Column: Erwin’s zin en onzin - deel 97

Dafne Schippers - Wat een fenomeen!

“Kom op! Nu gaan, nu gaan! Gaaaaaan! Gaaaaan!! JAAAAAAAA!!!!” Met verbazing kijk ik naar de wereldprestatie van Dafne Schippers. Met grote ogen kijk ik ook naar mijn kameraad die staat te schreeuwen en te springen als een idioot. Hij is volledig door het dolle. “Wat een tijd, wat een tijd!!!’, joelt hij door de woonkamer. Het zweet staat op zijn voorhoofd en hij is rood aangelopen. Diezelfde kameraad wist echter een week geleden nog niet van het bestaan van ons jonge sprintkanon.

Dafne Schippers heeft de atletiek op de kaart gezet in Nederland. Het slechte image van dikke vette kogelstootsters uit het Oostblok en gedrogeerde vrouwen met snorren uit de DDR is in één klap weggepoetst. Dafne is een grootheid en atletiek is in één klap een mooie sport. 

Tot het WK was ze het troetelkindje van atletiekminnend Nederland. Iedere zichzelf respecterende ‘kenner’ had een mening over deze atlete. Linkse idealisten vonden dat ze haar hart moest volgen. Geld is maar geld. De gladde marketingtypes riepen echter dat ze voor de sprint moest kiezen. Wereldwijd veel meer aanzien en financieel veel aantrekkelijker. Het Schippers-dilemma was het gesprek van de dag. Nu, twee medailles later, staan alle criticasters met de spreekwoordelijke bek vol tanden.

Ik merkte aanvankelijk dat ik wat moeite had met de nieuwe status van ‘onze’ Dafne. Wij atleten moeten haar ineens delen met heel het land. In de supermarkt hoor ik twee huisvrouwen keuvelen over ‘die fenomenale laatste dertig meter’ en bij snackbar om de hoek gaat het over ‘haar soepele tred’.Als ik die gesprekken hoor spoken er alleen maar negatieve gedachten door mijn hoofd: “Acht wat weten jullie er nu van?” of “mens, daar klopt geen donder van.” Ik heb steeds de neiging om me in de Schippers-gesprekken te mengen. Ik voel steeds de behoefte om mijn mening te geven. Ik ben immers atleet en daarom heb ik er meer verstand van dan jullie! Toch? 

Als ik dinsdagavond inschakel bij De Wereld Draait Door, zie ik onze sprintkoningin, een tikkeltje ongemakkelijk, in de studio zitten. Na een item over de Gouden Kalveren, waar een groep aanstellerige en veelal matig getalenteerde acteurs, het woord krijgen, is het de beurt aan Dafne. Het interview begint met een bij genante ‘Dafne-verheerlijking’. Als Dafne , nog wat onwennig, het woord neemt, wordt het muisstil in de studio. Iedereen hangt aan haar lippen. Ex-minister Wouter Bos kijkt met een verliefde blik naar de topsportster en zelfs de acteurs, die over het algemeen alleen met zichzelf bezig zijn, luisteren met veel respect naar de snelste vrouw van Europa. Ik zit met kippenvel op de bank. Ik voel een ondefinieerbaar gevoel van trots. De moeite die ik had om ‘onze’ Dafne met de rest van Nederland te delen, verdwijnt als sneeuw voor de zon. Zij heeft de atletiek – mijn atletiek - een gezicht gegeven. Deze atlete heeft iets gepresteerd wat zo verschrikkelijk bijzonder is, dat het niet in woorden is uit te drukken. Het is in mijn ogen het sportmoment van de eeuw en te vergelijken met de gouden oefening van Epke Zonderland en het volleybalgoud van Atlanta ’96. Iedereen die, op welke manier dan ook, kritiek had op haar overstap naar de sprint, heeft ze op een gruwelijke wijze de mond gesnoerd. In december ontvangt ze voor het eerst de prijs van ‘sportvrouw van het jaar’ en over 351 dagen gaat dit bloedmooie wonderkind het land eigenhandig op zijn kop zetten. Wat een fenomeen!