Henk Mengers, de vermoeide held

Henk Mengers

Een burn-out zette de wereld van Henk Mengers (68) op zijn kop, maar zijn loopgroep heeft zijn leven weer glans gegeven.

Ik ben altijd al een perfectionist geweest, dat zit in mijn karakter. Altijd hard werken, klaarstaan voor iedereen, vooruitdenken, perfect voorbereid zijn op alles. In combinatie met een drukke baan heeft dit me 30 jaar geleden de das omgedaan. Van het ene op het andere moment was ik leeg, uitgeput, in mezelf gekeerd, totaal ontredderd. De term vermoeide held paste mij als een oude versleten jas. De hulpverlening in combinatie met medicatie maakte het leven weer dragelijk, maar gaf nog niet de spirit om weer volledig te kunnen genieten.

Rond de eeuwwisseling kwamen de eerste berichten in het nieuws dat beweging, en met name hardlopen, voor ontspanning kon zorgen. Die kans greep ik met beide handen aan. Ik zocht naar alle mogelijke manieren om ruimte en rust in mijn hoofd te creëren, om me beter te voelen. Als ze me toen hadden gezegd dat ik iedere dag een uur handstand moet doen, dan had ik dat ook gedaan. Gelukkig werd het hardlopen.

Bij de plaatselijke atletiekvereniging in Aalten zette ik mijn eerste stappen. Mijn energie en enthousiasme kwamen langzaam terug, maar in die eerste jaren was ik nog erg streng met mezelf. Zoals het een perfectionist betaamd, heb ik eerst vier afstanden (5-10-21-42 km) in een behoorlijk snelle tijd gerealiseerd. Tegelijkertijd merkte ik dat ik tijdens het hardlopen eindelijk mijn hoofd écht leeg kon maken. Hardlopen en piekeren tegelijk is onmogelijk. Er is geen andere sport waar dat zo goed werkt. Daar wilde ik iets mee. Ik wilde ook andere mensen in beweging krijgen, vooral mensen die in hetzelfde schuitje zaten als ik. De vermoeide helden.

Bij de atletiekunie deed ik een trainersopleiding, gevolgd door de opleiding als runningtherapeut. In 2006 startte ik samen met mijn zoon Loopgroep Zandloper, ook om mijn portemonnee aan te vullen. Als zelfstandige was de krediet- en bouwcrisis namelijk niet aan mij voorbijgegaan, binnen enkele jaren werd mijn omzet gehalveerd. Daar hielp de loopgroep bij. We begonnen met laagdrempelige looptrainingen, daarbij hield ik altijd wel mijn oorspronkelijke doel in gedachten, runningtherapie aanbieden. Na een jaar of twee kwam ook dat van de grond. In kleine groepen, en soms één op één, kon ik mensen opvangen in de fase net voordat ze uitvallen. Mensen die zo moe en overspannen zijn dat ze eigenlijk niet eens aan hardlopen willen denken. Mensen die voorovergebogen staan, met hun schouders en hoofd naar beneden, die je amper kunnen aankijken. Op een rustige, zachte manier werken we aan houding, gevoel, ontspanning. Dan zie je binnen een aantal maanden hoe ze langzaam wat meer rechtop staan, hoe ze je voor het eerst in de ogen durven te kijken, hoe het licht weer aan gaat. Daar doe ik het voor.

Ik geef nog altijd trainingen en geniet van het feit dat we zo’n mooie groep hebben opgebouwd. Sinds mijn pensioen, ruim anderhalf jaar geleden, is de loopgroep Zandloper een stichting geworden met een bestuur. Zo kunnen we ervoor zorgen dat de wensen van alle lopers serieus genomen worden. Inmiddels hebben we namelijk zo’n 250 leden, 25 gediplomeerde trainers en 14 loopgroepen in de Achterhoek. Daarbij heeft iedereen zijn eigen doel – we hebben groepen voor recreanten, prestatie- of traillopers en een speciale voorbereiding op een halve of hele marathon.

Maar naast alle doelen en prestaties staat bij alle onderdelen van Loopgroep Zandloper één doel altijd bovenaan: samen lopen ter ontspanning en plezier. We lopen niet op de baan, maar altijd in de natuur. Hoe rustiger, hoe beter. Deelnemers mogen altijd hun eigen tempo lopen, maar zodra ze een speciaal fluitje horen, komen ze allemaal weer bij elkaar. Na een training drinken we gezellig koffie met elkaar, er ontstaan de mooiste gesprekken. Ook bij wedstrijden steunen we elkaar, doen we samen een warming-up en krijgt iedereen een high-five. Iemand zei laatst dat het bij ons zo ‘klef’ is, maar dat vind ik prima. Iedere club trekt de mensen aan die erbij passen.

Ik draag de gevolgen van mijn burn-out ruim 30 jaar geleden nog altijd met me mee, maar hardlopen, en dan met name samen met andere lopers, heeft mijn leven op alle vlakken positief veranderd. Het heeft mijn leven weer glans gegeven. Zoals mijn oude trainer ooit tegen me zei: hardlopen lost geen problemen op, maar na een tijdje kijk je er anders tegenaan.

Artikel in Runnersworld nr.6-2025