloop

Nog een keertje een wedstrijdprikkel pakken voor je op vakantie gaat? Dat kan, want op dinsdag 15 juli a.s. organiseert AVA`70 de GUV Walfortloop. De wedstrijd met start en finish op het atletiekcomplex van de club kent inmiddels een lange traditie en is de 2e zomeravondloop van 2025.

De Walfortloop is voor de regionale atleten die (nog) niet op vakantie zijn, een prima gelegenheid om de huidige vorm te testen. Voor sportieve toeristen in de omgeving vormt de prestatieloop een mooie uitdaging om de hardloopschoenen aan te trekken en in actie te komen.

Om 19.00 uur gaat de GUV Walfortloop van start met het programmaonderdeel voor de kinderen tot en met 9 jaar. Zij lopen 1000 meter op de atletiekbaan en passeren daarbij meerdere malen het aanwezige publiek, dat langs de baan de talenten aanmoedigt. Om 19.15 uur is het de beurt aan de kinderen vanaf 10 jaar voor hun wedstrijd over 2 kilometer. Zij verlaten de baan en lopen onder de fietstunnel door in de richting van het draaipunt, om hierna hetzelfde traject af te leggen terug naar de finish.

Om 19.35 uur is het de beurt aan de frame-runners, die een traject afleggen van 5 kilometer op een selectieve en wisselende ondergrond. Het startschot voor het peloton atleten en atletes aan de 5 en 10- kilometerrun valt om 19.45 uur. Na een rondje op de baan gaat het parcours in de richting van het prachtige bosrijke buitengebied rond kasteel `t Walfort.  Zandpaden, asfalt en bospaden zorgen voor veel variatie, waarbij de atleten die de 10 kilometer afleggen een extra lus af leggen. De fietstunnel in de laatste kilometer vormt dikwijls nog een lastig obstakel in de richting van de meet.

Voorinschrijven voor de GUV Walfortloop is vanaf heden mogelijk via de site: www.ava70.nl. Daarnaast is het ook mogelijk om in te schrijven op de wedstrijddag, vanaf 18.00 uur in het clubhuis van AVA`70. De kosten bedragen € 3,50 voor de deelnemers aan de 1 en 2 kilometer, terwijl de lopers en loopsters aan de 5 en 10 kilometer € 7,00 betalen.

De organisatie stelt bekers beschikbaar voor de nummers 1,2 en 3 bij de verschillende afstanden. Daarnaast ontvangt elke deelnemer een medaille bij binnenkomst. AVA`70 hoopt op een groot en sterk deelnemersveld en nodigt alle regionale atleten en atletes, vakantievierende trimmers en overige sportievelingen uit om zich aan te melden voor de GUV Walfortloop.

Klik op de link voor meer informatie

informatie

inschrijven

deelnemers

site organisatie

4 miljoen bezoekers op deze site

4 miljoen views

Afgelopen dinsdag 8 juli 2025 heeft de 4.000.000ste bezoeker een kijkje op deze site genomen. Een prachtig aantal, mede tot stand gekomen door een aantal vaste fotografen en schrijvers van een column. Erg bedankt daarvoor.

Wil je ook eens ergens over schrijven en dat anderen je verhaal mogen lezen, dan mag je gerust wat mailen of appen. Het liefst met een foto erbij, vaak komt het dezelfde week nog op de site te staan!

AVA ’70 promoveert naar de tweede divisie!

Wat een prestatie!

Na twee jaar net misgrijpen is het nu eindelijk gelukt! AVA ’70 is gepromoveerd naar de tweede divisie! Na drie wedstrijden, 33 onderdelen en flink wat persoonlijke en clubrecords zijn we geëindigd als 2e van de 100 teams in de landelijke stand. Dat betekent, directe promotie!

Voor het eerst in de geschiedenis zullen volgend seizoen, zowel de mannen als de vrouwen van AVA ’70, uitkomen in de tweede divisie!

Verslag van de Chouffle Trail in Houffalize (België)

Rik en Angelique

Zaterdagmorgen 5 uur gaat de wekker, ik heb slecht geslapen. Alle spullen en proviand staan al klaar, dus alles in de auto en op naar Groenlo om Angelique op te pikken. Wij zijn beide van de klok dus zij stond al klaar en zo gingen we op naar Houffalize in de Belgische Ardennen voor de Chouffe trail. Het is 3 uur rijden voor een trailrun van 19 km, de één zou zeggen wat een gekkenwerk, maar wij hadden zo iets van vaak buj te bange. Rond 9 uur reden we de wei in die dienst deed als parkeerplaats en gingen we lopend naar de startplek, dit is een kwartier lopen en was al een kleine trailrun en voorproefje van wat er ging komen. Deze trailruns zijn perfect georganiseerd, dus startnummer ophalen, tas afgeven in de garderobe en chillen in de zon voor de start met een dj die de meute opwarmde.

Er was een rolling start, dus 1 voor 1 starten in groepjes van 20 en dat bleek goed te werken want meteen mochten we klimmen en klauteren naar boven, de ondergrond wisselende van een mooi fietspad naar een singletrack met stenen en scherp grind en wortels. Het werd meteen voor iedereen hiken naar boven met de handen op de bovenbenen met de hartslag in de keel. En bovengekomen wachtte steeds een technische afdaling waarbij je elke stap goed moest plaatsen en zorgen dat je niet weggleed in het grind of op een steen, wortel of in een gat trapte. Na 3,5 km keken we elkaar aan, de toon was gezet dit werd een zware dag.

Gelukkig was het terrein erg afwisselend met mooie uitzichten, bruggetjes, gravel wegen, bospaden en zelfs wat stukjes verhard wat erg fijn was om even bij te komen. Wat een prachtige omgeving is dit toch, veel tijd om foto’s te maken was er niet want even niet opletten en je ligt gestrekt op de grond. De zon begon fel te schijnen en het werd warm tegen de 30 graden dus maakte het nog zwaarder en de stukken in de schaduw afgewisseld met in de zon waren steeds weer wennen om goed te kijken waar je loopt. Na zo’n 7 km kwam ik er een beetje door en ging het wat soepeler, Angelique liep steeds wat bij me weg en wachtte steeds op mij en nam mij op sleeptouw.

Ik snakte naar de drankpost op 12 km om daar even op adem te komen en bij te tanken en wat te eten. Er was van alles te krijgen, en daar maakten we gretig gebruik van, maar niet te lang en weer door. Lekker even rustig afdalen op een soort gravelseizoen met grote scherpe stenen, het was ondertussen erg warm geworden en ik gooide het koude water van de drankpost over mijn hoofd en nek, heerlijk even wat koelen. Na onze schoenen even ontdaan te hebben van wat kleine steentjes gingen we beginnen aan de laatste 5 km en dat liep nog best goed tot we weer het bos indoken met een singletrack, dit had veel weg van de eerste kilometers dus klimmen en klauteren en met handen en voeten en dalen met soms zelfs een touw om aan af te dalen, zo steil waren de korte hellingen. Na ons nog wat extra te plagen met wat lusjes om de finishlocatie met nog meer klimmen en klauteren was de finish dan echt in zicht.

Moe maar voldaan gaven we elkaar een high five, dat hadden we mooi gefikst met z’n tweeën. Nu eerst wat drinken en zelfs een rijstepapmousse even op adem komen. Mijn t-shirt ophalen en douchen. En dan ons welverdiende Chouffe biertje ophalen, wel 0.0 maar die ging er wel in. En dan weer uitlopen naar de auto wat een extra trailrun was, we konden bijna weer douchen. Na 3 uurtjes rijden konden we eindelijk als twee oudjes uit de auto klimmen en op de bank plaatsnemen en ons laten verwennen door onze partners die het eten hadden geregeld. In oktober staat de Bear trail van 60 km op het programma in een vergelijkbaar gebied in België dus we weten waar we nog aan moeten werken.

Rik Delsing

Henk Mengers, de vermoeide held

Henk Mengers

Een burn-out zette de wereld van Henk Mengers (68) op zijn kop, maar zijn loopgroep heeft zijn leven weer glans gegeven.

Ik ben altijd al een perfectionist geweest, dat zit in mijn karakter. Altijd hard werken, klaarstaan voor iedereen, vooruitdenken, perfect voorbereid zijn op alles. In combinatie met een drukke baan heeft dit me 30 jaar geleden de das omgedaan. Van het ene op het andere moment was ik leeg, uitgeput, in mezelf gekeerd, totaal ontredderd. De term vermoeide held paste mij als een oude versleten jas. De hulpverlening in combinatie met medicatie maakte het leven weer dragelijk, maar gaf nog niet de spirit om weer volledig te kunnen genieten.

Rond de eeuwwisseling kwamen de eerste berichten in het nieuws dat beweging, en met name hardlopen, voor ontspanning kon zorgen. Die kans greep ik met beide handen aan. Ik zocht naar alle mogelijke manieren om ruimte en rust in mijn hoofd te creëren, om me beter te voelen. Als ze me toen hadden gezegd dat ik iedere dag een uur handstand moet doen, dan had ik dat ook gedaan. Gelukkig werd het hardlopen.

Bij de plaatselijke atletiekvereniging in Aalten zette ik mijn eerste stappen. Mijn energie en enthousiasme kwamen langzaam terug, maar in die eerste jaren was ik nog erg streng met mezelf. Zoals het een perfectionist betaamd, heb ik eerst vier afstanden (5-10-21-42 km) in een behoorlijk snelle tijd gerealiseerd. Tegelijkertijd merkte ik dat ik tijdens het hardlopen eindelijk mijn hoofd écht leeg kon maken. Hardlopen en piekeren tegelijk is onmogelijk. Er is geen andere sport waar dat zo goed werkt. Daar wilde ik iets mee. Ik wilde ook andere mensen in beweging krijgen, vooral mensen die in hetzelfde schuitje zaten als ik. De vermoeide helden.

Bij de atletiekunie deed ik een trainersopleiding, gevolgd door de opleiding als runningtherapeut. In 2006 startte ik samen met mijn zoon Loopgroep Zandloper, ook om mijn portemonnee aan te vullen. Als zelfstandige was de krediet- en bouwcrisis namelijk niet aan mij voorbijgegaan, binnen enkele jaren werd mijn omzet gehalveerd. Daar hielp de loopgroep bij. We begonnen met laagdrempelige looptrainingen, daarbij hield ik altijd wel mijn oorspronkelijke doel in gedachten, runningtherapie aanbieden. Na een jaar of twee kwam ook dat van de grond. In kleine groepen, en soms één op één, kon ik mensen opvangen in de fase net voordat ze uitvallen. Mensen die zo moe en overspannen zijn dat ze eigenlijk niet eens aan hardlopen willen denken. Mensen die voorovergebogen staan, met hun schouders en hoofd naar beneden, die je amper kunnen aankijken. Op een rustige, zachte manier werken we aan houding, gevoel, ontspanning. Dan zie je binnen een aantal maanden hoe ze langzaam wat meer rechtop staan, hoe ze je voor het eerst in de ogen durven te kijken, hoe het licht weer aan gaat. Daar doe ik het voor.

Ik geef nog altijd trainingen en geniet van het feit dat we zo’n mooie groep hebben opgebouwd. Sinds mijn pensioen, ruim anderhalf jaar geleden, is de loopgroep Zandloper een stichting geworden met een bestuur. Zo kunnen we ervoor zorgen dat de wensen van alle lopers serieus genomen worden. Inmiddels hebben we namelijk zo’n 250 leden, 25 gediplomeerde trainers en 14 loopgroepen in de Achterhoek. Daarbij heeft iedereen zijn eigen doel – we hebben groepen voor recreanten, prestatie- of traillopers en een speciale voorbereiding op een halve of hele marathon.

Maar naast alle doelen en prestaties staat bij alle onderdelen van Loopgroep Zandloper één doel altijd bovenaan: samen lopen ter ontspanning en plezier. We lopen niet op de baan, maar altijd in de natuur. Hoe rustiger, hoe beter. Deelnemers mogen altijd hun eigen tempo lopen, maar zodra ze een speciaal fluitje horen, komen ze allemaal weer bij elkaar. Na een training drinken we gezellig koffie met elkaar, er ontstaan de mooiste gesprekken. Ook bij wedstrijden steunen we elkaar, doen we samen een warming-up en krijgt iedereen een high-five. Iemand zei laatst dat het bij ons zo ‘klef’ is, maar dat vind ik prima. Iedere club trekt de mensen aan die erbij passen.

Ik draag de gevolgen van mijn burn-out ruim 30 jaar geleden nog altijd met me mee, maar hardlopen, en dan met name samen met andere lopers, heeft mijn leven op alle vlakken positief veranderd. Het heeft mijn leven weer glans gegeven. Zoals mijn oude trainer ooit tegen me zei: hardlopen lost geen problemen op, maar na een tijdje kijk je er anders tegenaan.

Artikel in Runnersworld nr.6-2025

AVA'70 on Wheels

Het AVA'70 wielerpeloton

Dinsdag 1 juli. Terwijl de mussen met bosjes tegelijk uit de dakgoot tuimelen en landgenoten massaal creatief bezig zijn om de lichaamstemperatuur terug te dringen is er even voor 19.00 uur de nodige bedrijvigheid rond het clubhuis van AVA`70.

Het hitteprotocol geeft bij een temperatuur boven de 28 graden aan, dat het hardlopen geschrapt wordt en dat betekent dus dat trainert van Rijs de reguliere duurloop geschrapt heeft en zijn volgelingen heeft geadviseerd om een lekkere ijslolly te pakken. Enkele fanatiekelingen waren toch van mening dat er wel iets op sportief gebied moest gebeuren en dus werd er spontaan een mountainbike-rit op touw gezet. Het berichtje kon rekenen op de nodige respons, want er kwamen maar liefst 16 sportievelingen op de tweewieler aanjagen. Dat het mountainbiken al lang geen mannensport meer is, bleek al uit het feit dat er ook een handvol stoere wijven op de alternatieve training afkwamen.

Voor het nageslacht werd besloten om een aantal fraaie groepskiekjes te maken en de toevallig aanwezige proffotograaf wilde zich wel laten gebruiken voor deze job. Net toen hij wilde gaan drukken voor de eerste serie plaatjes, kwam er nog een dappere pedaleur het park opscheuren. Het was niemand minder dan Bert Klutman, die als voorbereiding op deze avond een paar dagen op hoogtestage was geweest en net terug was gekomen met het pezige lijf boordevol rode bloedcellen. De schrik sloeg menigeen al om het hart, want de 72-jarige (!) Klutman is normaal al bijna niet te temmen, dus dat kon op deze avond wel eens helemaal een dingetje gaan worden. De parcoursleider besloot gelijk in te grijpen en liet de nestor plaats nemen in de achterste regionen van het pelotonnetje en dat ging precies 23 meter goed.

Verder was de groep zo gemêleerd als maar denkbaar en dat beloofde veel goeds. Een laatste check maakte duidelijk dat alles veilig en akkoord was, want alle aanwezigen droegen een helm en hadden een gevulde bidon aan de buis hangen. Dat eerste is natuurlijk noodzaak, maar ook het laatste was bepaald geen overbodige luxe, want de thermometer gaf nog altijd een graadje of 37,4 aan.

Even na 7 uur zette de club de pedalen in beweging en met name bij Eric Demkes ging dit wel heel erg gemakkelijk. Een kleine studie wees uit, dat hij zich voortbewoog op een speed pedelec en daarmee nam hij op eigen initiatief gelijk de rol van “opsluiter” op zich. Via een hoop geslinger en geslakker door het Aaltense, ging het heuvelop richting de Groene grens. Een beetje Nederlands, maar vooral Duits grondgebied, waar het paadje vaak wat smal was en vooral hobbelig op sommige stukken. Het zitvlak kreeg het voor even zwaar te verduren, maar dat mocht de stemming niet drukken, want het onophoudelijke gekeuvel maakte duidelijk dat ieder zich best op zijn gemak voelde. Na 11,2 kilometer vond vrouw van Zolingen hoog tijd worden voor een drinkpauze en als zij een dergelijke boodschap overbrengt, gebeurt er gelijk wat. De club greep gelijk aan de remmen en begon aan de fles te lurken. Precies 3 minuten duurde dit oponthoud en via het voor-Woold werd de tocht vervolgd. Schitterende paden en groenstroken werden in tempo doorkruist en het landschap maakte maar weer eens duidelijk dat we toch echt wel in het mooiste gedeelte van Nederland wonen. Nog even door de tunnel en vakantiepark de Twee Bruggen kwam in zicht. Altijd een prachtig plekje om weer efkes te verfrissen.

De stemming zat er nog opperbest in toen het pelotonnetje zich tussen de campers en caravans door een weg baande richting de waterkranen. De aanmoedigingen van de campinggasten waren hartverwarmend, zelfs met dit weer. Even kwam de gedachte naar boven om gezellig aan te sluiten bij een barbecue of een softijsje te pakken, maar besloten werd om hier alsnog van af te zien. Via de Slingeplas werd de laatste col van de dag genomen om in Barlo nog even te zwaaien naar de trainert, die echter net een fijne duik maakte in zijn luxe zwembad van 2 bij 3 meter. Geen zwaai terug dus, maar dit werd hem gelijk vergeven, want we zijn immers allemaal drietegek met San Marco. De eindfase werd ingezet en het clubje cyclisten bleek nog steeds wiel aan wiel te peddelen. Achterin had Demkes zijn zaakje s keurig op orde en sprak de achterste fietsers continu moed in, zoals alleen hij dat kan. De thuisbasis kwam weer in zicht en het geluid zwelde weer wat verder aan. Een dikke high-five voor de deelnemers aan deze mooie alternatieve sportactiviteit, die zich van hun beste kant lieten zien.

Gezien de weersvoorspellingen van de laatste jaren, is het zeker niet ondenkbaar, dat er in 2025 nog een 2e editie van “AVA`70 on wheels” komt! (FR) 

Foto's van de 9e Zandloop in Lintelo - deel 2

Jan Rademaker

Klik op de link voor de foto's van Michiel Tebeest

fotoalbum

Wouter Raben

Foto's van de 9e Zandloop in Lintelo - deel 1

Net voor de start van de 9e Zandloop

Klik op de link voor de foto's van Andrew Fotografie

fotoalbum

Auto wassen bij AVA'70

Van 10.00-16.00 uur, auto wassen bij AVA'70

AVA’70-jeugd gaat weer auto’s soppen

Zaterdag 5 juli steekt de jeugd van AVA’70 weer de handen uit de mouwen. Op de parkeerplaats van de sportaccommodatie wordt tussen 10.00 uur en 16.00 uur weer ruimte gemaakt om auto’s te wassen. De jeugdleden zamelen hiermee geld in voor hun jaarlijkse kamp.

Na acht jaar koers te hebben gezet richting Texel gaat het kamp dit jaar richting Zeeland. Wolphaartsdijk, een klein dorpje aan het Veerse meer, wordt dit jaar de uitvalsbasis van het jeugdkamp. Circa 35 jongeren (tussen de 11 en 15 jaar) gaan met een handjevol leiding eind augustus een weekend vertoeven aan het water.

Sinds 2017 is Team Happy Code een commissie van AVA’70. De groep organiseert verschillende activiteiten voor de C- en D junioren (11 tot en met 15 jaar) van de club, omdat uit onderzoek is gebleken dat hier het grootste percentage sportuitval plaatsvindt. De kinderen hebben het druk met school of vinden sport niet interessant genoeg. Happy Code hoopt met de activiteiten het groepsgevoel bij de junioren te versterken, zodat ze met plezier naar de club blijven komen.“Ons jeugdkamp voor deze leeftijd is vaste prik op de AVA-jaarkalender”, zegt Jet Wildenbeest enthousiast. “Het kamp is een ‘traditie’ geworden, maar het programma blijft ieder jaar nieuw. Dit jaar extra leuk dat we naar een locatie gaan die voor ons ook nieuw is. Zo kunnen we de omgeving en activiteiten samen ontdekken!”

Carwash

De carwash is bereikbaar via de ventweg richting de atletiekvereniging. De afslag, die tegenwoordig al vóór de kruising met de Ringweg ligt, maakt het extra veilig om van en naar de atletiekvereniging te gaan. Sam Bluiminck sluit af: “Om het totaalbedrag per kampdeelnemer zo laag mogelijk te houden organiseren we dus de AVA-meets-Zeeland Carwash, waarbij de kids zelf aan de bak moeten. Zowel leden als niet-leden zijn van harte welkom om hun auto, busje of fiets te laten wassen. Het wordt één groot feest!” (bron)

Drenthel en Bleumink rennen 260 km door het Bergische Land - deel 3

1e Platz Staffel Panoramasteig Ultralauf

In de middag was hittebeheersing letterlijk van levensbelang. Ik had een buff om mijn nek die ik bij ieder beek, watertje en andere gelegenheid nat maakte om te koelen. Zoveel mogelijk in de schaduw lopen en indien nodig even stoppen om de temperatuur te laten zakken. Gelukkig was er een klein windje om iets te helpen koelen, maar als je die achter had en je liep vol in de zon was het bloedheet. Het trok alle energie uit je lichaam, een beetje als de Dementors in Harry Potter….

De combinatie van hitte en vermoeidheid maakte dat het denkvermogen met sprongen naar beneden ging. Af en toe kwam je op een plek waar je het gewoon even niet meer zag. De route op het horloge gaf rechts aan, maar daar was geen pad. Stukje rechtdoor proberen om te zien of dat meteen zou afbuigen naar de goede richting, maar nee. Teruglopen maar en weer opnieuw proberen. Deze keer zag ik tot mijn verbazing een paadje waarvan ik zeker wist dat die er net niet was… heel vreemd. Wel een goed plan om na de wissel eerst even een beetje bij te trekken met eten drinken en wat rust voor we de camper verder reden naar de volgende wissel.

De officiële wisselposten waren ook als een soort van oase in de woestijn. Je kon er even heerlijk bijkomen, soepje, watermeloen, koud water, van alles te eten en te drinken. Even een praatje maken en als je echt geluk had kreeg je zelfs een koude Erdinger alcoholfrei, zo uit de koelkast… die smaakte dan als een ware godendrank. De mensen die de individuele loop deden konden even gaan liggen op een veldbedje en de ogen dichtdoen als dat nodig was. Werkelijk niets was de vrijwilligers te veel om iedereen naar de finish te krijgen.

Het ritme van wisselen zat er goed in, Henrie en ik hadden er nog steeds alle vertrouwen in. Maar toen de avond aanbrak werd al wel duidelijk dat ons doel van zondag 0:00 uur nooit meer gehaald kon worden. De zon en de afstand hadden hun tol geëist en het gemiddelde tempo doorrekenend zou het een finish rond 06:00 zondagmorgen worden. Het is wat het is, we maakten er geen punt van maar namen het aan als een feit. Gewoon wat langer doorgaan, maar die finish gingen we halen, dat stond voor ons vast.

Zoetjes aan werd het weer later en mocht ik weer een zonsondergang bewonderen terwijl ik aan het lopen was. Dat leverde mooie beelden op over een stuwmeer. Overigens was mijn denkvermogen misschien wel teruggelopen, maar ik kon nog steeds enorm genieten van mooie uitzichten, koeien in de wei, buizerds die hun rondjes in de lucht maakten etcetera. Helemaal in het hier en nu, zo zen als wat. Soort van dan, want er moest natuurlijk wel gewoon doorgelopen worden. Die finish kwam niet vanzelf dichterbij natuurlijk.

Ik mocht maar weer een wissel doen waarna Henrie een wat langer blokje liep. Kon ik mooi even een uur slapen voor ik de camper verder reed. Dat was misschien ook maar beter, want we reden met de camper puur op navigatie door de binnenlanden. En daar was het enorm donker, geen lantarenpalen, niks, helemaal donker. De smalle weggetjes slingerden door de heuvels en ik hoopte steeds maar dat er verder niets aan kwam. Gelukkig ging alles goed en ik kwam heelhuids bij het wisselpunt aan. Op de trackingsite zag ik dat het nog wel een klein uurtje kon duren voor Henrie er was, dus ik pakte mooi nog een half uurtje extra slaap.

Uiteindelijk kon ik aan mijn laatste etappe beginnen. Nog zo’n 15 kilometer door het donker, daarna had Henrie nog een acht kilometer en dan waren we er. Zoetjes aan begon ik aan het idee te wennen dat we het echt zouden gaan redden. Maar de laatste etappe gaf zich niet zomaar gewonnen. De route was niet overal helemaal duidelijk en er zaten nog een aantal flinke bergen in die nog even beklommen moesten worden. En toen liepen er dus ook nog wilde zwijnen rond…

Met nog een kilometer of tien te gaan kwam ik nog een loper van de 125 km achterop. Die had een flinke inzinking, maar kon bij mij aanhaken. Samen liepen we door het donker, dat scheelde enorm in het zoeken naar de juiste route. Ik zag het voor de tweede keer in twee dagen licht worden en hoorde de hanen kraaien. Henrie stond met de camper langs het parcours om het voor de laatste etappe van me over te nemen. Het einde van mijn gedeelte van de wedstrijd zat er op! High five met Henrie, tracker doorgeven en weg was hij voor zijn allerlaatste stukje.

Ik was natuurlijk blij dat het er voor mij op zat, maar het was nog niet klaar en ik was zo moe als een hond. Dus maar weer dutje doen, auto naar de parkeerplaats bij de finish rijden. Nog maar dutje… vervolgens naar de finish wandelen om op tijd te zijn voor de finish van het beste estafette team van de PAUL. De organisatoren waren inmiddels ook al uren op de been en dat was ze ook aan te zien. Maar de mensen die zo af en toe over de finish kwamen werden als ware helden onthaald. Dat gold ook voor Henrie.

Ik stond uiteraard bij de finish te wachten toen hij binnenkwam, hij wist er zelfs nog een soort van eindsprintje uit te persen. Na een high five tussen ons tweeën was er ook voor ons een hartelijk ontvangst. Even zitten en wat eten en drinken. Beetje kletsen met de mensen die binnen waren, allemaal lopers van de 130 km. Ineens kwam de organisatie in actie en werd er een prijsuitreiking georganiseerd om half zeven of zo. De top drie heren van de 100 km, en de top twee dames (nummer drie duurde nog wel een uur voor die binnenkwam) en toen kregen ook wij onze bokaal. Keihard voor gewerkt en ik ben nog steeds enorm trots op onze gezamelijke prestatie. Het was een echte teamprestatie in alle opzichten. Uiteindelijk bleken we allebei ongeveer 130 km gelopen te hebben, dus samen 260 km. Daarbij hebben we ook nog eens 6925 hoogtemeters geklommen en weer gedaald.

Klik op de link voor deel 1 en deel 2

Toppers voor toppers - deel 1

Enkele toppers voor B&B de Meiberg

De 23e editie van de Gerard Tebroke Memorialloop ligt al weer een poosje achter ons en de organisatie geniet nog na van deze succesvolle wedstrijd met een recordaantal van meer dan 1000 deelnemers.

Het gros van de lopers bestaat jaarlijks uit amateurlopers, die veel plezier beleven aan het rondje door het centrum van Aalten. Dit geldt voor de jonge talentjes, maar ook voor de deelnemers aan de andere looponderdelen. Finishen in de hardlooparena op de Markt is een ware belevenis en het is voor de deelnemers op dat soort momenten ook genieten geblazen.

Er zijn ook jaarlijks enkele toppers aanwezig bij de GTM-Loop, die professioneel met de hardloopsport bezig zijn en voor deze selecte groep creëert de organisatie altijd wat extra faciliteiten. Iets dat door hen erg wordt gewaardeerd. Om dit te kunnen realiseren, kan er een beroep worden gedaan op enkele enthousiaste sponsoren, die bijvoorbeeld geheel gratis een accommodatie beschikbaar stellen, waar de atleten kunnen overnachten.

Speaker bij de GTM-Loop is al enige jaren Bert Pessink en hij kan gerust gerekend worden tot de TOPPERS in het wereldje van spreekstalmeesters. Bert doet dit kunstje vrijwel bij alle grote wedstrijden in Nederland, zoals de Zevenheuvelenloop, de NN Marathon van Rotterdam en de Halve van Egmond. Vrijwel wekelijks wordt hij door hardlooporganisaties uitgenodigd om de wedstrijden van deskundig commentaar te voorzien en zijn kennis is dan ook onwaarschijnlijk groot.

De Roosendaler besloot vorig jaar om voor het eerst na de GTM-Loop te overnachten met zijn vrouw bij B & K de Goede Wonen en dit is dermate prima bevallen, dat ze ook dit jaar gebruik hebben gemaakt van de accommodatie die Anita de Goede beschikbaar stelde.

Al meerdere jaren stelt ook Vakantiepark te Twee Bruggen een chalet beschikbaar voor een toploper, die een geheel weekend gebruik kan maken van alle faciliteiten die het park te bieden heeft. Verschillende profs hebben inmiddels hiervan met hun familie mogen genieten en dit jaar was het Roy Hoornweg die met zijn vrouw en kids dankbaar gebruik maakte van dit bijzondere aanbod. De sympathieke atleet liet na afloop weten bijzonder genoten te hebben van zijn verblijf op 5 sterren vakantiepark te Twee Bruggen.

Over genieten gesproken….

B & B de Meiberg 1 biedt ook al enkele jaren topatleten de mogelijkheid om hun verblijf in Aalten te verlengen met een nacht. Evert-Jan Westervelt en zijn vrouw Yvonne leggen de profs in de watten en dat blijkt volledig te werken want er logeren telkens weer 1 of meerdere prijswinnaars in hun prachtige en gastvrije onderkomen en daar mogen ze zeker trots op zijn.

Uiteraard is de organisatie van de GTM-Loop ontzettend blij met de uitstekende faciliteiten die de 3 ondernemende TOPPERS  bieden om op deze wijze de beste TOPPERS uit van atletiekwereld naar Aalten te halen! (FR)

Aankondiging van de 9e Zandloop in Lintelo

De flyer van de Zandloop

Op vrijdag 4 juli vindt bij het Kulturhus aan de Schooldijk in Lintelo (Aalten) de recreatieve hardloopwedstrijd De Zandloop Lintelo plaats. De loop start om 19.30 uur en is bedoeld voor hardlopers van elk niveau die op een laagdrempelige en ontspannen manier willen deelnemen aan een sportieve activiteit. Deelnemers kunnen kiezen tussen een afstand van 2,5 kilometer (één ronde) of 5 kilometer (twee rondes).

Het evenement wordt georganiseerd rondom het Kulturhus Lintelo aan de Schooldijk 23 in Aalten. Deelnemers kunnen zich vooraf inschrijven via zandlooplintelo2025.eventgoose.com. De kosten voor online inschrijving bedragen 5 euro per persoon (exclusief servicekosten). Aan de kassa bedraagt de deelname 6 euro per persoon, met betaling mogelijk in contanten of via QR-code. De kassa is geopend van 18.45 tot 19.15 uur.

Na afloop is er gelegenheid om te douchen in het Kulturhus. Meer informatie over de locatie is te vinden op www.kulturhuslintelo.nl

Drenthel en Bleumink rennen 260 km door het Bergische Land - deel 2

Even bijpraten tijdens een welverdiende pauze

De langzamere lopers voor de hele afstand mochten al om 06:00 uur starten, maar aangezien de verwachting was dat de estafette teams sneller zouden zijn mochten wij uitslapen en hoefden we pas om 10:00 te starten. Ik mocht de spits afbijten. In een rustig tempo ging de groep van start, maar eigenlijk zag ik bijna iedereen meteen heuvelop bij me weglopen. Als Flachländer is dat toch lastiger dan voor een inboorling van het Bergische land. Alleen een Belg liep bij mij in de buurt. Als snel raakten we aan de praat, zoals dat bij ultra’s vaak gebeurd.

De route bleek helaas niet overal helemaal zo goed uitgepijld als de organisatie had gehoopt en af en toe was de gpx op mijn horloge dan ook het enige houvast dat ik had, zeker nadat ik mijn Belgische maatje kwijtraakte tijdens een sanitaire stop. De gele bordjes met zwarte ‘Kreis’ waren soms weggeraakt doordat de boom waarop ze bevestigd waren geweest omgezaagd was, op andere plekken waren de bordjes door nieuwe begroeiing bedekt. Je moest dus eigenlijk steeds je hoofd er bij houden.

Ondanks dat was het genieten geblazen van de omgeving. De route voerde van heuvel naar heuvel over allerlei mooie wandelpaden. Mijn eerste etappe zat er na ruim een uur op en Henrie mocht aan de bak. De temperatuur begon al lekker op te lopen en de airco in de camper was welkom. Even droog shirt aan, wat eten en drinken en hup met de camper naar de volgende wisselplek (een kwartiertje rijden). Dit was ook een officiele verorgingspost en die waren prima voorzien van allerlei lekkers qua eten en drinken. Daar dus nog wat eten en drinken, de softflasks vullen en de repen in de rugzak bijvullen. Vervolgens rustig in de schaduw gaan zitten met de vrijwillligers van de verzorgingspost en op de tracking website kijken waar Henrie was op het parcours.

Nadat Henrie bij de post aankwam nam ik de tracker over en vertrok ik voor mijn tweede blok. De warmte begon aardig door te drukken. 28 graden in de schaduw is iets heel anders dan de volle zon op je kop op een prachtig boerenlandweggetje dat tussen de weilanden doorvoert. Ik drukte het tempo nog maar wat verder, de temperatuur werd meer sturend dan vermoeidheid. Het idee van tevoren was altijd al om alles omhoog te hiken en naar beneden te rennen, maar in de volle zon was het af en toe gewoon nodig om even te hiken om de temperatuur niet te hoog te laten oplopen.

Al wisselend op deze manier kwamen Henrie en ik de hete middag door, vooral proberend om heel rustig te doen op hete stukken waar de zon onbarmhartig op je neer scheen. De uitzichten over de heuvels waren geweldig mooi en de stukken in het bos waren een stuk koeler (hoewel het ook daar steeds warmer werd). Bij de posten was het steeds gezellig toeven en voor degene die niet liep was er tijd genoeg voor een kletspraatje. Ook bij de wissel namen Henrie en ik steeds heel even de tijd om bij te praten. Ondanks de moordende hitte was het een prima dag en we vermaakten ons beiden kostelijk. Gelukkig werd het na 18:00 uur snel een stuk aangenamer qua temperatuur en zou het in de nacht zelfs nog best fris kunnen worden. Daar keken we inmiddels echt naar uit.

In de eerste nacht hadden we beiden een dubbele shift gepland, dus een kilometer of 20 in plaats van zo’n 10. Dit om de ander de kans te geven om een aantal uren goed te slapen. Nu kwam het zo uit dat ik dit blok (mijn vijfde etappe) terwijl het nog wat licht was. De zonsondergang kwam vlotter dan gedacht in het donker van het bos en het hoofdlampje moest bijtijds aan. Nu ben ik nooit zo’n fan van nighttrails omdat je dan zo weinig ziet van de omgeving, maar deze keer vond ik het helemaal prima. Ik had ook al een uurtje ‘voorgeslapen’ dus ik was best fris. Net zo fris als de koelte van de nacht die een heerlijke afwisseling van de hete middag voelde.

Het is verbazingwekkend hoe het gevoel van tijd heel anders wordt tijdens zo’n lang evenement. Ik wist dat mijn blok een uurtje of vier zou gaan duren, maar ik keek niet naar de tijd. Heel mindfull? Nou, ik was vooral bezig om niet te struikelen over allerlei stenen en boomwortels. De bossen in Duitsland zijn echt enorm donker ’s nachts, dus meer dan alleen mijn lichtcirkel zag ik niet. Naast op mijn eten en drinken te letten probeerde ik ook nog wat rond te kijken in de hoop nog wild te spotten. Maar niets dan motjes en ongedierte dat in het licht van mijn hoofdlamp vloog. Aan het eind van mijn nachtblok werd het al weer wat licht, de vogels begonnen weer volop te fluiten. Voor het eerst in mijn leven midzomernacht rennend van begin tot eind meegemaakt. Ik genoot volop ondanks het vroege uur en de opkomende vermoeidheid.

Henrie had de tijd nuttig besteed met een lekker dutje en nam het weer over, mijn beurt voor een paar uurtjes rust nadat ik de camper naar de volgende wisselplek gereden had. Helaas lukte het slapen niet meteen, maar toen ik eenmaal sliep was het ook even een hele diepe slaap. Hoewel het wakker worden even een schok was en ik even helemaal gedesoriënteerd was kwam ik al snel weer op toeren. Ontbijten, alles klaar maken om weer over te nemen en wachten tot Henrie kwam en weer door…

We liepen inmiddels al een eindje achter op ons schema, maar we hoorden bij de officiële verzorgingsposten al dat deelnemers van de hele run uitvielen als vliegen. Gelukkig startten op zaterdag ook de lopers van de 125 km, dus kwamen we misschien weer wat lopers tegen. Wel lekker, want we liepen inmiddels al voor het grootste deel helemaal alleen op het parcours. In de nacht hadden veel lopers van de lange run een dutje gedaan terwijl wij gewoon door konden. We begonnen hierdoor nu ook lopers in te halen die 4 uur voor ons gestart waren. Dat leverde in ieder geval iedere keer weer een praatje op.

De tweede dag liep de temperatuur in de ochtend al snel op, het zou minstens 32 graden worden. Gelukkig liep het parcours nu meer via bossen en rond stuwmeren en minder over boerengebied. Dat betekende meer schaduw, maar ook meer hoogtemeters. De heuvels begonnen inmiddels zoetjes aan behoorlijk in te slijten in de benen, zowel steil naar boven als steil naar beneden werd lastiger en pijnlijker. De stokken waren zeker heuvelop onmisbaar.

Deel 1 kun je hier lezen, het laatste deel volgt binnenkort!